بهترين لژيونر سال؟
انتخاب بين بد و بدتر در يك شبه نظرسنجي!
به گزارش «اعتماد» در ابتداي سال جاري بحث انتخاب بهترين لژيونر فوتبال ايران در سال گذشته به‌طور قابل توجهي در برخي شبكه‌هاي مجازي و بين علاقه‌مندان به فوتبال مطرح شد.
در يك نظرسنجي تلويزيوني كه البته با مشاركت بسيار محدودي (كمتر از 150 هزار نفر) برگزار، نام مهدي طارمي به عنوان گزينه برتر مطرح شد. با اين حال، سوال اساسي اين است كه آيا واقعا در سالي كه گذشت فوتبال ما شاهد ظهور لژيونرهاي ايراني با عملكرد «قابل توجه» بود؟
با نگاهي دقيق‌تر به عملكرد لژيونرهاي ايراني در سال گذشته، به اين نتيجه مي‌رسيم كه شايد عنوان «بهترين» در اين نظرسنجي بيشتر جنبه نسبي داشته و نه مطلق. واقعيت اين است كه اگر به عملكرد لژيونرهاي ايراني در سالي كه گذشت، نگاهي بيندازيم به سختي مي‌توانيم بازيكني را پيدا كنيم كه عملكردي قابل قبول داشته باشد چه برسد به اينكه درخشان و فراتر از حد انتظار ظاهر شده باشد! صرف اينكه مهدي طارمي، مهاجم اينترميلان، حضور نصف و نيمه در تركيب اين تيم داشت و چند پاس گل داد يا در ليگ قهرمانان اروپا بازي كرد، نمي‌توانيم فصل او را به عنوان فصلي بي‌نقص و استثنايي قلمداد كنيم. سردار آزمون كه از فوتبال اروپا به امارات رفت و عليرضا جهانبخش نيز در تيم‌هاي خود فراز و نشيب‌هاي زيادي داشتند و نتوانستند به‌طور مداوم در تركيب اصلي جاي بگيرند و تاثيرگذار باشند. محمدرضا محبي و مهدي قايدي دو بازيكني كه در ليگ‌هاي روسيه و امارات به ميدان رفتند، اگرچه عملكرد قابل قبولي از خود نشان دادند، اما سطح اين ليگ‌ها قابل مقايسه با ليگ‌هاي معتبر اروپايي نيست و نمي‌توان موفقيت در آنها را به عنوان معياري قطعي براي «لژيونر قابل توجه» در سطح جهاني در نظر گرفت. احمد نوراللهي نيز در ليگ امارات فصلي معمولي رو به خوب را پشت سرگذاشت. به نظر مي‌رسد كه سال گذشته، سال درخشاني براي لژيونرهاي فوتبال ايران نبوده است. اين موضوع مي‌تواند دلايل مختلفي داشته باشد، از جمله سطح رقابت در ليگ‌هاي خارجي، شرايط انطباق بازيكنان با محيط جديد و شايد حتي افت كيفي مقطعي در فوتبال ايران.
با اين حال نبايد نااميد بود. فوتبال همواره شاهد دوره‌هاي فراز و نشيب بوده است و اميدواريم كه در سال‌هاي آينده، شاهد ظهور نسل جديدي از لژيونرهاي ايراني با عملكردي درخشان در بالاترين سطوح فوتبال جهان باشيم. اميدواريم در نظرسنجي‌هاي سال‌هاي آتي، به جاي بحث بر سر بهترين در ميان گزينه‌هاي معمولي با انبوهي از لژيونرهاي برجسته مواجه شويم كه انتخاب «بهترين» از ميان آنها به يك چالش واقعي و لذت‌بخش تبديل شود. رسيدن به اين هدف نيازمند برنامه‌ريزي بلندمدت، توجه به استعداديابي و پرورش بازيكنان جوان‌و ايجاد فرصت‌هاي مناسب براي حضور آنها در ليگ‌هاي معتبر اروپايي است. بي‌ترديد، پتانسيل فوتبال ايران بسيار بيشتر از آن چيزي است كه در سال گذشته شاهد بوديم و با تلاش و برنامه‌ريزي صحيح، مي‌توان به روزهاي روشن‌تري در عرصه لژيونرهاي فوتبال ايران اميدوار بود. اما اينكه از اين فدراسيون خواهان برنامه‌ريزي دقيق و سرمايه‌گذاري روي بازيكنان مستعد باشيم هم يك بحث جداگانه است كه در اين مقال نمي‌گنجد.