جايگزيني براي چاه‌هاي نفت
مهدي دل‌روشن
چابهار را همه ايران مي‌شناسند؛ منطقه‌اي زيبا و البته بالقوه براي پول‌سازي. تنها بندر اقيانوسي ايران كه مي‌تواند به چهارراهي جهاني تبديل شود و پول‌هاي خارجي را به سمت سرزمين پارس درست مثل يك آهنربا، جذب كند.
شانگهاي چين؛ شهري شلوغ و تجاري در كشور چشم‌بادامي‌ها كه در سال 2017 حدود 7 ميليارد دلار، سود خالص از محل درآمدهاي ترانزيتي داشته است. درآمد نفتي ايران نيز در سال 2017، چيزي حدود 40 ميليارد دلار بوده است. چيني‌ها در سال 2017 از طريق فروش خدمات (منابع مالي تجديدپذير) در شانگهاي (بخش‌هاي گمركي، ترانزيتي و...) يك‌ششم درآمد نفتي ما، براي كشورشان پول‌سازي كرده‌اند در حالي كه ما با فروش نفت خام كه يك محصول تجديدناپذير محسوب مي‌شود، در حال از دست دادن سرمايه ملي هستيم!
برگرديم به بحث چابهار؛ در روزهاي گذشته، منطقه اقيانوسي ايران پذيراي يك كشتي پهن‌پيكر بود. در سال 1396 و پس از افتتاح فازهاي توسعه محور، ظرفيت اين بندر به 8.5 ميليون تن افزايش يافت و اين عدد تا 85 ميليون تن يعني 10 برابر ظرفيت فعلي، قابل افزايش است.
ظرفيت فعلي بندر شانگهاي چين بيش از 700 ميليون تن است؛ اين در حالي است كه چابهار موقعيت استراتژيكي دارد و يك گزينه جذاب روي ميز ترانزيتي جهان محسوب مي‌شود. از طريق چابهار مي‌توان با يك سوم زمان و يك سوم هزينه ترانزيت كالا از شرق آسيا و شبه قاره، به سمت حوزه اسكانديناوي، كالاها را ارسال كرد. با به راه افتادن خط ريلي چابهار به سمت هلسينكي كه از كشورهاي ايران، آذربايجان، روسيه و فنلاند مي‌گذرد، شرقي‌ترين نقطه دنيا بدون نياز به مسير طولاني قاره آفريقا به شمال اروپا متصل مي‌شود. اين همان جغرافياي بي‌مانند و بي‌نظير چابهار است. همان چهارراه جهاني كه مي‌توان بي‌نياز به چاه‌هاي نفت فقط از طريق حقوق و عوارض گمركي، براي كشور ارز آوري كرد.
كارشناس اقتصادي