بيماري اسكيزوفرنيا چيست؟
از جمله بيماري‌هاي شديد عصبي رواني است. حدود يك درصد جمعيت جهان به اين بيماري مبتلا هستند. امكان ابتلا به اين بيماري تقريبا در تمام طول عمر وجود دارد ولي شايع‌ترين سن ابتلا 15 الي 30 سالگي است. مبتلايان اين بيماري غالبا نياز به خدمات مستمر روانپزشكي دارند. به‌طوري كه نيمي از تخت‌هاي بخش‌هاي روانپزشكي توسط اين بيماران اشغال مي‌شود. شيوع بيماري در هر دو جنس زن و مرد به يك نسبت است. در فرد مبتلا فعاليت ذهني و رواني دستخوش تغيير مي‌شود. درمان به موقع همراه با حمايت‌هاي خانوادگي عملكردهاي رواني بيمار را حفظ كرده و در بازگشت توانايي‌هاي رواني او موثر واقع مي‌شود. توافق عمومي بر اين است كه ژنتيك، توارث، اختلالات ساختاري مغز، عفونت‌ها، سوءتغذيه، بيماري‌هاي دوران بارداري مادر، صدمات زايماني، حوادث و ضربه‌هاي مغزي، تغييرات ناقل‌هاي عصبي شيميايي، هورمون‌ها، حوادث دردناك، استرس‌هاي زندگي، خانواده نابسامان، شرايط محيطي، فقر و بيكاري در بروز علائم اسكيزوفرنيا موثر است. اين بيماري به علت ماهيت و طولاني بودن دوره ابتلا، كارآيي بيماران را كاهش مي‌دهد و در روابط بين فردي و اجتماعي آنها اختلال ايجاد مي‌كند. در نتيجه بيماران به تدريج از نقش‌هاي محوله خود به عنوان عضوي از خانواده و جامعه بازمي‌مانند كه اين مساله مي‌تواند به تشديد بيماري، كاهش توانايي، و از دست رفتن مهارت‌ها بينجامد. رابطه بيمار و ساير افراد خانواده به دلايل گوناگوني ممكن است دچار اختلال شود. پس از گسسته شدن روابط خانوادگي، رابطه بيمار با گروه دوستان و جامعه نيز دچار اختلال مي‌شود. به تدريج مهارت‌هاي اجتماعي وي از بين مي‌رود و به علت عدم حضور فعال در جامعه به مرور همه روابط خود را از دست مي‌دهد. عمده‌ترين مانع اجتماعي براي حضور بيماران اسكيزوفرنيا در جامعه، انگ بيماري و نگرش منفي مردم نسبت به بيماري‌هاي روانپزشكي است.
انجمن حمايت از بيماران اسكيزوفرنيا