چشم‌انتظار تمام زنان

بيش از 3200 زن ايراني با بليت و حدود پانصد زن بدون بليت وارد ورزشگاه شدند تا از نزديك شاهد سومين پيروزي قاطع تاريخ تيم ملي فوتبال ايران باشند. ايران كامبوج را 14 بر صفر شكست داد، اما چند تن از زنان وارد استاديوم نشدند؛ گويا مقامات فدراسيون تعدادي صندلي اضافه تهيه كرده بودند تا اگر تماشاگران زني بدون بليت خواستند بيايند، در حضور ناظران فيفا مشكلي پيش نيايد. اما حضور اين زنان بيش از حد انتظار بود و تعدادي پشت درهاي ورزشگاه ماندند. در حالي كه 90درصد ورزشگاه آزادي خالي بود، چندين زن پشت در ورزشگاه و چند ده هزار زن در خانه‌هاي‌شان موفق به حضور در ورزشگاه نشدند، چرا كه تنها تعداد معدود و محدودي بليت فروخته شده بود.

قدم اول به خوبي برداشته شد و حدود 4هزار زن به علاوه حدود 3 هزار مرد تماشاگر اولين بازي خانگي رسمي مارك ويلموتس در قامت سرمربي تيم ملي ايران بودند. اما واضح و مبرهن است كه هنوز راهي طولاني در پيش است تا به شرايطي متعادل برسيم. بسياري از زنان خواهان حضور در ورزشگاه موفق به تهيه بليت نشدند و بسياري ديگر تمايل‌شان به حضور در ورزشگاه براي تشويق تيم باشگاهي محبوب‌شان است. در حال حاضر حضور زنان تنها در ورزشگاه آزادي و براي بازي‌هاي ملي آزاد شده است. زنان فوتبال‌دوستي كه در شهرهاي ديگر زندگي مي‌كنند، هنوز براي حضور در ورزشگاه با مشكل مواجهند. زناني كه در قائم‌شهر، تبريز، جم، اهواز، آبادان، مشهد، اصفهان، سيرجان، مسجدسليمان، بوشهر، كرج و تهران مي‌خواهند براي تماشاي بازي تيم‌هاي محبوب‌شان در ليگ برتر به استاديوم بيايند منتظر گشايشي بيش از اين هستند. اگر بازي ايران–كامبوج آزموني بود كه بزرگان ببينند حضور زنان در ورزشگاه عامل هيچ اتفاق بدي نخواهد بود، به يقين از آن سربلند بيرون آمده‌ايم و حالا زماني است كه فدراسيون فوتبال قبل از اينكه فيفا مجددا فشار بياورد و تهديد به تعليق كند، وارد كار شود و اين حق اوليه را به زنان بازگرداند.

پنجشنبه ‌عصر، ورزشگاه آزادي مي‌توانست مملو از تماشاگر بشود و 78هزار نفر از نزديك شاهد اين پيروزي تاريخي باشند. اما مقامات فدراسيون بنا بر برخي مصلحت‌انديشي‌ها اجازه حضور بيش از 4هزار زن در ورزشگاه را ندادند. اين تصميم باعث شد تا در اين روز تاريخي هم رسانه‌هاي معاند دستاويزي داشته باشند. صادر نشدن آي‌دي كارت عكاس‌هاي زن هم مزيد بر علت شده بود تا از فدراسيون انتقاد شود. چه مشكلي پيش مي‌آمد اگر تعدادي عكاس زن كه برخي از آنها سابقه عكاسي در جام جهاني را هم دارند، در استاديوم آزادي هم از بازيكنان ايراني عكاسي مي‌كردند؛ عكاس‌هايي كه اغلب‌شان در ديدارهاي واليبال كه فاصله نزديك‌تري با بازيكنان دارند هم حضور داشته‌اند. فنس‌كشي ديرهنگام جايگاه زنان و پوشش خبري آن، موجي از انتقادات را به همراه داشت. در حالي كه هر كسي به ورزشگاه آزادي رفته باشد از حضور فنس‌هاي جداكننده بين جايگاه‌هاي مختلف آگاه است. حصارهاي جداكننده هواداران، به خصوص در حد فاصل جايگاه ويژه و ساير جايگاه‌ها و همچنين حدفاصل روبروي جايگاه كه معمولا بين هواداران در روز دربي كشيده مي‌شود، هميشه در ورزشگاه بوده و مورد عجيبي نيست. معلوم نيست چه نيازي به تفكيك دوباره جايگاه‌ها و نشاندن زنان در اين بخش ورزشگاه بود. تقريبا به همين تعداد صندلي در سمت راست جايگاه ويژه وجود دارد كه از پيش فنس‌كشي هم شده و لازم نبود دوباره عمليات فنس‌كشي انجام شود و اينچنين بهانه دست مخالفان بدهند.

در اين ميان اصلا مساله پيچيده‌اي وجود ندارد و اگر يك همدلي در نهادهاي مسوول براي حل اين مشكل وجود داشته باشد، مي‌توانيم اميدوارانه چشم‌انتظار اين روز باشيم.