نگاهي به بعضي سخنراني‌هاي سياسي- مذهبي در ايام ماه محرم
منبرهاي عاشورايي و سياسيون چپ و راست
وقتي ايام سوگواري از راه مي‌رسد، منبر و وعظ هم رونق بيشتري پيدا مي‌كند؛ مساجد و حسينيه‌ها پر از جمعيتي مي‌شود كه آمده‌اند تا طبق سنت نياكان‌شان از آن فضا و سخنراني‌ها استفاده كنند. البته در اين خطابه‌ها و سخنراني‌ها تنها مسائل مذهبي نيست كه به ميان مي‌آيد؛ بلكه سياست هم گاهي چنان با اين سخنراني‌ها عجين مي‌شود كه منفك كردن آن چندان كار ساده‌اي نيست و طبيعتا هرچه پيش‌تر مي‌رويم، اين درهم تنيدگي بيشتر مي‌شود. البته در اين راستا اينكه گروه‌هاي سياسي از اين تريبون‌ها چطور استفاده كنند هم خود قابل‌بحث است. اگر نگاهي گذرا به 4دهه پيروزي انقلاب اسلامي داشته باشيم، مي‌بينيم كه همواره سهم گروهي معطوف به طيف راست يا همان اصولگرايان از اين تريبون‌ها بيشتر بوده است و جريان چپ يا اصلاح‌طلبان از اين فرصت كمتر استفاده كرده است. البته شايد در اين ميان بتوان عذر اصلاح‌طلبان درباره تريبون‌هاي نماز جمعه را پذيرفت؛ به هر حال اين طيف كمتر توانسته است در جايگاه خطيب نماز جمعه حاضر شود اما آيا مي‌توان اين عذر را در مراسم‌هاي ديگر مانند همين ايام محرم و مراسم‌هاي سوگواري امام سوم شيعيان هم پذيرفت؟! هرگاه اين ايام از راه مي‌رسد بسياري انگشت اتهام را به سمت تريبون‌هاي سخنراني مي‌گيرند كه آن اعتبار و جايگاه اوليه خود را از دست داده است؛ نقدي كه چه خوش‌مان بيايد و چه به مذاق‌مان تلخ باشد، واقعيت دارد. اما پرسش مهم‌تر اينجاست كه چقدر قشر روشنفكر و متفكر جامعه از اين تريبون‌ها براي بازگرداندن اعتبار اوليه استفاده كرده است؟! اين پرسش وقتي دركنار استقبال كمرنگ از بعضي خطابه‌ها قرار مي‌گيرد، پررنگ‌تر مي‌شود؛ آن هم با اين رنگ و بو كه از اولين نماز جمعه به امامت آيت‌الله طالقاني تا امروز چه اتفاقي افتاده است كه ديگر مانند 40 سال پيش آن جمعيتي كه براي نماز صف مي‌بست، به چشم نمي‌آيد. البته در اين روزها فرا رسيدن تاسوعا و عاشوراي حسيني از يك‌سو و همزمان شدن آن با سالگرد درگذشت آيت‌الله طالقاني موجب شد تا حضور چهره‌هايي با خط و مشي اصلاح‌طلبانه پشت تريبون‌هاي سخنراني بيشتر مورد توجه قرار گيرد. داوود فيرحي، مجيد انصاري و فاضل ميبدي از شخصيت‌هاي روحاني با گرايش اصلاح‌طلبانه‌اي‌هستند‌كه‌توانستند صحبت‌هاي‌شان از اين تريبون‌ها را به گوش مخاطبان خود برسانند.