ادامه از صفحه اول
در حاشيه فاجعه فقدان دكتر داوودي
از فداكاري احترام‌برانگيز جامعه پزشكي همان بس كه بدانيم پزشكان از هوشمند‌ترين و توانمندترين اقشار مردمند. اگر ايشان در هر صنف ديگري وارد مي‌شدند، در قله موفقيت آن صنف قرار مي‌گرفتند و اينك بسياري از ايشان در دورافتاده‌ترين مناطق و در طاقت‌فرسا‌ترين شرايط مشغول ارايه بالاترين كيفيت‌ها هستند. علوم پزشكي و جامعه پزشكي از ريشه‌دارترين علوم و نهادهاي دانش بنيان كشورند. پزشكان در طول تاريخ، مفاخر اين سرزمين بوده‌اند و اينك نيز از سرآمدان جهانند. آسان بودن دسترسي به متخصص‌ترين پزشكان در كشور، موهبتي است كه بايد به شدت قدردان آن بود. چه بسا بسياري از مردم عزيزمان نمي‌دانند كه در بسياري از كشورهاي پيشرفته جهان، اين سطح دسترسي براي ۸۰درصد جامعه وجود ندارد. نظام سلامت نمادي از توسعه يك كشور است. انتظار خدمات كيفي‌تر از جامعه پزشكي و نظارت بر عملكردها منطقي است اما سرمايه‌گذاري و توسعه خدمات بهداشت و درمان و ارتقاي فرهنگ عمومي و صيانت از كادر بهداشت و درمان را نبايد كم‌اهميت تلقي كرد. بسياري از كاستي‌ها در جاي ديگر است و از اختيار پزشك خارج است. براي بسياري از دردها نيز درماني وجود ندارد. پزشكان مسوول بيماري‌ها نيستند گرچه براي درمان و تخفيف آن مي‌كوشند. خشونت يا خدايي ناكرده پزشك‌ستيزي، فرهنگ نادرستي است كه متاسفانه به دلايل رقابت‌هاي صنفي يا عدم شناخت دامن زده شده است و بايد اصلاح شود. نمي‌توان علل همه مهاجرت‌ها را به اين مساله فروكاست، اما همين فرهنگ نادرست، مسبب بخشي از موج مهاجرت پزشكان است كه هم خروج سرمايه انساني و علمي و هم تنزل سرمايه ژنتيكي كشور است. در اين‌گونه امور نيازمند فهم درست از مفهومي به تعبير نگارنده به نام «نگرش طبيبانه» هستيم. «نگرش طبيبانه» يعني نگاهي علمي و انسان محور و مبتني بر پيشگيري، تشخيص، راه‌حل و درمان. درك درست از چنين نگرشي، رواداري و احترام به خدمات پزشكي را در جامعه نهادينه مي‌كند و مانع از بسياري از برخوردهاي خشونت‌آميز مي‌شود و در سطوح كلان كاربست اين نگرش بن‌بست‌هاي فراواني را مي‌گشايد. نگرش طبيبانه هم علم است و هم فرهنگ و نگاهي است كه اگر در سطوح مديريتي و اجتماعي توسعه يابد به درك بهتري از مشكلات و راه‌حل‌هاي آن دست مي‌يابيم. به وضوح سطوح مهمي از برنامه‌ريزي و مديريت كلان كشور دچار گرفتاري و بيماري است. در سايه گسترش و تعميق نگرش طبيبانه است كه مي‌توانيم به بهبودي و درمان بسياري از مصايب كشور اميدوار باشيم.
پيشرفت مناطق آزاد ايران؛ الگوي توسعه پايدار كشور
اين امكاني است كه در كمتر منطقه‌اي از ايران نهادينه و پياده‌سازي شده است. لذا مي‌توان با اميد به احياي مزيت‌هاي رقابتي مناطق آزاد ايران در دولت چهاردهم و بهره‌مندي از بستر مناسب حكمراني نهادينه شده در اين مناطق مدلي از توسعه پايدار را براي تحقق اهداف كشور مستقل از بودجه سالانه تدوين و به عنوان مدل توسعه در بستر الگوي ايراني - اسلامي پيشرفت و توسعه تدوين و معرفي کرد.