سه به دو

هيات امناي مجتمع مسكوني‌مان تركانده. يك ماه نشده روي كار آمده شارژ را دو برابر كرده و كلي جنگ و دعوا راه انداخته. هيات امنا دو دسته‌اند. سه به دواند و دنبال سه به دو كردن. حالا اين دو دسته به جان هم افتاده‌اند. با دو نفرشان حرف مي‌زدم به قصد صلح و سازش بين دو دسته. يكي‌شان كه خيلي عصباني بود با فرياد از من پرسيد: «آيا سه نفر هيات امنا مي‌توانند مصوبه بگذارند كه آن دو نفر ديگر صلاحيت ندارند و بايد علي‌البدل باشند.» گفتم: «نه، نمي‌توانند.» گفت: «چرا نتوانند. مي‌توانند.» گفتم: «چون همه منتخب مردم و هم‌شان هستيد.» پرسيد: «پس چه كار كنيم؟» گفتم: «راهش اين است كه سه نفر از پنج نفر استعفا بدهند تا هيات امنا از رسميت بيفتد و دوباره انتخابات كنيم.» گفت: «همين كار را مي‌كنيم.» گفتم: «شما اول راهيد. تازه يك ماه است انتخاب شده‌ايد. به خودتان فرصت بدهيد. بيشتر تشكيل جلسه بدهيد تا به هم نزديك شويد و كم‌كم گروه شويد و ياد بگيريد در عين اختلاف با هم كار كنيد.» هيات امنا كم دور هم نشسته‌اند. در اين يك ماه تصميمات‌شان را دو نفره و سه نفره گرفته‌اند. سه نفر توي خيابان هم را ديده‌اند و گفته‌اند فلان كار را بكنيم. دستور جلسه و صورت جلسه و بحث و گفت‌وگو كم كرده‌اند. الزامات دموكراسي را رعايت نكرده‌اند. در ساختار دموكراسي، سنتي و ديكتاتورانه تصميم گرفته‌اند، به همين دليل به مشكل خورده‌اند و دچار تنش و نزاع شده‌اند.