به ياد باجوي حسرت‌انگيز
در اين ايام كرونايي، شبكه ورزش آخر شب‌ها مسابقات تاريخي فوتبال را پخش مي‌كند. يك شب مسابقات ملي، شب ديگر مسابقات باشگاهي. انصافا اقدام نيكويي است. تماشاي مسابقات مهم، پس از بيست يا بيست و پنج سال، آن هم به‌طور كامل و نه خلاصه‌شده، براي عاشقان فوتبال، به ويژه كساني كه سني از آنها گذشته و جواني‌شان صرف تماشاي اين مسابقات شده، طعم شيريني دارد در اين روزهاي تلخ كرونايي. چند شب پيش كه بازي ايتاليا و نيجريه جام جهاني 1994 پخش شد، شاهد يكي از بهترين هنرنمايي‌هاي بهترين بازيكن دهه 1990 بوديم. البته عنوان بهترين بازيكن دهه 1990 براي روبرتو باجو، شايد كمي زياده‌روي يا برخاسته از احساسات باشد. در دهه 90 ميلادي، رونالدوي برزيلي و زيدان هم ظهور كردند؛ دو بازيكني كه در مجموع جايگاه بالاتري نسبت به روبرتو باجو در تاريخ فوتبال دارند؛ ولي نكته اين است كه زيدان اگرچه دو بار در فينال 1998 دروازه برزيل را باز كرد، ولي او عمدتا از سال 2000 تبديل به زيداني شد كه امروز در ذهن ماست. رونالدو اما حسابش جداست. در واقع شايد بايد گفت باجو بهترين بازيكن نيمه اول دهه 90 ميلادي بود. ولي اين نكته مسلم است كه باجو جذاب‌ترين و محبوب‌ترين بازيكن كل آن دهه بود. باري روبرتو باجو در بازي با نيجريه، تيمش را در دقيقه 89 نجات داد. او در آخرين دقايق بازي با گل زيبايش مسابقه را به تساوي كشاند در حالي كه ايتاليا 10 نفره بود در برابر نيجريه. در وقت اضافي هم باجو عالي بود و گل برتري ايتاليا را از روي نقطه پنالتي به ثمر رساند. ايتاليا در آن جام بازي اولش را باخت و در بازي دوم هم دروازه‌بانش اخراج شد و آريگو ساچي باجو را به ناچار از زمين بيرون كشيد تا گلر ذخيره را به ميدان بفرستد. اما ايتاليايي‌ها 10 نفره نروژ را يك بر صفر شكست دادند و در بازي سوم هم با يك تساوي راهي مرحله بعد شدند. در واقع باجو در سه بازي اول كار خاصي نتوانست بكند. فرانكو بارسي هم در بازي اول آسيب ديد و از تركيب تيم خارج شد. مالديني از دفاع چپ به دفاع وسط آمد. خلاصه از زمين و زمان بدشانسي بر سر ايتاليا مي‌باريد. در بازي با نيجريه هم نيمه اول گل خوردند و حملات ايتاليا براي رسيدن به گل تساوي چندان جاندار نبود. تا اينكه در دقيقه 89، شد آنچه بايد مي‌شد. ايتاليا در آن جام با گل‌هاي باجو، اسپانيا و بلغارستان را هم شكست داد و به فينال رسيد و در فينال هم كه همه مي‌دانيم چه شد. تماشاي دوباره درخشش باجو در جام 1994، از اين حيث هم حسرت‌برانگيز بود كه آريگو ساچي دو سال بعد حاضر نشد باجو را به تيم ملي ايتاليا دعوت كند براي شركت در جام ملت‌هاي اروپا. تصميم عجيبي كه از نظر خود باجو ناشي از حسادت ساچي به درخشش باجو در جام 1994 بود. در واقع، مطابق تحليل معقول باجو، ساچي پس از درخشش باجو در جام جهاني، احساس كرد كه فوتبالدوستان دنيا، آن ايتاليا را ايتالياي باجو مي‌دانند نه ايتالياي ساچي. به همين دليل ساچي، باجو را كنار گذاشت تا به همه نشان دهد بي باجو هم مي‌تواند. اما ايتالياي ساچي بدون روبرتو باجو در مرحله گروهي جام ملت‌هاي اروپا حذف شد و آريگو ساچي به سزاي عملش رسيد!