از وضع مردم هيچ نمي‌دانيم!
جعفر گلابي
بسياري از كلمات توان حمل معاني لازم را ندارند لذا انسان در گفتن و نوشتن دچار مضايق فراوان است و اغلب صورت ناقص يا معوجي از واقعيت را منتقل مي‌كند تا آنجا كه حتي سرآمدان عرصه بيان، خويش را گنگ خواب‌ديده و دنيا را همه كر ديده‌اند. هر روز از قيمت دلار و سكه و سقوط ارزش پول ملي گفته مي‌شود ولي چگونه مي‌شود لمس كرد كه تغيير چند عدد چگونه صدها هزار نفر را زير تاثير خود مي‌گيرد و زندگي‌ها را با درد و آه عجين مي‌كند؟ به تصوير كشيدن فشار اقتصادي كه هم‌اكنون خصوصا به اقشار محروم جامعه وارد مي‌شود، بيان خوابي با زبان اشاره است براي دنيايي از كران كه هر كس برخوردارتر است از دركش عاجزتر خواهد بود. بر اين اساس وقتي خسارت‌هاي عظيم ناشي ازكرونا را هم در نظر بياوريم بايد تسليم شويم كه از اوضاع مردمان هيچ نمي‌دانيم. حالا وقتش بود كه دولت سراغ اندوخته‌هاي خود رود و آبي بر مشكلات معيشتي مردم بپاشد، ياد درآمد 700 ميليارد دلاري دولت پيشين افتادم كه اگر يك دهمش مانده بود شايد مي‌شد كاري كرد! بگذريم با نگاهي به شرايط اقتصادي شايد آن همه عجله براي بازگشايي‌ها توسط دولت توجيه‌پذير باشد و شايد چاره‌اي جز اين تعجيل وجود نداشت. اما حالا كه امكانش وجود ندارد كه مانند برخي از دولت‌ها به خيل آسيب‌ديدگان كمك مستقيم كرد و با قرنطينه(كه ظاهرا حتي از اسمش هم واهمه دارند) آبي بر آتش اپيدمي ريخت آيا راه‌هاي بي‌هزينه و كم هزينه وجود نداشت و ندارد كه از طرق ديگر به مديريت اوضاع پرداخت؟ آيا با استمرار وضعيت‌هاي قرمز خسارت‌ها بالاتر نخواهد رفت؟ وقتي انسان نوع عملكرد دولت‌هايي كه با هيچ گرفتاري و بحران فراگير روبه‌رو نيستند را مي‌بيند دچار تحير مي‌شود كه چرا ما با اين وضعيت اقتصادي بيش از ديگران انواع راه‌ها و محدوديت‌ها و ابتكارها و سختگيري‌ها و تدبير‌ها را به كار نبرده و نمي‌بريم و گاهي شجاعانه به سوي ايجاد تجمع‌ها پيش مي‌رويم؟
اگر بازگشايي واحدهاي توليدي ضروري بود آيا مسافرت‌هاي ميليوني كه اتفاقا فقط هزينه‌ساز هستند هم توجيه اقتصادي داشت كه جز در يك روز(سيزده فروردين) كوچك‌ترين محدوديتي براي آن اعلام نكردند!؟ پاساژها حتما بايد باز مي‌شدند، آيا اين هم لزوم اقتصادي داشت كه مقرراتي بر آنها اعمال نشد و تراكم و ازدحام مراجعان خود منبعي براي انتشار بيماري شدند؟ نمي‌شد براي تجمع‌هاي عزا و عروسي كه يكي از علل اصلي اوج گيري اپيدمي هستند، ضوابط سختي گذاشت و با جديت و مستمرا آنها را پيگيري كرد؟ اگر ما با درك شرايط خطير بيروني و روابط اقتصادي به فكر چاره‌يابي‌هاي دروني مي‌افتاديم و از سهل‌انگاري به مثابه باز كردن باب بيماري استنكاف مي‌كرديم قطعا نتايج بهتري به دست مي‌آمد، كارشناسان كه فريادشان بلند است و انواع نياز‌ها و زاويه‌هاي خطر و راه‌حل‌ها را بيان مي‌كنند ولي كمتر گوش شنوايي براي آنها يافت مي‌شود!
اكثر فروشندگان در سوپرماركت‌ها و بدتر از آن در نانوايي‌ها از ماسك استفاده نمي‌كنند در حالي كه روزانه مراجعات بسيار زيادي دارند. معلوم است كه از طرف نهادهاي مسوول حتي يك تذكر شفاهي دريافت نكرده‌اند و اگر به آنها محترمانه توصيه كني با واكنش تندشان روبه‌رو مي‌شوي! اتوبوس‌ها و تاكسي‌ها و مسافربرها وضعيت بهتري ندارند، امكانش هست كه در پاساژها افراد با فاصله اجازه ورود داشته باشند ولي موج، موج مي‌آيند و مي‌روند و هيچ ناظري نيست كه كاري بكند! كاملا روشن است كه صحنه اجتماع نيازمند اعمال مقررات سفت و سخت كرونايي است و براي فراگيري و تاثير آن ضابطان وزارت بهداشت كفاف نمي‌دهد. پيشنهاد مي‌شود از خيل نيروهاي مسلح در نيروي انتظامي و ديگر نيروها استفاده شود چراكه تذكر يك مامور حتي يك سرباز قطعا از تذكر مردم عادي موثرتر است. اگر يك برادر وظيفه با ماسك و شيلد و حفاظت كامل روزانه يك خيابان را طي كند و در حد تذكر زباني امر به ماسك زدن كند از هزار تذكري كه مي‌دهد 500 مورد اثر كند و هزار برادر چنين كنند ما شاهد گام بلندي در رعايت‌ها خواهيم بود. در بسياري از كشورها براي عدم ماسك گذاشتن جريمه سنگين در نظر گرفته‌اند چرا در كشور ما براي اين امر حياتي اجازه داده مي‌شود كه بعضي افراد با جان مردم بازي كنند؟ وقتي شرايط عادي عبور و مرور و حضور ايمن مردم در خيابان كنترل نمي‌شود يا توانش نيست، چگونه ممكن است اجتماعات هيجاني و پر احساس محرم را از فوران آمار قربانيان نجات داد؟ عده‌اي آشكارا از دادن جان در اين راه سخن مي‌گويند ولي هرگز پاسخ نمي‌دهند كه آيا جان زن و فرزند و همسايه و همكار هم دست ايشان است كه به راحتي از آن مي‌گذرند و مسووليتش را چگونه مي‌خواهند بپذيرند؟