احياي اميد؛ چگونه؟
آزمون معرفي وزرا به چه معناست؟ اين بهترين فرصت براي آقاي روحاني است كه نشان دهد نمي‌خواهد مسير گذشته ادامه يابد. مردم چرا در سال 1392 اميدوار شدند؟ چون يقين داشتند كه مسير گذشته تغيير خواهد كرد. الان هم كه نااميد هستند بايد اين آرزو را به يقين و دستاورد قطعي تبديل كرد. اين تنها فرصتي است كه پيش روي دولت و آقاي روحاني براي احياي اميد در جامعه در روزهاي آينده وجود دارد. به طور قطع مي‌دانيم كه آقاي روحاني اگر بخواهد تغييراتي در كابينه ايجاد كند كه منشأ اميد شود با مشكلاتي مواجه است. اولين مشكل شخص خودش است، آقاي روحاني بايد بپذيرد كه بايد با دايره وسيع‌تري از افراد كه استقلال فكري و رفتاري دارند، همكاري كند. بايد به نيروهاي ديگر اعتماد كرد. به ويژه نيروهايي كه وابستگي‌هاي فرقه‌اي ندارند و اتفاقا سفارشنامه‌هاي سياسي كمتري در رزومه خود دارند. اين كوچك‌ترين مانع است. مانع بزرگ‌تر، مشكل در پذيرش كل ساختار سياسي از حضور اين نيروها است. به نظرم آقاي روحاني اگر شرط احياي اميد را چنين تحولي مي‌داند، حتما به هر قيمتي شده سعي در جذب موافقت كند. ممكن نيست مديريت موجود با اين دايره بسته كه هر روز هم محدودتر و تنگ‌تر مي‌شود، بتواند گامي موثر به پيش بردارد و ممكن نيست كه مردم با اين نيروهاي تكراري و عموما ناكارآمد كه هرچه در چنته داشته‌اند بيرون ريخته‌اند، به آينده اميدوار شوند. سخت‌ترين مانع پذيرش همين افراد است. افرادي كه واجد ويژگي‌هاي مورد نظر هستند به اين سهولت نمي‌پذيرند كه در اين چارچوب‌هاي مديريتي مشاركت كنند. مديران بايد استقلال نظر و تصميم داشته باشند. تابع امر و نهي اين و آن نشوند. آنان مي‌خواهند از قواعد مديريت درست بهره‌مند باشند، براي آنان شفافيت مهم است و نه زد و بند با فلان مقام. به همين دليل به اين راحتي‌ها تن به همكاري نمي‌دهند. از اين رو مي‌توان نام كساني كه از آن درخواست همكاري شده ولي نپذيرفته‌اند را اعلام كرد تا آنان با بيان علل و دلايل عدم پذيرش خود به شفافيت مسائل كمك كنند. توصيه مي‌كنم كه معرفي وزراي جديد حتي اگر يك هفته هم شده به عقب انداخته شود خيلي بهتر است تا ليستي بيرون آيد كه كورسوي اميد را تيره‌تر كند.