بهزاد فراهاني از وضعيت تئاتر اين روزها مي‌گويد
وقتي زندگي جريان ندارد تئاتر هم وجود ندارد
اعتمادآنلاين : بهزاد فراهاني، بازيگر، كارگردان و نمايشنامه‌نويس كه امسال كتابي از او با عنوان «پنجاه و پنج داستان كوتاه» منتشر شد، اين كتاب را حاصل خانه‌نشيني در ايام كرونايي و دستاورد يك سال گذشته مي‌داند كه زندگي هنري، اجتماعي، سياسي و عاشقانه‌اش در آن نهفته است و پيش‌درآمدي بر كتاب‌هاي ديگرش بوده.
وقتي به سراغ بهزاد فراهاني بازيگر، كارگردان و نمايشنامه‌نويس شناخته‌شده مي‌رويم تا از احوال خودش و وضعيت تئاتر بپرسيم، در همان ابتدا مي‌گويد، در حال حاضر تئاتري وجود ندارد كه بتوان درباره‌اش صحبت كرد و صحبت‌هايش را چنين ادامه مي‌دهد: «وقتي زندگي جريان ندارد تئاتر هم وجود ندارد.» با همه اينها بحث را با اين پرسش ادامه مي‌دهيم كه ۱۴ دي‌ماه امسال شماري از اهالي تئاتر در مقابل مجلس شوراي اسلامي تجمع، بيانيه‌اي را قرائت و متن آن را به نمايندگان مجلس ارائه كردند كه در آن مطالبات هنرمندان تئاتر از جمله معيشتِ خانواده تئاتر در سراسر ايران، حقوق ايام بيكاري، تسهيلات بيمه و درمان و دارو، كمك‌هاي بلاعوض و وام‌هاي كم‌سود و... قيد شده بود، آيا اين بيانيه كمكي به بهبود شرايط هنرمندان تئاتر كرده است؟ فراهاني مي‌گويد تغييراتي صورت گرفته و قول و قرارهايي داده شده است، اما شهرام گيل‌آبادي، مديرعامل خانه تئاتر، در جريان جزييات و مراوداتي كه با نمايندگان مجلس انجام شده قرار دارد و اوست كه مي‌تواند در اين باره بيشتر صحبت كند. در ادامه فراهاني درباره تاثير كرونا بر شرايط تئاتر در سال آينده توضيح مي‌دهد: اگر بخواهيم منطقي و رئاليستي نگاه كنيم، همگي بايد واكسينه شويم؛ هم تماشاگر و هم بازيگر بايد واكسينه شوند تا بتوانيم در آرامش كار كنيم در غير اين صورت هر راه ديگري بي‌فايده است. وقتي از او مي‌پرسيم در همين شرايط نيز تئاترهايي اجرا شده و آيا همين اجراهاي محدود مي‌تواند اميدهايي ايجاد كند، نظري مخالف دارد و مي‌گويد كه اين‌طور فكر نمي‌كند. او در توضيح ديدگاه خود به تئاترهاي آنلايني كه طي دوران شيوع كرونا اجرا شده‌اند اشاره مي‌كند: تئاتر قوانين و آيين مخصوص به خود را دارد. تئاتر مثل مجسمه‌سازي، نقاشي، سينما و موسيقي نيست. تئاتر پديده‌اي است كه بايد در سالن اجرا شود، مردم بنشينند و بازيگر چشم در چشم تماشاگر كار كند. اين‌طور نيست كه تئاتر بدون حضور تماشاگر اجرا شود، چنين چيزي اصلا معنا ندارد. بازيگر تئاتر بايد روي صحنه و با حضور تماشاگر بازي كند تا بازتاب بازي‌اش را در چشم تماشاگر و در دل او ببيند وگرنه نبيند، فايده‌اي ندارد.» فراهاني البته اين نكته را اضافه مي‌كند كه شايد به دليل سنش است كه اين نوع اجراها را تئاتر نمي‌داند و او با مضامين نو سازگار نيست، با اين حال همچنان تاكيد مي‌كند كه تئاتر را بدين شكل نمي‌پسندد. از طرفي در آذرماه امسال كتاب «پنجاه و پنج داستان كوتاه» از فراهاني منتشر شد. اين كتاب شامل ۵۵ داستان كوتاه در ۲۴۸ صفحه است كه از سوي خانه فرهنگ و هنر «گويا» در قطع رقعي به چاپ رسيد. او بيش از پنج دهه است كه حضوري مستمر در راديو، تئاتر، سينما و تلويزيون دارد و بخشي از اين تجربه‌ها را در قالب اين كتاب منتشر كرده است؛ كتابي كه به گفته خودش چاپ اول آن تمام شده و چاپ دوم نيز رو به اتمام است. فراهاني درباره كتاب «پنجاه و پنج داستان كوتاه» مي‌گويد: انتشار اين كتاب به لطف خانم يا آقاي كرونا بوده كه مرا يك سال خانه‌نشين كرده است. اين كتاب دستاورد يك سال گذشته من بوده و زندگي هنري، اجتماعي، سياسي و عاشقانه‌ام در اين داستان‌ها نهفته است. البته به نظر مي‌رسد اين كتاب شروعي براي كتاب‌هاي ديگر فراهاني باشد چنان‌كه خودش آن را پيش‌درآمد كتاب‌هاي ديگر قلمداد مي‌كند: در حال چاپ تمامي آثارم از جمله نمايشنامه‌ها، نمايش‌هاي شب راديو، فيلمنامه‌ها و قصه‌هايم هستم. كتاب «پنجاه و پنج داستان كوتاه» در واقع پيش‌درآمد چاپ كارهاي ديگرم است و دستاورد اين يك سال.