بيش از سلامت، انسانيت در معرض تهديد است

در ميان تعهدات ما در دوران فراگيري ويروس كرونا يك تعهد ساده وجود دارد: ماندن در خانه. راه‌كار ماندن در خانه در صورت امكان‌پذير بودن - و اجتناب از تماس‌هاي اجتماعي -  ممكن است به‌صورت يك دستور اداري، توصيه جمعي، يا درخواستي از سر دلسوزي از جانب يك دوست و يا يكي از اعضاي خانواده باشد كه نگران سلامتي ما هستند. ولي در هر حال، در پس همه آنها يك چيز وجود دارد: پرهيز از ابتلا به ويروس و انتقال آن به ديگران. البته كه كارهاي مفيد بسياري مي‌توانيم در اين مدت انجام دهيم – تماس‌هاي مجازي و يا از راه دور با كساني كه تنها هستند، تهيه ارزاق براي افراد آسيب‌پذير، حمايت از رستوران‌ها و كسب و كارها به هر طريق محدودي كه در توان ما باشد-  اما من مي‌خواهم بر در‌خانه ماندن و اجتناب از تماس اجتماعي تمركز كنم زيرا اعتقاد دارم اين‌كار چيزي را بر ما آشكار مي‌كند كه غالبا در روابط اجتماعي ما مبهم است: شخصيت اخلاقي روابط اجتماعي. اين روزها شخصيت اخلاقي ماندن در خانه به چالش كشيده شده است، از جمله در اعتراضات وسيع روز جمعه در مقابل پارلمان ويسكانسين، از طرف كساني كه عقيده داشتند ما بايد به روند عادي زندگي و اقتصاد خود برگرديم. اين عده هنوز در اقليت هستند: بر اساس نظرسنجي ياهونيوز/يوگاو هفته گذشته بيش از 70 درصد از مخاطبان از ميان هر دو حزب سياسي بيشتر نگران برداشتن زودهنگام محدوديت‌ها بودند تا برداشتن تدريجي آنها. در حالي‌كه پيام عقلاني اين اپيدميولوژي واضح است: ماندن در خانه و حفظ فاصله اجتماعي مطمئن‌ترين راه پيشگيري از گسترش بيشتر اين ويروس است. اگر ما بر سر اين موضوع توافق داريم كه بايد در اين زمان از تماس فيزيكي با هم‌نوع خود پرهيز كنيم زيرا خطر انتقال ويروس به ديگران غيراخلاقي خواهد بود، بنابراين متعاقب آن ما به سه اصل ديگر نيز متعهد خواهيم شد:  
   فعاليت هر روزه ما اغلب بر ديگران تاثير مي‌گذارد.
   اين تاثيرات مي‌توانند آسيب‌رسان باشند.
  ما در كاهش تاثيرات آسيب‌رسان ناشي از فعاليت‌هاي روزمره خود به ديگران مسووليت داريم.
ما مي‌توانيم اين مجموعه از تفكرات را «شبكه اخلاقي» بناميم. واضح است كه منظور من يك شبكه فيزيكي و يا حتي مجازي مانند شبكه‌هاي ديجيتالي نيست. نظر من حتي چيزي شبيه شبكه‌هاي اجتماعي موجود نيز نمي‌باشد. «شبكه اخلاقي» يك شبكه هنجاري است. او به ما مي‌گويد چه چيزهايي بايد وجود داشته باشند در مقابل آنچه وجود دارد. او يادآوري مي‌كند چه كارهايي بايد انجام دهيم در مقابل كارهايي كه انجام مي‌دهيم اين شبكه مجموعه‌اي از تعهدات اخلاقي غيرقابل تغيير نيست. آنچه كه براي ما تعهد محسوب مي‌شود بسته به موقعيتي است كه در آن قرار داريم. من به لحاظ اخلاقي ملزم به ماندن در خانه نيستم وقتي در شرايط پاندومي يا بيماري همه‌گير زندگي نمي‌كنم. آنچه من ملزم به انجام آن هستم به تاثير فعاليت‌هاي من بر ديگران بستگي دارد، كه به نوبه خود به شرايط ويژه‌اي كه فعاليت در آن صورت مي‌گيرد وابسته است. زمان زيادي لازم نيست تا مردم بپذيرند كه در يك «شبكه اخلاقي» قرار دارند. هر كس بپذيرد كه نبايد با انتقال ويروس كرونا به ديگران ريسك كند تلويحا خود را به اين شبكه متعهد مي‌داند. اينجا همان جايي است كه مرزهاي وسيع‌تري را در مقابل ما نمايان مي‌كند. تعهدات اخلاقي ما با پايان اين بيماري فراگير و يا هر پاندومي ديگري پايان نمي‌گيرد. فعاليت‌هاي هر روزه ما به تاثيرگذاري‌هاي خود بر ديگران ادامه خواهد داد. بعضي ازآنها مضر و بعضي مفيد خواهند بود.  وقتي ما با اتلاف منابع طبيعي و يا آلوده كردن آنها به بحران محيط زيست دامن مي‌زنيم، و يا از حمايت‌هاي مالي و معنوي در حد استطاعت خود دريغ مي‌ورزيم، از پذيرش موقعيت خود در اين شبكه اخلاقي سر باز مي‌زنيم ؛  همان موقعيتي كه در شرايط پاندومي با ماندن در خانه تشخيص داديم و احراز كرديم. به‌عبارتي، وقتي ما بخشي از وقت آزاد خود را با آموزش داوطلبانه در بيمارستان‌ها، مدارس و يا زندان‌ها براي ساختن دنيايي بهتر صرف مي‌كنيم و يا به ساخت مسكن براي انسان‌ها كمك مي‌كنيم، خود را دانسته يا ندانسته در اين شبكه قرار داده‌ايم.
موقعيتي را كه ما اشغال مي‌كنيم يك معامله نيست؛ ما آن را اشغال نمي‌كنيم چون ديگران تصميم به اشغال آن گرفته‌اند. ما در دوران پاندومي در خانه مي‌مانيم زيرا متعهد هستيم ويروس را به ديگران منتقل نكنيم و نه به اين خاطر كه ديگران خانه ماندن را انتخاب كرده‌اند. دغدغه اين شبكه اخلاقي در وهله اول اين‌است حاصل كار ما چه ديني براي ما ايجاد مي‌كند، نه اينكه ديگران چه مي‌كنند و يا براي ما چه مي‌كنند. ولي در نهايت ما را با سوالات دشواري مواجه مي‌كند كه تا حد امكان نياز به پاسخ آنها داريم. وقتي ما آپارتماني را مي‌خريم كه مشمول بازسازي شده، براي تخليه ساكنين قديمي روزشماري مي‌كنيم كه استطاعت پرداخت پول بيشتر را ندارند. وقتي يك اسمارت فون مي‌خريم غالبا سود يك كمپاني فرامرزي را فربه‌تر مي‌كنيم كه كاركنان آن شرايط كاري بسيار دشواري را تحمل مي‌كنند. شايد ما به عنوان يك توريست در محو تدريجي فرهنگ‌هاي بومي سهم داشته باشيم. در دنياي ما، اجتناب از چنين رفتارهايي غالبا دشوار است. پاسخ راحتي به آنچه بايد و يا نبايد انجام داد وجود ندارد. ولي ما حداقل مي‌توانيم تاثير رفتار و اعمال خود را تشخيص دهيم، بپذيريم كه ما در شبكه اخلاق جايي براي خود داريم و بهترين تصميم ممكن را اتخاذ كنيم. بسياري از ما مي‌توانيم در زندگي خود تغييراتي كوچك ولي با اهميت ايجاد كنيم كه موجب بالندگي زندگي سايريني شود كه ما اين سياره را با آنها شريك هستيم (انسان و غير انسان)- از تبديل كيسه خريد پلاستيكي به كيسه پارچه‌اي تا داشتن دغدغه ساخت خانه براي افراد بي‌‌بضاعت و يا بحران زيست محيطي. حال كه اين فرصت را داريم تا در اين جهان موقعيت بهتري را از خود بازتاب دهيم، شايد بتوانيم خود را به يكي از اين تغييرات و يا بيشتر متعهد سازيم ؛ يعني، خود را متعهد به ايجاد روابط بهتر با افرادي كنيم كه در اين شبكه اخلاقي با آنها شريك هستيم. هيچ‌كدام از ما معصوم نيستيم و نبايد توقع آن را هم داشته باشيم. جدا از جنبه‌هاي اخلاقي جنبه‌هاي ديگري از زندگي ما وجود دارند كه مي‌توانيم آنها را رشد دهيم. مي‌توانيم تلاش كنيم شرافتمند باشيم. تشخيص اين شبكه اخلاقي كه در آن واقع شده‌ايم راهي براي شروع است.  ويروس كرونا، از جمله مواردي كه بر ما آشكار كرد، به ما نشان داد كه چگونه كارهاي روزانه ما با ديگران در هم تنيده شده است، به طريقي كه حاصل آن به همه ما باز مي‌گردد. شبكه اخلاقي بر ما آشكار كرد كه هر يك از ما بخشي از آن‌ هستيم. اميدوار باشيم و رو به جلو حركت كنيم، كه اين شفافيت و آشكار سازي مي‌تواند با ما ماه‌ها وراي اين بحران باقي بماند. آنچه در معرض تهديد است سلامت ما نيست بلكه انسانيت ما است. نيويورك تايمز