فري‌استايلر ايراني كه به جمع 8 نفر برتر دنيا راه يافت، مي‌گويد
دليل موفقيتم اورجينال بودنم است
علي ولي‌اللهي
يكي از رشته‌هاي نزديك به فوتبال كه جذابيت بالايي دارد و مخاطبان بسياري جذب كرده فري‌استايل فوتبال است. ورزشكاران اين رشته با توپ حركات محيرالعقولي انجام مي‌دهند كه نشان از تمرين بالا و ذهن هنرمند آنها دارد. اين رشته رقابت‌هاي بين‌المللي زيادي هم دارد كه مهم‌ترين و بزرگ‌ترينش رقابت «ردبول استريت استايل» است. دركشور ما نيز ورزشكاران زيادي در اين رشته فعاليت دارند كه موفق‌ترين‌شان احمدرضا فلسفي است؛ ورزشكاري كه در آخرين دوره رقابت‌هاي ردبول استريت استايل توانست براي نخستين بار از ميان بيش از ۵۰۰ شركت‌كننده به جمع 8 نفر برتر دنيا راه پيدا كند. او با حركات چشم‌نواز و پيچيده نگاه داوران مسابقه كه در ميان‌شان سسك فابرگاس ستاره بازنشسته فوتبال اسپانيا نيز ديده مي‌شد را به خود جلب كرد و با شكست حريف ژاپني و سرسخت خود به يك چهارم نهايي رسيد. به مناسبت همين موفقيت با ايشان چند دقيقه‌اي هم‌كلام شديم و در مورد اين رشته و مسابقاتش گپ زديم.
فلسفي در مورد مسابقات ردبول استريت استايل گفت:«اين رقابت بزرگ‌ترين رقابت فري‌استايل فوتبال است كه از لحاظ رسانه‌اي در همه جاي دنيا ديده مي‌شود. داور سلبريتي هم در اين رقابت‌ها حضور دارد. اين دوره سسك فابرگاس بود. ما به خاطر تحريم از سال ۲۰۱۰ تا سال ۲۰۱۸ نتوانستيم در اين رقابت‌ها شركت كنيم. سال ۲۰۱۸ با دخالت فدراسيون جهاني و تلا‌ش‌ها از ايران و سطح بالاي فري‌استايل بچه‌هاي ايران توانستيم مجوز حضور در مسابقات را بگيريم. ۲۰۱۸ من به عنوان قهرمان ايران براي نخستين بار شركت كردم. رقابت در لهستان بود و حدود ۶۰ قهرمان از سراسر دنيا حضور داشتند. آنجا من با ۵ برد از ۶ بازي به جمع ۱۶ نفر برتر كه استيج فينال نام دارد، رسيدم. ۲۰۱۹ هم توانستم مجوز بگيرم اما به دليل برگزاري رقابت در امريكا ويزا به من داده نشد و به راحتي اين رقابت را از دست دادم. امسال به دليل كرونا رقابت‌ها آنلاين بود و تعداد شركت‌كنندگان خيلي بيشتر بود. بيشتر از ۵۰۰ نفر. رقابت‌ها از ۶ ماه پيش شروع شد».
فري‌استايلر كشورمان در مورد حضورش در رقابت‌هاي امسال گفت:« ما هر ماه يك مرحله را پشت سر گذاشتيم. من همه رقبايم را شكست دادم و رسيدم به جمع ۱۶ نفر برتر مسابقات. در اين مرحله به يك حريف بسيار سرسخت ژاپني خوردم. ژاپني‌ها در اين رشته قهرمان زياد دارند. رنك حريفم اگر اشتباه نكنم ۵ جهاني بود و من با رنك ۱۲ حضور داشتم. سه شب پيش مسابقه آنلاينم با اين فرد برگزار شد و توانستم برنده شوم. اين را هم بگويم كه ورزشكاران همه كشورها از دفتر رد بول در كشور خودشان مورد حمايت قرار مي‌گرفتند. يعني براي لپ‌تاپ و دوربين و استريم كمك‌شان مي‌كردند. حتي وصل مي‌كردند به تلويزيون كشورشان تا مسابقات زنده پخش شود. مثلا نروژ را مي‌دانم كه در يكي از كانال‌هايش رقابت‌ها به صورت زنده پخش شد ولي چون توي ايران دفتر رد بول نداريم همه كارها را خودم تكي انجام دادم. يكي از دوستانم به اسم آقاي هاشمي در استريم كردن مسابقه(لايو) كمك كرد. مجموعه هدهد مكان در اختيارم قرار داد و به نوعي اسپانسرم بود. اينكه اسامي اينها را مي‌گويم به اين دليل است كه اگر نبودند اصلا نمي‌توانستم در مسابقه شركت كنم. من يك ورزشكارم و كارم تمرين و مسابقه است و اين چيزها را نمي‌توانم مديريت كنم.»
او با اشاره به رقابتش با حريف ژاپني افزود:«مسابقه من با حريف ژاپني به اسم كازان شيمازاكي بود. استوديوي اصلي رد بول در اتريش است. داوران آنجا هستند. بعد وصل شدند به ايران و ژاپن و يك حالت ويديوكنفرانس شكل گرفت. در اين مسير لازم است بالاترين سرعت اينترنت وجود داشته باشد و اين يكي از ترس‌هاي اصلي من بود كه مبادا وسط مسابقه اينترنت قطع شود چون در اين صورت بازنده مي‌شدم. مسابقه برگزار شد و خدا را شكر توانستم حريفم را شكست دهم و هم براي خودم تاريخ‌سازي كنم هم براي كشورم. من اولين نفري شدم كه توانسته وارد ۸ نفر برتر مسابقات ردبول استريت فري‌استايل شود. تمام هدفم از حضور در رقابت‌ها هم همين بود كه بتوانم براي نخستين بار به مرحله يك چهارم نهايي برسم. هرچه حركت در اين سال‌ها آماده كرده بودم را در بازي با حريف ژاپني رو كردم.»
فلسفي ادامه داد:«در اين مرحله بعد خوردم به PWG ورزشكار سوئدي كه البته چون پدرش فيليپيني است با پرچم اين كشور شركت مي‌كند. فيليپ 3بار قهرمان آسيا شده است. اين رقابت هم يك بتل بسيار نزديك بود. همه داوران و حاضران در استوديو هم تاكيد داشتند كه رقابت بسيار نزديك بود ولي به هر حال فيليپ رفت بالا. در پايان ارلند فاگرلي در نروژ اول شد و فيليپ چهارم. جالب اينكه در فينال ارلند برادر بزرگ‌تر خودش برينجار را شكست داد. اين دو برادر سال‌هاست در اين رشته فعاليت مي‌كنند و در آن واحد هم رقيب هم هستند هم هم‌تيمي».
احمدرضا فلسفي در پاسخ به اين سوال كه شما در ايران زير نظر چه نهادي كار مي‌كنيد، گفت:«هيچ نهادي از ما حمايت نمي‌كند. فدراسيون جهاني رشته فري‌استايل فوتبال وجود دارد اما در ايران نداريم. چند بار خودم تلاش كردم براي اين رشته كميته بزنيم. مدارك جور كردم دادم به مقامات. وقت هم زياد گذاشتم اما جوابي نگرفتم.» او با اشاره به اين نكته كه فري‌استايل فوتبال طرفداران زيادي دارد، افزود:«ما خيلي زحمت كشيديم. من به همراه احسان موسوي و يكي، دو نفر ديگر از قديمي‌هاي اين رشته 4 نفري كار را شروع كرديم. مانديم و سوختيم و خاكش را هم خورديم. پيج زديم. روزي چند صدتا ويديو آپلود كرديم. ويكي‌پديا زديم. سايت زديم. توضيح مي‌داديم كه اين رشته اصلا چي هست كه مثلا اين با روپايي زدن فرق دارد. بحث علمي كرديم كه اين رشته هم ورزش است هم هنر. آكادمي درست كرديم و به كلي جوان آموزش داديم. همه اين كارها را كرديم و الان راحت نزديك به ۴۰۰ يا ۵۰۰ نفر ورزشكار اكتيو در اين رشته داريم. چند هزار نفر هم ورزشكار مبتدي داريم. اين زحمتي است كه ما و دوستان‌مان كشيديم. اين جور نبوده كه يك جايي به صورت سازمان‌يافته از ما حمايت كند. اين رشته خدا را شكر طرفدار زياد دارد چون نزديك به فوتبال است و جذابيت زيادي دارد.»
اين ورزشكار كشورمان در مورد تركيب تمرين و هنر در اين رشته گفت:«هر مسابقه ما 3 دقيقه است كه هر نفر يك دقيقه و نيم وقت دارد. اين زمان هم به 3 تا 30 ثانيه تقسيم مي‌شود. چيدن اين 30 ثانيه خيلي مهم است. ما در اين رشته يك سري حركات بيسيك داريم كه همه انجام مي‌دهند. شما هر چقدر اين حركات را خوب بزني باز هم شانس پيروزي بالايي نداري. آنچه در طراحي ست‌ها اهميت دارد، اورجيناليتي است. يعني حركتي كه خودت ابداع كرده باشي. يعني نه كپي باشد نه كاري باشد كه همه مي‌زنند. ستي بايد طراحي كني كه حاصل ذهن خودت باشديا نهايتا تركيبي خلاقانه از حركات ديگران. اينجور طراحي‌ها شانس بالايي دارند كه بالا بيايند. متاسفانه يا خوشبختانه از همان اولي كه فري‌استايل را شروع كردم چندان علمش را نداشتم. سال ۲۰۱۰ با دايال‌آپ مي‌رفتم اينترنت و اصلا نمي‌توانستم ويديوها را ببينم. مي‌توانم بگويم به واسطه نديدن بقيه ناخودآگاه از همان ابتدا اورجينال شدم. همين خيلي در مسابقات كمكم كرده كه راحت‌تر بتوانم حريفانم را شكست بدهم. يكي از عوامل موفقيتم اين است كه خودم هستم و كپي كار نكردم».
او در مورد ارتباط با ساير ورزشكاران اين رشته در سراسر دنيا گفت:«ما با يكديگر هم رفيق هستيم و هم رقيب. الان 10 سال است كه ما همديگر را كاملا مي‌شناسيم. اين درست است كه يكي ژاپني است يكي كلمبيايي يكي سوئدي يا هر جاي ديگر و زبان هم را بلد نيستيم اما ما نيازي به زبان براي برقراري ارتباط نداريم. ما با حركات‌مان با هم مرتبط مي‌شويم. مثلا جالب است بدانيد بعد از صعودم به جمع 8 نفر نهايي بسياري از تبريك‌هايي كه دريافت كردم از بچه‌هاي خارجي بود و داخلي‌ها چندان اهميتي به موفقيتم نشان ندادند».