قدرشناسي به سبك پاوارد
قدرشناسي مهم است. اينكه آدم‌ها يادشان نرود از كجا شروع كرده‌اند و به كجا رسيده‌اند. بارها و بارها وقتي زندگي آدم‌هاي موفق و تاثيرگذار را مي‌خوانيم، به اين جمله برمي‌خوريم كه من سعي كردم هرگز گذشته‌ام را فراموش نكنم. اين فراموش نكردن گذشته باعث مي‌شود، آدم به خودش قره نشود. در آموزه‌هاي ديني هم زياد توصيه شده كه انسان‌ها بدانند از كجا آمده‌اند و يادشان نرود كه از خاك هستند و به خاك نيز برمي‌گردند.
بنجامين پاوارد مدافع 22 ساله تيم ملي فرانسه در جام جهاني 2018 كه بازي‌هاي درخشاني از خودش به نمايش گذاشت و گلش به آرژانتين، عنوان زيباترين گل جام را از آن خود كرد، بعد از مسابقات و كسب عنوان قهرماني با پيشنهادات بسيار خوبي از سوي باشگاه‌هاي مطرح اروپايي مواجه شد. از تيم‌هاي رئال و بايرن به عنوان جدي‌ترين خريداران او ياد مي‌شد و هر روز كه فصل نقل و انتقالات جلو مي‌رفت، همه منتظر بودند كه او را در پيراهن باشگاه جديد ببينند. اما فصل نقل و انتقالات تمام شد و پاوارد در كمال تعجب در اشتوتگارت ماندني شد. تيمي كه فصل گذشته در جايگاه هفتم فصل را به پايان رسانده و هيچ سهميه اروپايي هم به دست نياورده بود. پاوارد هيچ توضيحي براي ماندنش در اشتوتگارت نداد و اين باعث شد گمانه‌زني‌هاي زيادي در اين راستا شكل بگيرد. اما بعد از گذشت چند هفته از شروع مسابقات، اين مدافع فرانسوي بالاخره راز ماندنش در تيم متوسط آلمان را فاش كرد. او در مصاحبه با يكي از شبكه‌هاي فرانسوي‌زبان گفت: من پيشنهادهاي زيادي داشتم ولي چون از قبل به اين موضوع فكر كرده بودم، تصميم گرفتن برايم كار سختي نبود. من مي‌دانستم كه بايد يك فصل ديگر در اشتوتگارت بمانم چون عاشق پيراهن اين تيم و هوادارانش هستم و اين را به آنها مديون بودم.
جملات پاوارد بوي قدرشناسي مي‌دهد. پاوارد جوان كه در عرض كمتر از چند ماه تمام درهاي موفقيت را به روي خودش گشوده مي‌ديد و مي‌توانست بدون هيچ عذاب وجداني راهي تيم‌هاي مطرح‌تر اروپا شود و هم موفقيت و هم پول بيشتري به دست بياورد، از مديون بودن حرف مي‌زند. به هواداران و پيراهن باشگاه. نمي‌توان به كاري كه پاوارد انجام داد، فكر كرد و ياد خاطرات چند وقت اخير فوتبال باشگاهي كشورمان نيفتاد. خاطراتي كه بيشتر مربوط مي‌شود به دو تيم استقلال و پرسپوليس. هيچ‌كس يادش نرفته كه در فصل نقل و انتقالات چه اتفاقاتي در اين دو باشگاه رخ داد. ستاره‌هاي اين دو تيم يكي‌يكي از باشگاه‌شان جدا شدند و با ادعاي پيشرفت و موفقيت بيشتر راهي تيم‌هاي ديگر شدند. وضعيت پرسپوليس در اين زمينه از استقلال هم بغرنج‌تر بود، چرا كه اين تيم از نقل و انتقالات هم محروم بود. اما ستاره‌هاي اين تيم بدون توجه به اين موضوع به راحتي ساز جدايي كوك كردند و باشگاه و هواداران را تنها گذاشتند. انگار نه انگار. اين البته حق بازيكنان در فوتبال حرفهاي است. اما اقدام براي احقاق اين حق، قطعا با طعمي از قدرنشناسي همراه بود. طعم تلخي كه هنوز زير زبان هواداران سرخابي‌ها مانده.
نكته جالب اينجاست كه پاوارد پيشنهاد تيم‌هايي را رد كرد كه پوشيدن پيراهن‌شان آرزوي هر بازيكني است. اما وقتي به بازيكنان خودمان نگاه مي‌كنيم، متوجه مي‌شويم كه منظور آنها از پيشرفت و بازي در سطح بالاتر، حضور در تيم‌هاي درجه 2 عربي و دسته چندم اروپايي بوده. اين بازيكنان كه برخي از آنها پشيمان شده‌اند و قصد بازگشت هم دارند، بد نيست حرفهاي اين جوان 22 ساله را يك‌بار به دقت بخوانند مخصوصا آن جايي كه مي‌گويد: زماني كه كمتر باشگاهي به من باور داشت، اشتوتگارتي‌ها بودند كه به ليل آمدند و با من يك قرارداد خوب امضا كردند. من اين را هرگز فراموش نمي‌كنم. مطمئنا حتي اگر پاوارد فصل بعد از اشتوتگارت جدا شود، هواداران اين تيم هيچ‌گاه او را فراموش نخواهند كرد، چرا كه احساس مي‌كنند همان‌قدر كه آنها احساسات و عشق خودشان را نثار اين بازيكن كرده‌اند، او نيز در پاسخ نشان داده كه قدردان محبت آنان بوده.