نيمه خالي ليوان را ببينيم
خيلي از بازيكنان در ايام قرنطينه مي‌گفتند كه ما در خانه تمرين مي‌كنيم تا آماده بمانيم اما بايد بدانيم تمرينات گروهي با انفرادي متفاوت است. بازيكنان در حال حاضر از شرايط آرماني دور هستند. حتي در ليگ‌هاي معتبر اروپايي هم كيفيت بازي‌هاي بعد از تعطيلي با قبل از تعطيلي قابل مقايسه نيست. اين در حالي است كه رسيدگي آنها از لحاظ سخت‌افزاري و تجهيزاتي از فوتبال ايران جلوتر است. همه اينها در كنار مشكلات مالي باشگاه‌ها و سوء مديريت‌ها باعث شده بازيكنان با استرس سر تمرين حاضر شوند. حتي خانواده‌هاي آنها نيز مي‌ترسند. وضعيت روحي رواني بازيكنان در سطح پاييني قرار دارد و ممكن است اين مساله صدمات جبران‌ناپذيري وارد كند. مطمئنا با شروع ليگ مصدوميت‌ها و مشكلات زيادي به وجود مي‌آيد. آسيب‌هايي نظير پارگي رباط و همسترينگ كه در فوتبال ما شايع است در كمين فوتباليست‌هاست.
با تمام اين تفاسير نمي‌خواهم بگويم فوتبال بايد تعطيل شود. مساله سر مديريت است. باشگاه‌هاي ما از مشكلات مديريتي رنج مي‌برند و حتي در نوشتن قرارداد نيز مشكل داريم. وقتي ما قرارداد درست نمي‌توانيم ببنديم چه تضميني وجود دارد كه بتوانيم شرايط وخيم بيماري را مديريت كنيم؟ بخشي از اين به عهده باشگاه‌هاست. باشگاه‌ها حتي نمي‌توانند روي بازيكنان‌شان كنترل داشته باشند. بازيكن در ايران دو ساعت تمرين مي‌كند و بعد مي‌رود تا فردا هر كاري دلش بخواهد مي‌كند. در فوتبال روز دنيا بازيكن 24 ساعته تحت نظارت باشگاه است. من مطمئنم خيلي از بازيكنان فوتبال ايران در همين ايام كرونا تا ساعت 3 يا 4 صبح بيدار بودند. قاعده باشگاه‌داري در فوتبال ايران درست نيست. مثلا وقتي مي‌خواهند يك مربي را بركنار كنند سريع تصميم مي‌گيرند. بعد كه مي‌رسند به انتخاب مربي بعدي مي‌گويند «حالا يك‌كاريش مي‌كنيم!» الان براي برگزاري ليگ هم همين‌طور شده. اينها مي‌گويند مي‌رويم توي كار و بعد به قول معروف «هياتي» كار را جلو مي‌بريم. ليگ نبايد اين‌طور برگزار شود.
در هر بازي ليگ نزديك به 200 نفر درگير هستند. از بازيكنان گرفته تا كادر فني و تداركات و مسوولان ورزشگاه و داوران و نمايندگان فدراسيون و سازمان ليگ و همراهان. در هتل ماندن و پرواز هم باعث مي‌شود اعضاي تيم با ديگران ارتباط داشته باشند و اين خطرناك است. شايد بهتر بود كل بازي‌ها را مي‌برديم توي يكي از همين شهرهايي كه وضعيت سفيد دارند و كل بازي‌ها را آنجا برگزار مي‌كرديم. به اين شكل مي‌شد جلوي مسافرت‌ها، اقامت در هتل و رفت‌وآمدها را بگيريم. اين تنها راه چاره است. اين درست است كه عكس‌ها و فيلم‌هاي زيادي از بازيكنان منتشر شده كه موارد بهداشتي را رعايت نمي‌كنند اما به واسطه چند نفر نمي‌توان در مورد همه قضاوت كرد. تصور كنيد يكي از بازيكنان به واسطه همين حضور در مسابقات ناقل شود و خداي نكرده براي خودش يا خانواده‌اش اتفاقي بيفتد؛ اين مساله جبران‌ناپذير خواهد بود.
در مجموع من مخالف برگزاري ليگ با اين شرايط هستم ولي حالا كه قرار است هر طور شده مسابقات برگزار شود بايد مدام نگاه‌مان به نيمه خالي ليوان باشد. بايد فكر كنيم اگر در ايام مسابقات اتفاق بدي رخ داد، چه برنامه‌اي براي آن داريم؟ بازي استقلال و فولاد در آستانه برگزاري است ولي مي‌توان تا شروع ليگ باز هم در مواردي تجديدنظر كرد و مسابقات به صورت متمركز در يك نقطه برگزار شود. در اين راه باشگاه‌ها با همراهي فدراسيون و سازمان ليگ و حتي خود بازيكنان مي‌توانند كمك كنند. ليگ به پروتكل‌هاي سخت‌گيرانه‌تر و نظارت بيشتري نياز دارد.