جشنواره باظرفيت‌ها
امير پوريا
اين روزها كه محيط مجازي و رسانه‌اي از واكنش به حرف‌ها و – بيش از آن – به «لحن» ابراهيم حاتمي‌كيا در مراسم اختتاميه سي‌و‌ششمين جشنواره فيلم فجر لبريز است، سخن گفتن از ظرفيت‌هاي فردي و حرفه‌اي مشهود در اين دوره از جشنواره، ممكن است عجيب به چشم آيد. اما با تجربه اعتراض‌هاي بي‌قاعده دوره قبل كه بسياري از آنها در ابعاد خود، لحني به طلبكاري حاتمي‌كياي امسال و تمام اين سال‌ها داشت، بايد به اين وجه هم توجه كنيم كه امسال برآيندي از ظرفيت و برخورد معقول با داوري‌ها در روزهاي پاياني جشنواره ديده و حس مي‌شد. (البته منهاي اعتراض عجيب خسرو معصومي).
اينها نشان مي‌دهد كه مي‌توانيم آن آشفتگي سال گذشته را نتيجه كم‌تجربگي و شتاب در واكنش‌هاي محيط مجازي بدانيم. در حالي كه پارسال وضعيت به جايي رسيده بود كه تقريبا تمام بازيگران نقش‌هاي عمده در تمام فيلم‌ها با قطعيت ادعا مي‌كردند كه بنا بوده برنده سيمرغ باشند ولي دست‌هايي در كار بوده تا حتي كانديدا نشوند، امسال روحيه تشويق يكديگر به استقبال از پژمان جمشيدي و پس زدن و زدودن آن رفتار ناپسند انجاميد. البته نوع اجراي نامناسب رضا رشيدپور در اختتاميه كه بازيِ «طرفداران هر كس برايش دست بزنند تا ببينيم كدام بيشترند» به راه انداخت، مي‌توانست اين توازن را به‌شدت بر هم بزند. او بايد مي‌دانست كه مانند بينندگان پاي تلويزيون و شركت‌كنندگان نظرسنجي‌هاي برنامه «هفت»، بسياري بدون ديدن فيلم‌ها راي مي‌دهند يا سوت و كف مي‌زنند و نبايد بازيگران حاضر را با اين واكنش‌هاي كم‌اعتبار، تا آستانه دلگيري پيش برد. اما خوشبختانه سعه صدر و بزرگسالي اهالي سينما از مجري تلويزيوني بيشتر بود. اگر آقاي حاتمي‌كيا شبيه دو، سه دهه پيش خود بود، با قطعيت مي‌توانستيم از اين دوره جشنواره با عنوان دوره ظرفيت مدار، ياد كنيم. حاج كاظم ِ خود او بود كه رو به جماعت توي آژانس فيلم «آژانس شيشه‌اي» مي‌گفت: «من واسه صبرتون يه يا علي(ع) مي‌خوام». حالا تمام جمعيت بايد رو به اين يك نفر همين را بگويند و از او صبر پيشه كردن طلب كنند؛ كه چنين نكرد و گذشت و روسياهي به زغال ماند.