به تماشاي آبهاي سپيد
نگاهي به تاريخ رفتينگ
رودگردي و قايقراني در آبهاي خروشان دو معادلي است كه براي رفتينگ به كار برده ميشود. اما خود واژه رفت به معناي قايقهاي چوبي است كه با كنار هم قراردادن تعدادي الوار و بستن آنها به همديگر ساخته ميشوند، چيزي كه در زبان فارسي با كلك از آن ياد ميكنيم. كلكهاي اوليه از تنه و شاخه درختان، چوب بامبو، ني يا پارچه ساخته ميشدند. بوميان امريكايي اولين قومي بودند كه از اين قايقها براي رفتوآمد روي رودخانه استفاده كردند و هنوز هم مسابقات سنتي كلكسواري در امريكاي جنوبي برگزار ميشود. با اينكه قايقهاي رفتينگ در ابتدا براي جابهجايي افراد و كالا به كار گرفته ميشد اما از سال 1980 صنعت توريسم به اين قايقها خوشامد گفت و شكلي از گردگشري روي آب امروز جان گرفت. بخشي از اين اتفاق مديون يك شخص امريكايي به نام جان فرمونت بود كه تيوپ اتومبيل را براي ساخت قايق به كار برد و براي بالا بردن مقاوت آن در برابر سنگهاي رودخانه و جلوگيري از پارهشدن، رويه اين قايقها را با پارچه برزنتي پوشاند. جنس قايقهاي رفتينگ برخلاف كلكهاي چوبي، بادي و با روكش پي.وي.سي است و شركتهاي مختلفي با در نظر داشتن ضرايب ايمني جنسهاي ديگري را نيز وارد بازار كردهاند. اما در تمام اين قايقها آنچه اهميت دارد مقاوت بدنه قايق در برخورد با موانع و سنگهاي رودخانه است. ورزش رفتينگ از سال 1972 وارد بازيهاي المپيك مونيخ شد و از آن زمان اين فعاليت در قالب رشته ورزشي و 4 ماده ورزشكاران زيادي را به خود جذب كرده است و درحال حاضر فدراسيون جهاني رفتينگ يا IFR بر برگزاري مسابقات اين رشته نظارت ميكند. يكي از جاذبههاي رفتينگ براي گردشگران اين است كه بدون داشتن مهارت يا حتي بدون بلدبودن شنا ميتوانند با همراهي راهنما هيجان بسيار زيادي را تجربه كنند و در دل طبيعت برانند. رفتينگ سالهاست كه جايگاه خود را در گردشگري جهان پيدا كرده و ايران نيز از اين موهبت بينصيب نمانده است و روزبهروز استقبال مردم از اين رشته مهيج بيشتر و بيشتر ميشود. در حال حاضر رودخانههاي متعددي در ايران براي اين كار شناسايي شدهاند و با توجه به ضريب خطرشان پذيراي تورهاي گردشگري رفتينگ هستند. با اينكه شركت در رفتينگ به فعاليت بدني بالا نياز دارد، اما در ميان فعاليتهاي ماجراجويانه با رعايت استانداردها خطركمي دارد و گردشگران ميتوانند با خيال راحت در ميان سفيديهاي امواج به تفريح بپردازند.