دشمنان مدرسه
محمد داوري
شروع سال تحصيلي جديد و آغاز به‌كار مدارس امسال از هر جهت متفاوت بود. مدارس رسما 15 شهريور فعاليت خود را شروع كردند و ديگر نمي‌شد با ترانه بوي ماه مهر اين شروع را جشن گرفت بلكه نسيم شهريور آغازگر آن بود.كرونا علت اصلي اين تغيير بود اما فقط اين كرونا نبود كه شروع مدارس را متفاوت كرد؛ ابراز نظرهاي عجيب و غريب مسوولان و تضاد و تناقض‌هاي دستورالعمل‌ها و دستورها و نظرها، اين آغاز متفاوت را آشفته‌تر كرد و موجب شد واكنش‌هاي گسترده‌اي توسط والدين و دانش‌آموزان و معلمان، سراسر شبكه‌هاي اجتماعي را فرا بگيرد و از همه تاسف‌بارتر به رابطه آسيب ديده خانه و مدرسه آسيب جديدي وارد سازد. در ميان اين ابراز نظرها براي من كه حدود 30 سال عمرم را در مسير آموزش و پرورش سپري كرده‌ام يكي از قابل تحمل‌ناپذيرترين عبارت‌هايي كه توسط مسوولان در اين زمينه ابراز شد عبارت به‌كار رفته توسط شخص رييس‌جمهور بود؛ عبارتي كه ثابت مي‌كند آقاي روحاني نه تنها شناختي از مدرسه امروز ندارد حتي به نظر مي‌رسد دوران مدرسه خود را هم فراموش كرده است. «دشمنان نمي‌گذارند مدارس باز شوند.» نزديك به اين جمله و نقل به مضمون اين گفته آقاي روحاني است در راستاي تاكيد بر آموزش حضوري كه در ابتدا معناي اجباري بودن را مي‌داد و بعدا با يك عقب‌نشيني از اختياري بودن حضور دانش‌آموزان در مدرسه گفت. حال پرسش من اين است كه دشمن يا دشمنان واقعي مدرسه چه كس يا كساني هستند؟ صرف مخالفت و يا موافقت با آموزش حضوري در شرايط كرونايي نمي‌شود كسي را دوست يا دشمن مدرسه دانست. چه بسيار از دوستداران مدرسه كه برايشان سلامت اولويت دارد و مخالف آموزش حضوري هستند و چه بسيار كساني كه دوستدار مدرسه نيستند ولي به هر دليلي اين روزها خواستار آموزش حضوري هستند پس دوستي يا دشمني با مدرسه ربطي به موافقت يا مخالفت با بازگشايي مدارس و آموزش حضوري ندارد. دشمن مدرسه به نظر كسي است كه آموزش را حق كودكان و والدين آنها نمي‌داند دشمن مدرسه كسي است كه آموزش و پرورش را در اولويت قرار نمي‌دهد و سرمايه انساني را ارزشمندترين سرمايه نمي‌داند و دشمن مدرسه كسي است كه پيشگيري را مقدم بر درمان نمي‌داند و ميلياردها دلار صرف مبارزه با اعتياد و طلاق و سرقت و خشونت و... مي‌كند اما حاضر نيست در اختصاص بودجه، آموزش و پرورش را در اولويت قرار بدهد. در واقع دشمن مدرسه كسي است كه صداي كودك كار و خياباني و محرومان از تحصيل را نمي‌شنود و صداي معلمان گرفتار در باتلاق مشكلات معيشتي به گوشش نمي‌رسد و مدارس مخروبه و كپري را نمي‌بيند.