با وجود كرونا هنوز مي‌توانيد با خانواده خود در ارتباط باشيد
مترجم: فاطمه فلاح
همان‌طور كه فراگيري ويروس كرونا در حال تغيير دادن شيوه زندگي‌هاي ماست، بسياري از خانواده‌ها مجبورند تصميمات سختي براي محافظت كردن از اعضاي آسيب‌پذير خانواده بگيرند و اين براي بسياري از پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها به معني جدا شدن از خانواده و انزوا در منازل‌شان است. دولت فدرال در استراليا رسما از شهرونداني كه بالاتر از سن مشخصي هستند خواسته كه از ارتباطات اجتماعي دوري كنند. در بريتانيا به افراد بالاي 70 سال گفته شده براي سه ماه از منازل‌شان خارج نشوند و بسياري در اين گروه سني خودشان را براي زندگي پشت درهاي بسته آماده مي‌كنند.
در نظر بگيريد كه دولت تصميم گرفته حداقل در حال حاضر مدارس را باز نگه دارد و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها با مدت زماني مواجه هستند كه نمي‌دانند چقدر طول خواهد كشيد و آنها را از ديدن نوه‌هاي‌شان منع مي‌كند. اما بسياري كه در فواصل بسيار دوري از خانواده‌هاي‌شان زندگي مي‌كنند باور دارند كه راه‌هايي وجود دارد كه مي‌توان بدون ارتباط حضوري به يكديگر نزديك بود.
اميلين فولر سه سال دارد و در گلاسگو در اسكاتلند زندگي مي‌كند. مادربزرگ او آليس فولر در ويرجينياي امريكا زندگي مي‌كند. آنها همديگر را
هر 18 ماه حضوري مي‌ديدند و باقي ديدارها به واسطه تكنولوژي امكان‌پذير بود. مادر اميلي كه مدرس روانشناسي در دانشگاه گلاسگو است خود 5000 كيلومتر از والدينش كه در امريكا زندگي مي‌كند فاصله دارد. به نظر او خانواده‌هايي كه اين فاصله را به دليل مسافت داشته‌اند راه‌هايي براي در ارتباط بودن با يكديگر يافته‌اند كه در شرايط دشوار بسيار راهگشا خواهد بود. به نظر او ما بايد ذهنيت خودمان را روي رابطه و ارتباطات اجتماعي متمركز كنيم تا بر فاصله فيزيكي. همه‌جا در اخبار توصيه‌هايي را درمورد تمرين فاصله‌گذاري اجتماعي مي‌شنويم كه اهميت آن پرواضح است و رفتار مسوولانه ما در به حداقل رساندن شيوع اين ويروس كمك خواهد كرد. اما اين فاصله‌گذاري به صورت حضوري است و ما هنوز مي‌توانيم روابط خود را به واسطه ويديو، پست، تماس‌هاي تلفني، پيام‌ها و... داشته باشيم.
برونين هارمن متخصص روانشناسي خانواده از دانشگاه اديث كوان باور دارد كه انزواي اجباري براي هر كسي مشكل خواهد بود. او مي‌گويد: ما مي‌دانيم كه انسان ذاتا موجودي اجتماعي است. ما گروه‌ها را دوست داريم. بودن با ديگران را هم دوست داريم. به باور او حتي درون‌گروه‌ها هم بودن با ديگران را تا اندازه‌اي دوست دارند در نتيجه اين انزواي اجباري براي سلامت روان هيچ كسي خوب نيست. به عكس باور عمومي بسياري از سالمندان در استفاده از تكنولوژي توانا هستند. ممكن است در شروع كمي ناشيانه عمل كنند اما آنها دوره‌هايي از زندگي را طي كرده‌اند كه تغييرات اساسي بسياري را همراه داشته است و زماني كه مجبور بوده‌اند بسيار خوب خود را با آن تطبيق داده‌اند.
دكتر هارمن توصيه مي‌كند: تعدادي از آنها كه هيچ آشنايي با تكنولوژي ندارند و براي آموزش دادن به آنها براي استفاده از نرم‌افزارهاي ويديويي نياز به گذاشتن زمان داريم. فراموش نكنيد كه با آنها تماس تلفني بگيريد و صحبت كنيد. حتي صحبت كردن گاهي مي‌تواند به تخفيف احساس انزوا در آنها كمك كند. سعي كنيد بقيه اعضاي خانواده را نيز به اين كار تشويق كنيد. بچه‌ها بسيار با تكنولوژي آشنا هستند و حتي يك كودك پنج ساله مي‌تواند با پدربزرگ و مادربزرگ خود تماس بگيرد و صحبت كند. براي آن تعدادي كه ياد گرفتن كار با اين نرم‌افزارها طاقت‌فرساست بهتر است به هنر قديمي نوشتن نامه برگرديم. كودكان را در اين كار شريك كنيد. بخواهيد كه نامه بنويسند، نقاشي بكشند و آن را پست كنند. اين كار براي آنها هم مي‌تواند هيجان‌انگيز باشد به اين دليل كه بسياري از آنها در مورد صندوق پست هيچ نمي‌دانند.
به عقيده دكتر هارمن، كودكاني كه بسيار به پدربزرگ و مادربزرگ خود وابسته هستند ممكن است از اين فاصله‌گذاري اجتماعي لطمه بخورند، به‌خصوص كه كودكان درك صحيحي از مقوله زمان ندارند و براي آنها يك ساعت ممكن است به معني هميشه به نظر برسد. اگر براي مثال هر روز يا چند روز در هفته عادت به ديدن پدربزرگ و مادربزرگ داشته‌اند طي گذشت تنها چند روز آنها شروع به نگران شدن خواهند كرد و ممكن است درك درستي از چرايي اينكه نمي‌توانند آنها را ببينند نداشته باشند.
دكتر هارمن با اشاره به كنفرانسي كه نخست‌وزير نروژ اخيرا با محوريت كودكان در دوران كرونايي برگزار كرده است، خاطرنشان كرد: برقراري ارتباط با نسل جوان‌تر ما براي آنها هم در طولاني‌مدت حياتي خواهد بود. او افزود: من به اين باور دارم كه بايد به بچه‌ها حقيقت را گفت اما نه اينكه آنها را دچار وحشت كنيم.
پيشنهاد من استفاده از شكل زباني مناسب سن آنهاست. براي مثال مي‌توان گفت كه تعدادي ميكروب در محيط اطراف ماست كه نه كسي مي‌داند كه چه هستند و نه كسي مي‌داند كه از كجا آمده‌اند و براي اينكه مادربزرگ و پدربزرگ در امان بمانند ما تصميم گرفتيم كه از آنها دور بمانيم تا آنها به ميكروب آلوده نشوند.