اسطوره پيش‌بيني‌ناپذيري
ترامپ هميشه به حكومت قانون در سطح بين‌المللي نگاهي تحقيرآميز داشته و چندجانبه گرايي در روابط بين‌الملل را رد كرده و نسبت به وضعيت حقوق بشر در ديگر كشورها بي‌اعتنا بوده است. بر مبناي چنين گرايش‌هايي قابل انتظار است كه ترامپ به همه توافقات بين‌المللي در حوزه‌هاي مختلف بويژه تسليحاتي و تجاري و نظام تعرفه‌اي مبتني بر آنها مشكوك باشد، نسبت به متحدان سنتي امريكا و نهادهاي مربوطه مانند ناتو سوءظن نشان دهد، كمك به تامين امنيت متحدان را «سواري مجاني» از جانب آنها توصيف كند، متمايل به كاهش حضور نظامي در خارج باشد و... وجهي ديگر از اميال ترامپ كه متاخرتر است به لجاجت او با دولت اوباما و ميل مفرط او به نابود كردن دستاوردهاي آن دولت مانند برجام مربوط مي‌شود.
تنها وجهي از پيش‌بيني‌ناپذيري كه مي‌توان براي دولت ترامپ به ويژه در اوايل كار او قايل شد، ريشه در تعارضات در دولت او و در تيم امنيتي‌اش و نيز در مخالفت ساختار امنيت ملي سنتي در آمريكا با نظرات غيرمتعارف ترامپ دارد. اين وجه از پيش‌بيني‌ناپذيري كه به‌ويژه در 7 ماه نخست دولت ترامپ در اوج بود با حذف چهره‌هاي برآمده از ساختار مانند مك‌مستر، ماتيس، تيلرسون و ... و گماردن اشخاص صرفا وفادار به شخص ترامپ بسيار كاهش يافته است. او از پاييز 2017 سياست‌هاي عمدتا شخصي‌‌اش مانند انتقال سفارت امريكا به قدس اشغالي، تصميم به ملاقات با رهبر كره شمالي، تمجيد از پوتين، خروج از برجام و... را بي‌اعتنا به مشاوران و ساختار شروع كرد. به موازات اين روند، ترامپ همچنين به نحوي مصمم موقعيت خود به عنوان تصميم‌گير بي‌چون و چرا را محكم كرده است. طي يك سال و اندي اخير و صرفنظر از برخي استثناها، تيم امنيتي ترامپ، نه به عنوان ترمزي در برابر او، بلكه به عنوان تشديدكننده غرايز مخرب او عمل كرده است. او به اين ترتيب، قاعده كلي مدنظرش يعني اداره سياست خارجي بر مبناي برداشت‌هاي حسي و غريزي خود و خوار شمردن مشاوران و كارشناسان بر آمده از ساختار سياست خارجي آمريكا را تثبيت و عملا اين وجه از پيش‌بيني‌ناپذيري دولتش را نيز كاهش داده است. اكنون كشورها - ازجمله كشور ما - با نوعي از سياست خارجي آمريكا كه عمدتا واحد، قابل پيش‌بيني و تحت كنترل شخص ترامپ است، مواجهند. مختصات اين سياست خارجي نيز تقريبا مشخص و تعريف شده است و به احتمال زياد طي يك‌سال و نيم آينده نيز تداوم خواهد داشت. اگر ترامپ در انتخابات 2020 برنده شود، جهان كم و بيش با اعمال همين سياست خارجي توسط آمريكا براي 4 سال ديگر نيز مواجه خواهد بود.