روحاني فوتبال‌دوست

مهدي بلوريان عكسي را منتشر كرده از بهنام عباس‌پور، روحاني طرفدار تراكتورسازي در استاديوم آزادي. در صفحه اينستاگرامش، فيلم اين روحاني فوتبال‌دوست را هم منتشر كرده است. او پرچم تراكتور در دست دارد، همراه با هواداران شعار مي‌دهد، براي رقيب كري مي‌خواند و وقتي تيم محبوبش موقعيت گل از دست مي‌دهد، ناگهان از صفحه غيب مي‌شود و به زمين مي‌افتد. شور، هيجان و زندگي را مي‌توان در اين صحنه‌ها ديد. انتقاد به اين رفتار كم نبود. چرا؟ جرم اين طرفداري چيست؟ مشكل از ما است. مشكل از ورودي‌هايي است كه ايراد دارد و براي همين ذهن ايرادگيري داريم. فكر نمي‌كنيم، اهل مشورت نيستيم، همكاري نداريم، آينده‌نگر نيستيم و براي همين شليك مي‌كنيم. انتقاد مي‌كنيم. اينكه فردي بتواند «خودِ واقعي» را همين‌قدر ساده و صادقانه تصوير كند و لذت ببرد، نشانه بسيار خوبي براي هركدام از «ما» مي‌تواند باشد. استاديومي كه مي‌تواند پذيراي روحانيون باشد و اتفاقي نمي‌افتد، پس مي‌تواند حريمي امن براي خانواده‌ها باشد. حتي اگر گوشه پاييني تصوير، هواداري در حال سيگار كشيدن باشد. فدراسيون فوتبال ايران مي‌تواند از همين فرصت استفاده كند و حضور چنين فردي را تكريم كند. تكريم اين هوادار، در هر لباسي، با هر عقيده‌اي، تكريم انسانيت است، تبليغ فوتبال است. كالايي كه هر مخاطبي را مسخ خودش مي‌كند، از خود بيخود مي‌كند، شور و نشاط مي‌دهد و هيجان را وارد زندگي‌اش مي‌كند. فوتبال همين است. خودمان بودن. فوتبال همين پيام را دارد. محل آمد و شد بازيكنان و هواداراني با زبان‌ها، رنگ‌ها، مذاهب، مليت‌ها و فرهنگ‌هاي مختلف شده است اما همه در يك زبان و يك هدف مشتركند و آن فوتبال است. قدر فوتبال را بدانيم.