روزهاي خوب منچستر ادامه دارد
كريسمس با طعم قهرماني
براي شياطين سرخ
ابوالفضل نجيب
آخرين قهرماني شياطين سرخ در ليگ جزيره به سال 2013 برمي‌گردد. بيش از 12 سال و اين براي هواداران تيمي كه از سال 1993 تا آن زمان 13 بار به صورت متوالي يا يك در ميان قهرمان ليگ برتر انگليس شد، بي‌ترديد يك ناكامي تلخ و فراموش‌ناشدني است. در آن دوره طلايي حتي به رغم اينكه تيم‌هايي مثل آرسنال، بلكبرن و چلسي گاه رشته قهرماني‌هاي سريالي منچستر را پاره مي‌كردند با اين حال ارايه فوتبال جذاب و روان شياطين خشنودي هواداران منچستريونايتد از فرگوسون را تضمين مي‌كرد. به علاوه اينكه در آن دوران منچستر هر گاه قهرماني ليگ را به رقبايي چون آرسنال و چلسي واگذار كرد اما همچنان كام هواداران را با فتح جام‌هاي حذفي و اتحاديه و... شيرين نگه داشت.
پس از خداحافظي فرگوسن، منچستر و هواداران او هرگز روي خوش نديدند. فتح جام باشگاه‌هاي اروپا و حذفي و اتحاديه و خيريه طي اين سال‌ها حتي نتوانست مرهمي باشد بر تلخي ناكامي براي كسب قهرماني ليگ.
هر چند در تمام اين دوران فرگوسن همچنان و به رغم جدايي رسمي منچستر را تنها نگذاشت. آنچه بيشتر هواداران را آزار مي‌داد نه تنها ناكامي در كسب عناوين قهرماني در ليگ كه بيشتر فاصله غيرمنتظره كيفيت بازي‌هاي دوران فرگوسن با دوران مربياني چون ديويد مويس، رايان گيگز، فان خال و مورينيو و حتي سولشير در حال حاضر است. در دوران طلايي فرگوسن آنچه بيش از نتايج او به چشم مي‌آمد، اتوريته و همزمان كيفيت بازي منچستر بود. تيمي كه به رغم پوست انداختن در چند مرحله و مقطع و از دست دادن ستاره‌هاي ظاهرا بي‌بديل اما همچنان با كمترين زمان ممكن به كيفيت و جايگاه هميشگي بازمي‌گشت.
منچستر بعد از فرگوسن هرگز به تيمي يكدست و هارمونيك تبديل نشد. نتايج سيونسي و اوج‌هاي گاه اميدواركننده هيچ‌گاه نتوانست تضميني براي احساس امنيت و احياي شياطين سرخ تلقي شود. حتي نتايج خيره‌كننده سولشير در بدو ورود به منچستر كه گاه به رويا تنه مي‌زد اما در واقعيت و پس از ده، پانزده هفته منچستر را دوباره به نتايج و بازي‌هاي معمولي و نااميد كننده بازگرداند. اين وضعيت را البته اوج‌گيري تيم‌هايي مثل سيتي‌زن‌ها و ليورپول تشديد مي‌كرد. آنچه اما در فصل 2021-2020 و تا اينجا كه ليگ جزيره به نيم فصل نزديك مي‌شود، شاهد هستيم شايد براي هواداران شياطين سرخ نشانه‌هايي از اميدواري براي قهرماني فصل جاري ديده مي‌شود.
اوضاع ليگ جزيره اگر با همين روال افت و خيز تيم‌هاي مدعي چند سال اخير از جمله ليورپول و منچسترسيتي پيش برود، مي‌توان اميد داشت شياطين سرخ يكي از جدي‌ترين مدعيان قهرماني باشند. نتايج چند هفته اخير از جمله دو تساوي و يك شكست ليورپول در مقابل ساوتهمپون و دو پيروزي متوالي منچستر يونايتد بر ولوور همپتون و آستون ويلا در تئاتر روياها و هم امتيازي با ليورپول و با يك بازي كمتر نشانه‌هايي از اين اميدواري است.
هر چند تجربه ليگ جزيره نشان داده چندان نمي‌توان به اين نتايج و ادامه روال آن اطمينان داشت. اما با توجه به تراكم بازي‌ها در مقطع زماني تغيير سال ميلادي و تجربه منچستر در استفاده بهينه از اين فرصت كه فرگوسن بهترين انتفاع ممكن را از اين بازه مي‌برد شايد قهرماني نيم فصل محتمل‌تر از هميشه باشد.
نتايج فصل جاري ليورپول حداقل تا اينجا حاكي از شكسته شدن اتوريته شاگردان يورگن كلوپ در جزيره است. به اين مهم اضافه كنيد نتايج ضعيف شاگردان گوارديولا تا اين وضعيت معني‌دار بتواند دليل موجهي براي خوش‌بيني هواداران شياطين سرخ در جزيره و جهان تلقي شود. آنچه در منچستر اين روزها شاهد هستيم سواي ارزيابي كيفيت تيمي و نوع بازي كه همچنان با دوران فرگوسن فاصله زيادي دارد، احياي ذهنيت رواني تيم است به علاوه روح جنگندگي تا ثانيه‌هاي پاياني. يك بازي عقب افتاده و در صورت پيروزي مي‌تواند منچستر را بعد از 13 سال و براي اولين بار و با اختلاف 3 امتيازي و در فاصله تنها دو هفته تا پايان نيم فصل در صدر جدول ليگ جزيره قرار دهد. توفيقي كه براي هواداران منچستر شايد سال‌هاست كه تبديل به رويا شده بود.