بيانيه‌‌پراكني بي‌پايان و فقدان استراتژي

هيات‌مديره خانه تئاتر از ابتداي شيوع ويروس كرونا و درگيري انجمن‌هاي چندگانه‌اش با گرفتاري‌هاي متعدد شغلي معيشتي (مشابه اكثر شهروندان) تلاش كرد صداي اعضاي اين تشكيلات را به گوش تصميم‌گيران برساند.  تلاش‌هايي كه بعضا با سكوت طرف مقابل مواجه شد و در عمل نتيجه‌‌اي به همراه نياورد. گرچه از همان روزهاي ابتداي گرفتار شدن در موقعيتي چنين خطير روشن بود اميد بستن به تصميم‌گيري مدبرانه و دلسوزانه نهادهايي مانند شهرداري و دولت - وزارت ارشاد - (كه در دوران تعطيلي نيز به مميزي اشتغال دارد) تا چه اندازه واهي است و لاجرم بايد دست همت روي زانو گذاشت. در طرف ديگر، تصميم‌گيري‌هاي ستاد ملي مبارزه با كرونا هم جز سردرگمي نشاني نداشته و ندارد. همين‌كه معاون وزير بهداشت مملكت به عنوان يكي از اعضاي اين ستاد همراه با دوربين تلويزيون به مركز شهر مي‌آيد و از كاسب و راننده شركت واحد مي‌پرسد «چرا تعطيل نكرديد؟» عمق فاجعه به كفايت مشخص است، كسي كه بايد به «چرا؟» پاسخ دهد سوال مي‌پرسد. بگذريم، اعداد و ارقام فوتي‌ها و ركوردهايي كه هر روز جابه‌جا مي‌شوند نشان مي‌دهد مديريت بحران ما ظرف ماه‌هاي اخير چگونه عمل‌ كرده، اما چاره چيست؟ وقتي مسوولان مبارزه با ويروسي كه هر روز بيشتر از دوران جنگ جان مي‌استاند توان اجرايي ندارد، يا وزارت ارشاد در برابر عميق‌تر شدن و فرو رفتن هرچه بيشتر قشر تئاتر به عنوان بخشي از اين جامعه در فقر تصميم گرفته همچنان‌ به سكوت 9 ماهه‌اش ادامه دهد.  هيات مديره «خانه تئاتر» روز ۲۱ آبان ۱۳۹۹ در اعتراض به دستورالعمل جديد وزارت بهداشت و ستاد ملي مبارزه با كرونا بيانيه‌اي منتشر كرد. جان كلام در بيانيه تازه اين بود كه 1- هنرمندان تئاتر طي 9 ماه گذشته اصلا سر كار نبوده‌اند كه حالا نام‌شان در دستورالعمل تعطيلي‌هاي ستاد آمده. 2- بخش زيادي از هنرمندان به مشاغلي چون مسافركشي، كارگري ساختمان، نگهباني و دستفروشي روي آورده‌اند. 3- تئاتر و سينما اصلا قبل از ساعت 18 معنا ندارد و 4- براي مشاغل مختلف، تقسيم‌بندي زماني قائل باشيم. 
سه مورد از چهار مورد مد نظر هيات‌مديره در ماه‌هاي اخير به نوعي تكرار شده و حرف تازه‌اي ندارد، براي مورد چهارم هم كه گوش شنوا نيست؛ اگر بود امروز ما با آمار عجيب كشته‌شدگان مواجه نمي‌شديم. اظهارنظرهاي يك‌سال اخير هنرمندان و صنف تئاتر هم كه به همين ناله‌ها گذشته و آنها كه تريبون و صدايي دارند جز ناله و گلايه كاري پيش نبرده‌اند. درحالي‌كه نمايندگان اصناف ديگر متوجه شده‌اند كه وقتي استراتژي مصاحبه و بيانيه و اطلاعيه جواب نمي‌دهد، هنگامه تغيير استراتژي براي مواجه شدن با وضعيت فرارسيده است. «خانه تئاتر» و «جامعه‌ تئاتر» نيز براي رسيدن به هدف چاره‌اي جز تغيير استراتژي ندارد؛ مگر آنكه بخواهد تا ابد باب خالي نماندن عريضه بيانيه‌پراكني كند.