تمناي شفافيت
كاوه فولادي‌نسب
عجب روزي بود هفدهم مرداد؛ از آن روزهايي كه وارد كتاب‌هاي تاريخ مي‌شود و تحليل‌گران نسل‌هاي بعد زياد درباره‌اش حرف خواهند زد. نقطه عطفي در تاريخ مجلس شورا در ايران. تا همين امروز، كه هنوز يك هفته هم از آن نمي‌گذرد، اهالي سياست فراوان درباره‌اش حرف زده‌اند و تعبيرهاي جالب و حتي گاه عجيبي در توصيفش به كار برده‌اند؛ از پته روي آب ريختن تا ذبح اخلاق. من اما روز استيضاح آقاي ربيعي را روز سياهي براي مجلس شورا نمي‌دانم. جور ديگري به آن نگاه مي‌كنم، كه براي توضيحش بد نيست اول نقل‌قولي كنم. چند سال پيش در جمعي از دوستان معمار درباره كيفيت معماري و فضاي شهري گفت‌وگو مي‌كرديم. بحث كشيد به نماهاي رومي و معماري كارت‌پستالي بي‌كيفيتي كه تهران را كوچه به كوچه فتح مي‌كرد و مي‌كند. مهندس بهشتي هم در آن جلسه بودند و گفتند (نقل به مضمون مي‌كنم) اين گونه معماري، به‌رغم همه ايرادهاي فرهنگي و فني‌اي كه دارد، يك چيز را دارد فرياد مي‌زند: تمناي كيفيت. و در ادامه: «حالا ديگه اين به توانايي و چگونگي ايفاي نقش معمارها برمي‌گرده كه چه جوابي به اين تمنا بدن.» حرف ايشان براي من از اين حيث جالب بود كه گشته بودند و در پديده‌اي به‌تمامي زشت، زيبايي شگرفي پيدا كرده بودند. مي‌شود گشت و در گفت‌وگوهاي آن روز مجلس شورا هم- به‌رغم بهاي زيادي كه داشت و دارد- دنبال بهانه‌هاي زيبا گشت. من به اين فكر مي‌كنم كه چطور مي‌شود كه اين گفت‌وگوها به صحن علني مجلس شورا كشيده مي‌شود. آيا جز اين است كه تمناي شفافيت دارد از هر گوشه جامعه فرياد زده مي‌شود و دولتي‌ها و مجلسي‌ها كه براي بقا، براي تداوم حيات سياسي‌شان، مستقيم يا غيرمستقيم، به آراي مردم نياز دارند، ناگزيرند به اين تمنا واكنش نشان دهند؟ طبعا دستگاه قضا -كه مستقل از اين‌هاست- بايد جلوي اتهام‌زني‌هاي بي‌اساس را بگيرد، اما شفافيت و صراحت لهجه اهالي دولت و مجلس چه ايرادي مي‌تواند داشته باشد؟ غير از اين است كه اين روزها يكي از بزرگ‌ترين توقع‌هاي ملت از آقاي رييس‌جمهور همين شفافيت است؟ از اين روست كه مي‌گويم چهارشنبه ۱۷ مرداد ۱۳۹۷ روز مهمي در تاريخ سياسي معاصر ما است: روزي كه تمناي شفافيت ملت -گيريم به شكلي نادقيق و توام با سياسي‌كاري- در مجلس شورا فرياد زده شد؛ مهم نيست گوينده چه كسي بود و چه مقاصد شخصي، حزبي يا سياسي‌اي پشت پرده داشت كار مي‌كرد، مهم اين است كه اين تمناي ملي دارد خودش را به سياستمداران تحميل مي‌كند، و اين يعني گامي به پيش در تحقق مردم‌سالاري.