عصاي بينايي و آگاهي
درخصوص آموزش افراد نابينا و ترغيب آنها به استفاده از عصاي سفيد براي بهره‌مندي كامل از حقوق‌شان، برنامه‌ريزي و فعاليت‌هاي جدي‌تري ازسوي مسوولان امر ازجمله سازمان بهزيستي و راهنمايي و رانندگي و... انتظار مي‌رود.
اين‌گونه آموزش‌ها بايد از كودكي و در مدارس صورت گيرد. در كنار آشنايي دانش‌آموزان با نوابغ و بزرگاني كه نابينا بوده‌اند بايد مقررات مربوط و نحوه تعامل با چنين افرادي و احترام به ابزاري كه مورد استفاده آنهاست مانند عصا يا ويلچر و... آموزش داده شود.
نابينايان حق استفاده از كليه امكانات رفاهي معمول در جامعه را دارند. آنان حق دارند از پياده‌روها، خيابان‌ها، بزرگراه‌ها و وسايل حمل و نقل همگاني مانند هواپيما، قطار، اتوبوس، اتومبيل، كشتي، هتل، اماكن عمومي، مراكز تفريحي و مذهبي استفاده كنند. حتي در ساخت مجتمع‌هاي مسكوني نيز بايد شرايط اين افراد درنظر گرفته شود. اگر در بعضي اوقات، محدوديتي براي استفاده از اين تسهيلات و اماكن وجود داشته باشد، بايد فراگير همه افراد جامعه باشد.
قانون حمايت از معلولان نيز ازجمله قوانيني است كه شامل اين دسته از افراد هم بوده و تكاليفي بر نهادها جهت حمايت از افراد معلول مترتب كرده است. تكاليفي مانند مناسب‌سازي و دسترس‌پذيري تردد و تحرك، خدمات بهداشتي و درماني و توان‌بخشي، كارآفريني و اشتغال، امور ورزشي و فرهنگي و هنري، حمايت‌هاي اداري و استخدامي و مالياتي و... آخرين قانوني كه در اين خصوص از ابتداي سال جاري اجرايي گرديد، قانون حمايت از معلولان مصوب 20/12/96 مجلس شوراي اسلامي است. البته با همه اين تفاسير، همچنان شاهد آن هستيم كه ضعف‌هاي عديده‌اي در اجرا، براي نابينايان و افراد معلول وجود دارد و اميدواريم همه نهادها، با هماهنگي، شرايطي را مهيا كنند تا اين افراد به راحتي محيط پيرامون خود را مورد شناسايي قرار دهند و با امنيت خاطر در جامعه حاضر شوند و تردد كنند.