گفت‌وگو با حسين سلاح‌ورزي درباره انتخابات دوره دهم اتاق‌هاي بازرگاني:
معركه‌گيران آبرويي نزد فعالان اقتصادي ندارند
حسين سلاح‌ورزي، نايب‌رييس نهمين دوره هيات نمايندگان اتاق ايران است كه با پويش اتاقي براي همه در انتخابات دوره دهم، حضوري فعال دارد.
وي كه از سال 1396، با خروج محسن جلالپور از هيات‌رييسه اتاق ايران، در انتخابات ميان‌دوره‌اي به عنوان نايب‌رييس چهارم به عضويت هيات‌رييسه اتاق ايران برگزيده شد، توانست در دوره نهم با بيشترين راي، بر كرسي نايب‌رييس اول اتاق تكيه بزند.
در آستانه برگزاري دهمين دوره انتخابات اتاق ايران، با او درباره حواشي اخير، ويژگي‌هاي اين دوره و همچنين پويش اتاقي براي همه گفت‌وگو كرده‌ايم.
به نظر مي‌رسد بخشي از حواشي عليه اتاق ايران طي يك سال گذشته به انتخابات بازمي‌گشت ولي گويا كه در آستانه برگزاري انتخابات همه‌چيز آرام است و اتاق ايران در حال برگزاري يك انتخابات ديگر به روال سابق است؟
بالاخره اتاق ايران، متعلق به فعالان اقتصادي است و حتي آنها كه عضو آن نيستند هم به اتاق در جايگاه صداي بخش خصوصي توجه دارند و اتفاقات آن را تعقيب مي‌كنند. همه فعالان واقعي بازار، دو خصلت مشترك دارند، صبورند و وطن‌پرست. هيچ كارآفريني نيست كه بتواند با اين همه مشكلات فعلي كشور كسب و كاري واقعي را در ايران اداره كند، اما بيرون از ايران از پس انجام همين كار برنيايد. لذا كارآفرين ايراني اگر سرمايه خود را بيرون نبرده، اگر براي چرخيدن چرخ‌هاي كسب‌وكار مي‌جنگد، يعني وطن‌پرست است و البته بسيار صبور در برابر اين حجم از مشكلات و چالش‌ها. اين دو خصلت سبب مي‌شود شما اسير هيجانات مقطعي نشويد. هيچ‌كدام از آنها كه معركه گرفتند و تيترهاي دروغين ساختند، كسب و كار واقعي نداشتند و ندارند. اينها بازرگان‌نما هستند. دست‌شان براي اعضاي اتاق ايران رو شده است و بنابراين طبيعي بود كه آن گرد و خاك‌ها فرو بنشيند. دست برنمي‌دارند البته، ولي باز هم راه به جايي نمي‌برند و سر و صدايي كه مي‌كنند فروخواهد نشست.
به نظر شما، هيچ‌كدام از انتقادهايي كه از اتاق ايران شد، پايه و اساسي نداشت؟
اتاق ايران، يك نهاد پويا و مولد است. ما به‌طور مداوم به نمايندگي از جامعه بزرگ فعالان بخش خصوصي در حال نوشتن ديكته تعامل با قواي سه گانه هستيم. نه بر اساس نظر يك نفر يا صد نفر، سيستمي در طول سال‌هاي طولاني ساخته شده كه كارش جمع‌آوري نظرات مختلف است. گاهي افراد، گاهي تشكل‌ها، گاهي كميسيون‌هاي تخصصي و ... اصلا فلسفه اتاق ايران تكثر ساختاري است. اتاق‌هاي استاني مستقلند، اتاق‌ها و شوراهاي مشترك مستقلند و تشكل‌هاي ثبت‌شده در آن هم مستقلند. هر سال هزاران نقد و نظر، بيانيه، اصلاحيه و نامه ارسال و تعداد بسيار زيادي جلسه برگزار مي‌شود. يك نفر حساب كرده بود سالي حدود يك ميليون نفر ساعت كار داوطلبانه در اتاق‌هاي سراسر كشور صرف مي‌شود. اين به جز اقداماتي است كه در قالب ساختار و سازمان اجرايي اتاق ايران صورت مي‌گيرد. اين بستر كند است بله! ذات آن كندي است. بايد چابك بشود؟ بله حتما. بهره‌ور نيست؟ بله متاسفانه و اين ضعف مديريتي است و بايد جبران شود. بي‌اثر است؟ خير! موثر است؟ يقينا! اشتباه، فساد يا تخلف در آن اتفاق نمي‌افتد؟ حتما گاهي اتفاق مي‌افتد. با آن مقابله مي‌شود؟ بله به شكل فراگير و سيستمي به كمك تدوين آيين‌نامه‌ها، اصلاح و بهبود نظام تصميم‌سازي، توسعه فناوري و شفاف‌تر كردن فعاليت‌ها. اين يعني فساد ساختاري و سيستمي نيست ولي مقابله با آن چرا. مثل هر كار داوطلبانه ديگري اتاق مدام به سمت بهتر شدن حركت كرده است. اگر بپرسيد خروجي‌ها هم بهتر شده، مي‌گويم يقينا صداي اتاق ايران در پايان سال 1401، از صداي اتاق در پايان سال 1396، شنيدني‌تر و رساتر شده است.
چرا ساير اعضاي هيات‌رييسه از حضور در اين دوره چشم پوشيدند؟
اين سوالي است كه بايد از خود آنها پرسيد. برخي دوستان بر اساس آيين‌نامه نمي‌توانستند ادامه دهند يا شرايطش را نداشتند، ولي من اجمالا عرض كنم كه پذيرش مسووليت كار داوطلبانه، انگيزه و دليل لازم دارد، نه برعكس و مسووليت‌هاي زيادي متوجه همه هست و اين مسير در مجموع خسته‌كننده و طاقت‌فرساست.
با اين حال تلاش زيادي براي ورود به اين جايگاه صورت مي‌گيرد؟
بله براي اينكه جايگاه مهمي است. همه كساني كه از نزديك در اتاق ايران حضور داشتند به ويژه اعضاي هيات نمايندگان مي‌دانند كه چه نقش مهمي در تغيير آراي نمايندگان حاكميت براي تغيير فضا به نفع فعاليت اقتصادي در كشور وجود دارد. اين اثربخشي براي خيلي‌ها، انگيزه مهمي است. اينكه براي حاكميت هم حالا جذاب‌تر از هميشه شده است، به گمانم معلول درك همين اثربخشي است، چون دارند مي‌بينند كه نمايندگان اتاق چقدر مي‌جنگند.
پويش اتاق براي همه، مي‌خواهد چه بكند؟
من سال‌ها به عنوان رييس اتاق استاني و عضو هيات‌رييسه كانون عالي كارفرمايي ايران و سال‌ها در كسوت عضويت هيات‌رييسه اتاق ايران و همين‌طور نزديك به يك دهه به عنوان قائم‌مقام دبير شوراي گفت‌وگو تجربه نزديكي براي تعامل با حاكميت داشته‌ام. ما در اتاق ايران اين گفت‌وگو را به مطالبه‌گري بدل كرده‌ايم و اين نقش آنقدر موثر بوده است كه حالا در فرآيند تدوين طرح‌ها يا لوايح هم از نظرات بخش خصوصي كمك مي‌گيرند نه فقط هنگام طرح آنها در صحن مجلس، اين يعني تراز اتاق ايران تغيير پيدا كرده و حاكميت پذيرفته است كه اتاق ايران، حرفي براي گفتن دارد. ما در اتاقي براي همه، به دنبال اثربخشي بيشتريم، اين امر از دو طريق حاصل مي‌شود، اولا صداي فراگير فعالان بخش خصوصي باشيم، يعني همه فعالان اقتصادي در سراسر كشور فارغ از ابعاد بنگاه و همه تشكل‌هاي اقتصادي و فعالان همه عرصه‌هاي اقتصادي از همه بخش‌ها. اين فراگيري به اثربخشي كمك مي‌كند و به وزن اتاق ايران مي‌افزايد.
از سمت ديگر، تلاش براي حضور همه ذينفعان اقتصاد ايران در پارلمان بخش خصوصي اعم از حاكميت، صاحبنظران، دانشگاهيان و رسانه‌ها و كنشگران اجتماعي براي گفت‌وگو با فعالان اقتصادي در اين پويش تعقيب و تلاش مي‌شود تا همفكران اين رويكرد را گرد هم آورد.
به نظر شما مشاركت اعضاي اتاق ايران در اين دوره چگونه خواهد بود؟
به دليل شرايط جديدي كه آيين‌نامه تعيين كرده، جمع قابل توجهي از اعضاي اتاق از مشاركت باز خواهند ماند و البته چهره‌هاي تازه نفس‌تري پا به عرصه مي‌گذارند.
به گمان من فرق ماهوي انتخابات اتاق ايران با بقيه انتخابات در ساير بخش‌ها، صرف داوطلبانه بودن آن است و اين امر، هم خيلي زود آدم‌ها را از اشتباه درمي‌آورد و هم آدم‌هاي اشتباهي را از خود خواهد راند.