جايگاه دانشگاه در دولت تدبير و اميد
«ايفاي نقش واقعي دانشگاه در وجوه علمي، اجتماعي و سياسي»، «توسعه شتابناك علم و فناوري در همه ابعاد آن»، «ترويج علم با هدف بالا بردن فرهنگ عمومي جامعه و رشد عقلانيت در تمام سطوح»، «باز تعريف ماموريت دانشگاه‌ها و مراكز علمي و تحقيقاتي با توجه به شرايط جديد كشور»، «نهادينه شدن آزادي و امنيت بيان انديشه» و... مسير روشن دولت تدبير و اميد در عرصه آموزش عالي بوده و براي نيل به اهداف فوق گامي به عقب نگذاشته است.
فرآيندي كه براي انتخاب وزير علوم، تحقيقات و فناوري در دولت يازدهم طي شد در طول دولت‌هاي پس از انقلاب بي‌سابقه بود و تاكنون مشاهده نشده بود كه دستگاهي براي انتخاب مسوول ارشد خود با مشكلاتي از جنس انتخاب وزير علوم مواجه شود.
آنچه در يك و نيم سال گذشته بر سر وزارت علوم، تحقيقات و فناوري گذشت، مويد رويكرد روشن دولت تدبير و اميد در اين زمينه است و همان‌طور كه دكتر روحاني در مراسم بزرگداشت روز دانشجو تاكيد كرد، دولت بر عهدي كه با مردم از جمله دانشگاهيان بسته، پاي بند است.
رفتار دولت در اين قضيه به خوبي نشان داد كه به خاطر خوشايند عده‌يي هرگز دست از سر اصول خود بر نخواهد داشت، حتي اگر لازم باشد براي پيشبرد برنامه‌هاي خود براي مدتي وزارتخانه را با سرپرست اداره كند يا مجبور شود نامزدهاي متعددي به مجلس معرفي كند، چرا كه رييس‌جمهور بر اين باور است كه « دانشگاهيان با تعقل، علم و دانش، كليد تدبير و اميد گشايش همه درهاي ناگشودني هستند ».
اين اعتقاد دولت است كه سرمنشأ هر تحول عظيمي در كشور، دانشگاه و دانشجويان هستند و بدون حضور دانشگاهيان، تحولات سياسي و اجتماعي در كشور ابتر و ناكام خواهد بود. دانشگاه به مثابه ميزان‌الحراره و دماسنج جامعه است. سلامت و عدم سلامت جامعه با واكنش دانشگاهيان و دانشجويان دريافتني است، بنابراين درك مناسب از واكنش دانشگاهيان از سوي دولت، فهم تحولات جاري و آتي در جامعه وكشور است. در يك كلام تكيه‌گاه اجتماعي و طبقاتي دولت، دانشگاه و دانشگاهيان هستند و حفظ اين سرمايه از واجبات دولت تدبير و اميد است.