زنان و ميراث امام خميني (ره)

به جرات مي‌توان گفت نقش امام خميني (ره) در مسير پيشرفت‌هاي زنان ايراني يك نقطه عطف محسوب مي‌شود؛ نقطه عطفي كه هيچ يك از جريان‌هاي فكري نتوانست آن را رقم بزند. شايد به جبر زمان نتوانستيم آن روزهايي كه امام خميني (ره) خطاب به زنان فرمود براي شركت در تظاهرات عليه رژيم شاه نياز به اذن شوهر ندارند را تجربه كنيم اما اينك با گذشت 4 دهه از پيروزي انقلاب اسلامي مي‌توان با مرور تحولات همين 5-4 دهه نكته مهمي را برجسته يافت؛ امام خميني (ره) با به مشاركت طلبيدن زنان در فعاليت انقلابي آن سال‌ها فرصتي را به جامعه ايران بخشيد كه نمي‌توان عامل ديگري را به همان تاثير يافت. حضور و فعاليت انقلابي زنان عليه رژيم شاه نه نمادين بود و نه به طبقه‌اي خاص از جامعه محدود مي‌شد و به اين ترتيب بنيانگذار انقلاب اسلامي، شاه كليدي براي پيشرفت جامعه ايران رقم زد كه جزو مهم‌ترين شاخص‌هاي توسعه انساني و بررسي شكاف جنسيتي است؛ مشاركت سياسي زنان. حال اگر پس از گذشت 4 دهه از پيروزي انقلاب اسلامي و ديگر اقداماتي كه امام خميني (ره) در مورد فعاليت زنان توصيه كرد يا دستور داد رتبه ايران در زمينه شكاف جنسيتي و مشاركت سياسي زنان پايين و نامناسب است، مي‌تواند از يك نگاه اينگونه قضاوت شود؛ دورشدن از نگاه بنيانگذار انقلاب اسلامي. گرچه نگاه مقام معظم رهبري نيز به مساله زنان مثبت بوده اما هرچه به سطوح پايين‌تر هرم قدرت در كشور مي‌رسيم از اين نگاه فاصله گرفته مي‌شود تا آنجا كه هنوز وضعيت مديريت زنان در پست‌هاي ارشد دولتي اندك و به دور از شاخص‌هاي شايسته‌سالاري بوده و در نهايت همچنان شاهد هستيم كه با وجود دستور اكيد رييس‌جمهور مبني بر انتصاب زنان به عنوان معاون وزير تنها 5 وزير اين دستور را اجرايي كرده‌اند. امروز بيش از هر زمان ديگري بايد تكليف خود و نگاه‌مان را به مساله زنان با پاسخ اين پرسش كه آيا ما به ميراث‌ امام خميني (ره) و نگاه او به زنان وفاداريم، روشن كنيم. برهيچ كس پوشيده نيست كه بدون حضور زنان انقلاب اسلامي به اين سرعت نمي‌توانست پيروز و در سطوح مختلف جامعه گسترده شود. چگونه است كه امام خميني (ره) زنان را براي چنين مشاركت حياتي در سياست به مشاركت طلبيد ولي اينك مشاركت سياسي زنان در ايران محدود است.