آهنگساز عارف مسلك

بيورن مه‌ير، به لطف نشر هرمس، اين روزها چهره‌اي آشنا براي اهالي موسيقي ايران، مخصوصا علاقه‌مندان به «جز» محسوب مي‌شود. قبل‌تر او را در اجراهاي متعددي از گروه open source و همين طور اجراي انور براهم در تهران ديده بوديم. اين بار او اولين آلبوم سولو بيس خودش
« provenance» راكه سال قبل منتشر شده بود با رويكرد بداهه اجرا كرد. به گفته بيورن مه‌ير در اين آلبوم تلاش شده تا صداي سازي را كه هفتاد سال از عمر ابداع آن مي‌گذرد، فراتر از محدوديت‌هايش بشنويم و نقش‌هاي متفاوتي از آن شاهد باشيم و البته به نظر مي‌رسد هنوز هم جاي زيادي براي بسط و گسترش آن وجود دارد. در اجرا بيورن مه‌ير نيز اين نكته مشهود بود. استفاده از گيتار بيس شش سيم جهت استفاده از نت‌هاي بالاتر، آرپژهايي كه به صورت لگاتو اجرا مي‌شدند، زدن آكوردها با پيك همانند گيتار و همين طور حركت‌هاي ديگري كه مختص به خود مه‌ير است، مي‌توانند گواه اين موضوع باشند. برخلاف نظر عام، تكنيك نوازندگي به نواختن با سرعت بالا نيست. تكنيك در حقيقت اين امكان را به نوازنده مي‌دهد كه بتواند با سرعت بالا نيز بنوازد و اين موضوعي كاملا جدا است. تكنيك در نوازندگي به قابليت نواختن بر مي‌گردد. به عنوان مثال در همين ساز بيس مي‌توان به اينكه دست‌ها چطور از بالا به پايين و برعكس حركت كنند، چطور سيم‌ها نواخته شوند، چطور سكوت بدهند و يا ميوت نت‌ها را اجرا كنند و خيلي موارد ديگر اشاره كرد. از اين جهت مي‌توان گفت مه‌ير نوازنده‌اي بسيار تكنيكي است. خصوصا كه او از بم‌ترين ساز موجود، سبك‌ترين صداها را نزديك به گيتار اما با جنسي متفاوت توليد مي‌كرد. اما جداي از بحث‌هاي تكنيكي، مه‌ير با رويكرد تقريبا عارفانه‌اش به آهنگسازي و به ويژه نوازندگي، هنرمندي است كه با روح ما ايراني‌ها نزديكي زيادي دارد. مخصوصا وقتي متوجه مي‌شويم كه اين آلبوم در يادبود آزيتا حميدي (خواننده و نوازنده ايراني چنگ، كه مدتي با مه‌ير همكاري داشته) ساخته شده است. اين اجرا در واقع بداهه‌اي با الهام از آن آلبوم بود‌. هيچ كدام از قطعات همانند قطعه‌هاي آلبوم اجرا نشدند و مه‌ير هر قطعه را تا جايي كه مخاطب احساس لذت مي‌كرد، ادامه مي‌داد. مي‌شود گفت اجراي بداهه‌اي كه ريشه‌هايش به آزيتا حميدي برمي‌گشت و سپس تحت تاثير مكان، زمان و مخاطبان حاضر در سالن مسيرش را طي مي‌كرد.