خوشحالم كه در تخت خودم مي‌خوابم

جان اورارد كواسي، وينگر اهل ساحل عاج از سال 2015 به سوپر ليگ چين منتقل شده است. او ابتدا به عضويت تيم شانگاهاي اس‌آي‌پي‌جي درآمد و بعد از يك فصل حضور در اين تيم راهي تيم ووهان زال شد. او در مدت حضورش در ووهان دوران موفقي را سپري كرده است، اما هيچ‌گاه تصور نمي‌كرد در آغاز سومين فصل حضورش در اين تيم با يك اتفاق عجيب روبه‌رو شود. اتفاقي كه او را به مدت 104 روز به يك سفر عجيب و غريب برد. 

كواسي براي توصيف سفري كه او و هم‌تيمي‌هايش در تيم ووهان زال به اتمام رسانده‌اند، كلمات عجيبي را توصيف مي‌كند. طي يك هفته گذشته او از چيزهايي لذت برده است كه براي يك فوتباليست اهل ساحل عاج كه دقيقا در نقطه مقابل محل تولدش در خاور دور زندگي مي‌كند چندان غيرمعمول نيست. او در رختخواب خودش خوابيده، غذاي خودش را پخته و تلويزيون خودش را تماشا كرده است. خوشبختي براي او در به دست آوردن دوباره همين آزادي‌هاي ساده بوده است. حتي اگر نتواند ذهن خودش را از تجربه‌اي كه از سر گذرانده رها كند. او مي‌گويد: «اين سالي است كه من هرگز فراموش نخواهم كرد. لحظات بسيار عجيب و غريبي را تجربه كرده‌ام. اتفاقات زيادي براي من افتاده كه هرگز در زندگي‌ام فراموش نمي‌كنم.»
دشوار است كه بدانيد روايت را از كجا شروع كنيد زيرا تا 18 آوريل كواسي و هم‌تيمي‌هايش 104 روز را دور از ووهان گذراندند. پس از برداشته‌ شدن قرنطينه به خاطر بيماري كوويد 19 در شهر كه در تاريخ 8 آوريل اتفاق افتاد و تبعيد غيرارادي آنها به اتمام رسيد، سرانجام با استقبال چند صد هوادار در ايستگاه محلي راه‌آهن از قطار پياده شدند. كواسي مي‌گويد: «در اين لحظه احساس كردم كه ديگر در استاديوم هستم.» 
تيم ووهان زال قبل از شروع فصل 502 مايل دورتر از شهر گوانگجو بود. در جايي كه مركز شيوع بيماري كرونا لقب گرفت. در 23 ژانويه شهر تحت قرنطينه قرار گرفت و اين بدان معنا بود كه هيچ يك از بازيكنان تيم نمي‌توانند قبل از پرواز به سمت مالاگا براي شروع اردوهاي پيش فصل در كمپ كاستا دل سول، به ديدار خانواده يا دوستان‌شان بروند. آنها انتظار داشتند كه در اواسط ماه فوريه به موقع براي رقابت‌هاي فصل جديد سوپرليگ چين از اسپانيا برگردند، اما اين سفر به تعويق افتاد و با ادامه يافتن وضعيت قرمز در شهر ووهان، اقامت آنها بيش از يك ماه تمديد شد. 
مشكل اصلي اما اين بود كه با گسترش ترس از بيماري كرونا در اروپا، تيم ووهان زال به محض ورود به اسپانيا حساسيت‌هاي وصف‌ناپذيري را برانگيخت. رزرو هتل اصلي آنها لغو شد و تعامل با افراد خارج از مجتمعي كه در نهايت در آنجا مستقر شدند، در سطح حرفه‌اي و شخصي تقريبا ناممكن شد. كواسي در اين باره مي‌گويد: «وضعيت ما در اسپانيا بسيار دشوار بود. ما هنگام بيرون آمدن مجبور مي‌شديم لباس باشگاه را بپوشيم تا همه بدانند ما چه كساني هستيم و از كجا آمديم. مردم ما را بسيار متفاوت نگاه مي‌كردند. به خصوص بازيكنان چيني تيم در سوپرماركت‌ها تجربه‌هاي بسيار بدي داشتند.» كواسي همچنين در مورد وضعيت تيم و تمرينات افزود: «اين براي مربيان هم بسيار سخت بود. ما تمرين مي‌كرديم اما هيچ كس با ما بازي دوستانه برگزار نمي‌كرد. هر هفته مي‌خواستيم با تيمي بازي كنيم اما نتوانستيم حريف پيدا كنيم. اين باعث شد برنامه‌هاي مربي تغيير كند. او بايد مدام به چيزهاي متفاوتي فكر مي‌كرد و اين تيم را بسيار تحت تاثير قرار داده بود. ما فقط تمرين مي‌كرديم. يك روز، دو روز، سه روز و الي آخر. همه به كمي تنوع نياز دارند اما براي ما آنجا همه ‌چيز كاملا يكسان بود.»
حتي اگر 5 بازيكن خارجي تيم ووهان زال و مربي اسپانيايي آنها به نحوي مي‌توانستند از زير فشار شرايط خارج شوند، اما اين وضعيت براي ساير بازيكنان تيم كه چيني بودند بسيار سخت بود. به هر حال آنها از منطقه ووهان آمده بودند و در اخبار مي‌ديدند كه ويروس در ساير نقاط كشورشان نيز در حال شيوع است. نگراني بيش از حد بود و باعث شد جلسات تمريني تيم تحت شرايط بدي برگزار شود و اغلب كوتاه‌تر از حد معمول به طول بينجامد.
كواسي مي‌گويد: «جو بسيار بدي بود. وقتي ما تمرين مي‌كرديم، مي‌ديديد كه بازيكنان چيني نمي‌خواهند آنجا باشند. آنها بسيار عصبي بودند و همه‌ چيز واقعا عجيب به نظر مي‌رسيد. هر روز اخباري از ووهان مي‌آمد و آن اخبار غالبا بد بود. ممكن بود كسي بشنود يكي از بستگانش بيمار شده است. تمرين و بازي در چنين شرايطي سخت بود بنابراين مربي سعي مي‌كرد جلسات را كوتاه‌تر كند. ما سعي مي‌كرديم خودمان را خوشحال نشان دهيم. هر هفته يك روز مرخصي براي رفتن به شهر داشتيم اما اين براي بچه‌هاي چيني واقعا سخت بود.»
كواسي توضيح مي‌دهد كه او چقدر از اينكه هم‌تيمي‌هايش به شهر خودشان بازگشته‌اند، حتي بسيار بيشتر از خوشحالي براي خودش، خوشحال است. بسياري از آنها توسط خانواده‌هاي‌شان مورد استقبال قرار گرفتند و متوجه شدند طلسم ماندن در اروپا ديگر به اتمام رسيده است. اما رسيدن به آن لحظه چندان هم آسان نبود. هنگامي كه آنها در اسپانيا بودند كم‌كم دوره اوج بيماري كرونا آغاز شده بود و بازگشت به ووهان در آن شرايط بهترين راه‌حل بود. تيم ووهان زال به شنزن، مجاور هنگ‌كنگ پرواز كرد و بلافاصله دو هفته به قرنطينه رفت. كواسي در اين مدت چيزي جز ديوارهاي برهنه يك اتاق در هتل را نديد. كواسي مي‌گويد: «آه! من نام اين را زندان مي‌گذارم. اين مثل زندان بود. قرنطينه بسيار دشوار است. يكي از آن لحظاتي است كه هميشه در ذهن من باقي مي‌ماند. ما به مدت 14 روز نمي‌توانستيم از آنجا خارج شويم و اين بسيار سخت بود.» بعد از همه اينها كواسي توانست براي ديدن خانواده و دوستانش در ساحل عاج برنامه‌ريزي كند. 
او در مدت قرنطينه تمرينات شكم انجام مي‌داد اما اعتراف مي‌كند كه هدفش از اين كار صرفا تكان دادن به بدنش و سرگرمي بوده است. به نظر مي‌رسيد كه اين قرنطينه براي هميشه ادامه پيدا خواهد كرد، اما در نهايت با اطمينان از سالم بودن اعضاي تيم آنها به كمپي در نزديكي گوانگژو منتقل شدند و سرانجام به آنها اجازه بازگشت به خانه داده شد. در نهايت آنها اولين تمرين خودشان را بعد از آخرين تمرين در ماه دسامبر، در شهر ووهان برگزار كردند. 
كواسي مي‌گويد: «ما هر روز قبل از تمرين آزمايش خون مي‌دهيم.» خيلي سريع است و همه‌ چيز خوب پيش مي‌رود. در حال حاضر فكر نمي‌كنم بيماري كرونا روي زندگي ما به عنوان يك فوتباليست تاثير بگذارد. اگر به كارهايي كه از ما خواسته شده احترام بگذاريم، مثل ماسك زدن هنگام بيرون رفتن و حركت بين محل تمرين و خانه و پرهيز از گردش‌هاي بي‌دليل همه‌ چيز درست است.»
او شهري را توصيف مي‌كند كه به قول خودش ديگر مانند گذشته نيست، بلكه نشانگر بازگشت به شرايط عادي است. دوباره مغازه‌ها و رستوران‌ها باز شده‌اند و خيابان‌ها به تدريج در حال پر شدن هستند. در حالي كه تغييرات طولاني‌مدت هنوز مشخص نشده‌اند اما او مي‌بيند كه هر روز شمار بيشتري از ساكنان اطراف محل زندگي‌اش سر مشاغل خود حاضر مي‌شوند. كواسي مانند ساير افراد ووهان اپليكيشني را نصب كرده است كه هنگام ورود به محوطه باز يا استفاده از وسايل حمل و نقل عمومي كد سبز را اسكن مي‌كند و فقط در صورتي اجازه ورود داده مي‌شود كه كاربر علايم كوويد 19 نداشته باشد يا اخيرا با يك شخص بيمار در ارتباط نبوده باشد. كواسي مي‌گويد: «وقتي از اينجا دور بوديم چيزهاي زيادي شنيديم اما اكنون مي‌توانيم ببينيم كه زندگي خوب است.»
اين حس خوب تنها زماني ممكن است براي كواسي تكميل شود كه اين وينگر25 ساله كه در 72 بازي 34 گل براي تيمش به ثمر رسانده بتواند دوباره در مستطيل سبز فوتبال بازي كند. هيچ كس نمي‌داند اين زمان دقيقا كي خواهد بود؛ گرچه تيم‌ها و حكومت چين بر از سرگيري رقابت‌ها در ژوئن يا جولاي به توافق رسيده‌اند. كواسي مي‌گويد: «اول من فقط اميدوارم كه همه‌ چيز در جهان عادي شود. نه تنها در كشور چين.» او در سه قاره دنيا ديده است كه دنيا در سال 2020 همه ‌چيز بوده است جز عادي. منبع: گاردين