خاطره‌بازي با هم‌تيمي سابق نيكي لائودا
واتسون از 5 پيروزي‌اش در فرمول يك مي‌گويد
مترجم: سامان سعادت
راننده حرفه‌اي فرمول يك از نخستين حضورش در مسابقات جايزه بزرگ در سيلورستون در سال 1973 تا آخرين حضورش در اين رقابت‌ها در سال 1985، 12 سال را پشت‌سر گذاشت. او بيش از 150 استارت زد، 20 عنوان پوديوم را به دست آورد و پنج‌بار هم به عنوان نفر اول از خط پايان عبور كرد. هم در زمان پيروزي و هم در زمان بروز تراژدي، واتسون هر 5 پيروزي بزرگش را به خاطر دارد.
1976 جايزه بزرگ اتريش
اين اولين پيروزي واتسون در فرمول يك بود. دقيقا دو هفته بعد از تصادف مهلك نيكي لائودا اسطوره فقيد فرمول يك كه در نوروبورگرينگ اتريش رخ داد. واتسون در حال رانندگي براي تيم امريكايي پنسكه بود كه خودش يك سال قبل در پيست اوستريشينيگ با فاجعه روبه‌رو شده بود. واتسون به ياد مي‌آورد: «مطمئنا دهه 70 دوره‌اي بود كه تعدادي تصادف رخ داد. برخي از آنها هم كشنده بود. در جايزه بزرگ اتريش در سال 1975 راننده اصلي پنسكه مارك دونوهو جان خود را از دست داد و همين امر باعث شد تا من بتوانم جاي او را در تيم بگيرم. يك سال بعد تيم پنسكه و من در موقعيتي قرار گرفتيم كه توانستيم با ساير تيم‌ها رقابت كنيم. مسابقه جايزه بزرگ اتريش در يك مسير مرطوب آغاز شد. 4 يا 5 نفر بوديم كه براي رسيدن به جايگاه نخست با هم رقابت مي‌كرديم اما درنهايت من توانستم كنترل مسابقه را در دست بگيرم و وقتي پرچم شطرنجي زده شد اولين پيروزي خودم را به دست آوردم. اين تنها پيروزي براي پنسكي در فرمول يك بود و آخرين پيروزي در يك گرندپري براي يك تيم امريكايي.» مالك تيم راجر پنسكه تيمش را در پايان آن فصل از فرمول يك بيرون كشيد تا در رقابت‌هاي Indycar در كشورش تمركز كند. جايزه بزرگ اتريش در سال 1976 همچنين آخرين باري بود كه يك راننده زن جايزه بزرگ را به اتمام رساند. للا لمباردي ايتاليايي رقابت را با ايستادن در جايگاه دوازدهم پايان داد. واتسون مي‌گويد: «واقعيت اين است كه به دنبال آن راننده زن ديگري پيدا نشد و تا يك نفر ديگر معرفي شود فاصله زيادي وجود دارد.»
جايزه بزرگ بريتانيا 1981- سيلورستون
واتسون پنج سال صبر كرد تا يك بار ديگر پيروزي را بچشد. او پس از دو فصل رانندگي براي تيم برهام و كسب يك مقام ششمي در سال 78، به مك لارن نقل مكان كرد و پس از چند سال بدون عنوان جايزه بزرگ بريتانيا در سال 1981 را در سيلورستون تصاحب كرد. واتسون به ياد مي‌آورد: «البته آن قهرماني براي من و تيمم بسيار مهم بود. خانواده من در آن روز آنجا حضور داشتند. در دو مسابقه قبلي در آن سال من دوم و سوم شده بودم، بنابراين رسانه‌ها پيش‌بيني يك پيروزي بزرگ را براي من داشتند. سيلورستون يك پيست پرسرعت است و آن موقع براي اتومبيل‌هاي رنو و فراري عالي بود اما مك‌لارن نيز يك ماشين عالي بود. من در اواسط مسابقه عقب افتادم و حتي موتورم خاموش شد و من فقط آن‌قدر شتاب داشتم كه بتوانم دوباره پمپ سوخت را روشن كنم اما من چند ثانيه عقب افتاده بودم. با جلوتر رفتن مسابقه ماشين‌هاي رنو هم دچار مشكلات مكانيكي شدند. من توانستم رن آرنوكس را پشت‌سر بگذارم و اين كارم هواداران انگليسي حاضر در پيست را به وجد آورد. تيم به من مي‌گفت شرايطم خطرناك است و بهتر است سرعتم را كاهش دهم اما من تسلط كافي داشتم و به آن دستورالعمل‌ها نيازي نداشتم. اما عصبانيت آنها قابل درك بود. آنها به پيروزي بدجور احتياج داشتند، چراكه مدت‌ها بود برنده نشده بودند.» در حقيقت پيروزي واستون اولين پيروزي مك‌لارن در چهار سال گذشته بود و همچنين اولين برد آنها با شاسي جديد كامپوزيتي فيبر كربن. راننده متولد بلفاست اضافه كرد: «اين پيروزي تاييد فناوري جديد مك‌لارن بود.»
جايزه بزرگ بلژيك 1982 زودلر
واتسون در سال 1981 بار ديگر ششم شد اما سال بعد بهترين فصل خود را براي خودش و مك‌لارن به ثبت رساند و سوم شد. واتسون در آن فصل دو برد به دست آورد كه اولينش در بلژيك رقم خورد. اما پيش از مسابقه او تحت‌الشعاع مرگ يك راننده همكار محبوب قرار گرفته بود. واتسون مي‌گويد: «روز شنبه ژيل ويلنويو بر اثر تصادف جان خود را از دست داد. او يك راننده كاريزماتيك بود كه همه از تماشاي مسابقه‌اش لذت مي‌بردند و به هيجان مي‌آمدند.» تيم ويلنويو يعني فراري بعد از اين حادثه شوك بدي دريافت كرد اما در مسابقه يكشنبه حاضر شد. واتسون مي‌گويد: «ما صبح يكشنبه تصميمات بسيار خوبي در مورد ماشين گرفته بوديم و آن تصميمات به نفع من بود. سومين قهرماني جهان براي من لذت بي‌نظيري به ارمغان آورد، آن هم در يك شرايط خاص. اين برد مديون استراتژي بود كه پيش گرفتم. رقيبم لاستيك‌هايش را پيش از من عوض كرد اما من از لاستيك‌هايم به خوبي مراقبت مي‌كردم و توانستم او را بگيرم. در پايان مسابقه بحث سر اين است كه چه كسي اول پرچم شطرنجي را مي‌بيند نه اينكه چه كسي در طول رسيدن به آن بهتر عمل كرده است اما پيروزي را از دست داده است.»
جايزه بزرگ ديترويت در سال 1982
به فاصله يك ماه واتسون دومين برد خودش را در ديترويت به دست آورد. سه مسابقه در سال 1982 در ايالات‌متحده برگزار شده بود و ميشيگان يكي از بهترين لحظات واتسون را فراهم كرده بود. جايي كه واتسون با وجود استارت از جايگاه هفدهم مقام اول را كسب كرد. واتسون به ياد مي‌آورد: «اين يك پيست كاملا جديد، يك پيست خياباني پر پيچ و خم بود. در ساخت و ساز برخي از هم‌دوره‌اي‌هاي من نسبت به درون شهر ديترويت گستاخ بودند اما من خوشحال بودم كه به «شهر موتور»، جايي كه قلب صنعت موتوري امريكا بود، رفتم و منتظر گرندپري بودم. در طول مسابقه قدرت مك‌لارن بار ديگر به كمك من آمد. آماده‌سازي هوشمند و درجه حرارت مناسب تايرها به من اتومبيلي داد كه خيلي خوب در هر نقطه از پيست پيشرفت مي‌كرد. در طول رقابت كك روزبرگ پيشتاز بود و در راديو گفته شد من 3.5 ثانيه از او عقبم. اما من او را گرفتار كردم و پشت‌سر گذاشتم و آن‌قدر فاصله گرفتم تا مطمئن شوم مقام اول را كسب مي‌كنم. ماشينم بي‌عيب‌و نقص عمل كرد و شايد گفتن آن عجيب به نظر برسد اما من مي‌توانستم بلافاصله در يك جايزه بزرگ ديگر هم شركت كنم. از لحاظ بدني فشار چنداني تحمل نكردم چون ماشين همه كارها را خودش انجام مي‌داد.»
جايزه بزرگ غرب در سال 1983
سال بعد آخرين فصل كامل واتسون با مك‌لارن بود. پيروزي تاريخي او در پيست Long Beach در كاليفرنيا ثابت كرد كه امريكا منطقه شكار اوست. واتسون بعد از دور تعيين خط ضعيف در كنار هم‌تيمي‌اش لائودا در جايگاه‌هاي 22 و 23 استارت زد. او به ياد مي‌آورد:
«Long Beach يك پيست خياباني بود اما ظاهري طبيعي‌تر داشت. پيروزي در آن مسابقه نشان داد كه مك‌لارن يك ماشين مسابقه‌اي برجسته است. ما نتوانستيم بهترين نتيجه را در مرحله مقدماتي كسب كنيم، زيرا بيشتر از لاستيك‌هاي لايت استفاده كرديم. با اين حال مسابقه را به ياد آوريد كه ما به لاستيك‌ها انرژي بيشتري وارد كرديم و ماشين زنده شد.» در شرايط گرم و آفتابي واتسون با 30 ثانيه اختلاف نسبت به لائودا توانست برنده شود. او گفت: «نيكي و من در سال 78 در برابام و سپس در مك‌لارن در سال‌هاي 82 و 83 هم‌تيمي بوديم. طي اين سه فصل ما امتيازات قهرماني يعني 84 امتياز را كسب كرديم. يك راننده از ايرلند شمالي و كسي كه سه‌بار قهرمان جهان شده بود با دو تيم متفاوت در كل بيش از سه سال با هم امتياز يكسان داشتند.» پيروزي واتسون در دوره جديد F1 يك ركورد به حساب مي‌آيد. او با شروع از جايگاه 22 و كسب قهرماني دورترين راننده‌اي است كه اين عنوان را به دست مي‌آورد. پيست Long Beach سال بعد از تقويم فرمول يك خارج شد. واتسون مي‌گويد: «اين پيست همه خصوصيات براي يك جايزه بزرگ را داشت. جنوب لس‌آنجلس، هميشه آفتابي بود و از تلويزيون خوب به نظر مي‌رسيد. همراه با خليج.» واتسون در مقابل اين سوال كه پيروزي مورد علاقه‌اش كدام است، مي‌گويد: «من پيروزي‌هاي زيادي ندارم اما هر كدام از آنها ويژه هستند. اولين پيروزي مانند اولين فرزند شماست اما هر پيروزي كيفيت بي‌نظيري داشت. سيلورستون براي آينده مك‌لارن مهم بود و بلژيك تلاش عالي تيمي را به نمايش گذاشت. ديترويت شرايط جديدي بود، زيرا نمي‌دانستيم چه چيزي انتظارمان را مي‌كشد و لانگ بيچ كه فقط رضايت مرا جلب كرد.»
منبع: بي‌بي‌سي اسپورت