كانديداتوري عارف و دستاورد اصلاح‌طلبان
علي تاجرنيا
نتيجه انتخابات هيات رييسه كاملا قابل پيش‌بيني بود. با توجه به حمايت فراكسيون مستقلين و ولايي از لاريجاني و اين احتمال كه حتي بخشي از فراكسيون اميد نيز به او راي مي‌دهد، مي‌شد حدس زد كه آقاي عارف پيروز اين رقابت نيست لذا براي ارزيابي دستاورد اصلاح‌طلبان از كانديداتوري او بايد دانست كه اين اقدام با چه رويكردي انجام شده است. آنچه مسلم است، سياسيون اصلاح‌طلب خارج از مجلس با كانديداتوري عارف موافق نبودند. آنها با توجه به شرايط موجود يعني روي كار بودن يك رييس‌جمهور اعتدالي عمدتا اين تحليل را داشتند كه آقاي لاريجاني بهترين گزينه براي رياست مجلس است. با اين وجود اعضاي فراكسيون اميد نظر ديگري داشته و آقاي عارف را به عنوان كانديداي خود معرفي كردند. به نظر من تنها نكته‌اي كه اقدام آنها را توجيه مي‌كند اين است كه خواسته باشند در اين فرآيند انسجام خود را به نمايش گذارند. اينكه بخواهد نسبت خود با ساير فراكسيون‌ها را شفاف و توانايي خود در داخل مجلس را ارزيابي كنند. هدفي كه با وجود پيروز نشدن عارف در انتخابات تا حدودي محقق شد و من از اين خوشحالم كه در درون پارلمان شفافيت ايجاد و بحث فراكسيونيزم تا حدي جا افتاده است. با توجه به مجموع شرايط و اينكه معمولا نمايندگان در سال‌هاي دوم و سوم مجلس دچار محافظه‌كاري مي‌شوند، كسب اين ميزان راي توسط فراكسيون اميد، اميد بخش بود. در مجموع معتقدم كه ديروز اتفاق عجيبي در مجلس نيفتاد و دكتر عارف نيز براي جلب اعتماد نمايندگان مجلس و افكار عمومي بايد فعاليت فراكسيون را بيشتر كرده و جايگاه تاثيرگذار خود را پيدا كنند. نماينده پيشين مجلس