شيوه قجري!

چندي پيش  معاونت امور هنري وزارت  ارشاد گزارش حمايت‌هاي مالي پرداختي توسط انجمن هنرهاي نمايشي در سال 98 به گروه‌هاي نمايشي را منتشر كرد. تصميمي كه به تنهايي گرهي جديد‌ به ده‌ها گره روزگار نمايشي ها افزود. همان مساله قديمي همه باهم برابرند اما ظاهرا بعضي برابرترند. يك گروه از مشهد به تهران آمده و براي معلوم نيست! چند شب اجرا 220 ميليون تومان دريافت كرده، اما بهترين اجراها و نمايش‌هاي برگزيده جشنواره دانشگاهي ما ريالي دريافت نكرده‌اند، اگر چيزي هم بوده‌ بين 3 تا 5 ميليون تومان پرداخته‌ شده كه در وضعيت اقتصادي كنوني، نهايتا مي‌شود نفري يك ميليون تومان سهم اعضاي يك گروه پنج نفره، آن‌هم براي چند ماه تمرين و 
سي روز اجرا؛ تازه اگر فقط پنج نفر باشند. خنده‌دار نيست؟ 
گروهي در سالن خصوصي نمايش به صحنه برده، ريالي هم به دولت نپرداخته (براي همه چنين باد) 100 ميليون تومان حمايت مالي گرفته؛ ولي در سوي ديگر به گروهي پرتعداد كه ماه‌ها تمرين كرده تا نمايش با كيفيت و بي‌نقص در تئاترشهر اجرا كند (و همچنان هم بهترين اجراي سال 98 تئاترشهر محسوب مي‌شود) حدود 22 ميليون تومان پرداخته‌اند، بعد رقم حمايت مالي را 75 ميليون تومان نوشته‌اند. يعني رقم فروش گيشه خود گروه را هم كه دولت از روي آن 20درصد به نفع خودش كسر كرده! 
به نام رقم حمايت انجمن نوشته‌ شده. رياكارانه نيست؟
يك گروه براي برگزاري رپرتوآر نمايشنامه‌خواني 36ميليون تومان دريافت كرده ولي گروهي كه با حفظ  كيفيت مناسب موفق شده نمايش خود را در سه سالن مهم تئاتر پايتخت (تئاترشهر، مستقل تهران و تماشاخانه ايرانشهر) به صحنه بياورد و در هر سه مورد هم شاهد استقبال حداكثري باشد 25 ميليون تومان دريافتي داشته. اين چگونه عدالتي است؟ خبرگزاري ايسنا روز گذشته در يادداشتي خطاب به مسوولان مي‌نويسد :«شفاف‌تر باشيد»؛ اما اجازه دهيد اين گزاره را به «درست شفاف باشيد» تغيير دهم و بخواهم آقايان عضو شوراي حمايت اداره كل هنرهاي نمايشي يا انجمن هنرهاي نمايشي بيايند و درباره اعداد و ارقام غيرعادلانه‌اي كه تصويب كرده‌اند به افكار عمومي پاسخ دهند. چطور امكان دارد نمايش‌هاي به صحنه رفته در حوزه هنري زيرنظر سازمان تبليغات اسلامي كه خودش در ساختار بودجه‌اي ‌مملكت رديف جداگانه دارد، دوباره از دولت حمايت دريافت كنند؟ در اين نمونه وجود نام كوروش زارعي، مدير مركز هنرهاي نمايشي حوزه هنري! در فهرست حمايت شده‌ها از عجايب روزگار است. مدير مركز نمايشي حوزه هنري در تالار سنگلج (زيرنظر دولت) نمايشي اجرا كرده و 80 ميليون تومان، چيزي معادل دو برابر سقف معمول حمايت‌هاي مالي دريافت مي‌كند، درحالي كه مديران دولتي همواره بيان كرده‌اند شهرداري و حوزه هنري و نهادهايي از اين دست بايد مانند دولت در حمايت از هنرمندان احساس وظيفه كنند و مسووليت بپذيرند. چطور ممكن است ببينيم نمايش‌هايي در سراي محله اجرا شده‌اند اما جاي شهرداري از آقايان دولت حمايت گرفته‌اند؟ اما گروه‌هاي زيادي بدون حمايت مالي مانده‌اند. اين چه سازوكاري است كه اجازه مي‌دهد بعضي افراد عضو شوراي حمايت مركز هنرهاي نمايشي براي خودشان سقف بودجه حمايتي را تصويب كنند؟! اين‌ آقايان كلاه گشاد را روي سر كدام گروه و هنرمند كشيده‌اند؟ تاكيد مي‌كنم بحث اين نيست كه چرا از گروه‌ها حمايت مالي شده، اين وظيفه تمام نهادهايي است كه به همين عنوان و به نام مردم و هنرمندان بودجه مي‌گيرند. فقط تاكيد دارم شوراي حمايت اداره كل هنرهاي نمايشي در سال 98 و مديركل سابق هنرهاي نمايشي وقت كه راسا بر ارقام مصوب نظارت داشته، چشم خود را بر رعايت عدالت و شايسته‌سالاري بسته‌اند و به اين ترتيب به چرخه خشونت و شكاف بين هنرمندان دامن زده‌اند. اين آقايان بايد بابت شكل پرداختي غيرمتناسب پاسخگو باشند. روزنامه« اعتماد» طي روزهاي آينده درباره فهرست حمايت‌ها، رقم‌هاي تصويب شده و وضعيت حاكم بر اين شيوه بي‌قاعده كه با شائبه صددرصدي تاثير روابط دوستانه همراه است، گزارشي منتشر مي‌كند.