چرا اين‌قدر بد مي‌بازيم؟

فارغ از اينكه كولاكوويچ تصميم گرفته است به بازيكنان ذخيره و جوان بيشتر ميدان بدهد، فارغ از اينكه مسابقات جام جهاني از اواسطش براي ما تمام شده و فقط مي‌توانيم از آن كسب تجربه كنيم و فارغ از اينكه هدف اول تيم ايران صعود به مسابقات المپيك توكيو است، يك سوال بزرگ بعد از باخت مقابل ژاپن و با رجوع به شكست مقابل امريكا در ذهن هواداران واليبال به وجود آمده است: اينكه چرا اينقدر بد مي‌بازيم؟ فاصله تيم واليبال ايران با ژاپن مشخص است. در چند سال اخير ژاپن و كلا تيم‌هاي آسيايي حرفي براي گفتن مقابل واليبال ما نداشته‌اند. تيم ايران در ليگ جهاني ملت‌ها ژاپن را سه بر صفر شكست داد و در جام ملت‌هاي آسيا با اينكه بازي مستقيم نداشتند اما ايران قهرمان شد و ژاپن از رسيدن به فينال باز مانده بود. فاصله تيم ايران با امريكا نيز مشخص است. ما در چند سال قبل در چند بازي موفق شده‌ايم كه امريكا را شكست دهيم و البته بيشتر هم شكست خورده‌ايم. در اين ميان بيشتر كارشناسان معتقدند كه واليبال امريكا هنوز از واليبال ايران جلوتر است گرچه در ادامه به اين نكته اشاره مي‌كنند كه اين فاصله اصلا بزرگ نيست. ذكر تفاوت سطح واليبال ايران با ژاپن و امريكا براي اين گفته شد كه وقتي به بررسي باخت‌هاي ايران مقابل اين دو تيم مي‌پردازيم، عجيب بودن و غيرقابل توضيح بودن دو باخت سنگين ايران مشخص شود. تيم ايران در مقابل امريكا در حالي بازي را 3 بر يك واگذار كرد كه در ست آخر با نتيجه 25 بر 12 مغلوب حريف شد. اين اتفاق عينا در بازي مقابل ژاپن نيز رخ داد. شاگردان كولاكوويچ در بازي مقابل ژاپن در ست اول 25 بر 16 و در ست سوم 25 بر 13 مغلوب حريف شدند. ايران در نهايت 3 بر يك به ميزبان با انگيزه‌اش باخت، اما واقعا معلوم نيست دلايل اين شكست‌هاي سنگين در برخي ست‌هاي بازي چيست؟ استفاده از بازيكنان جوان، انگيزه حريف، تداركاتي در نظر گرفتن بازي‌هاي جام جهاني و هر توجيه ديگري نمي‌تواند دليل منطقي براي شكست با اين اختلاف در مسابقات جهاني باشد. باخت با اختلاف 13 و 12 پوئن در يك ست آن هم در دو بازي متفاوت در مقابل دو تيم با كلاس بازي متفاوت، به ‌شدت به اعتبار واليبال ايران ضربه مي‌زند و البته ثابت مي‌كند اين فاصله ربط چنداني به مسائل فني ندارد. باخت يك چيز است و باخت نااميدكننده يك مساله ديگر. بازيكنان ايران در ست‌هايي كه با اختلاف بالا مقابل حريفان شكست خوردند به‌طور مشخص سردرگم، بي‌انگيزه و عصبي به نظر مي‌رسيدند. بازيكناني كه نه هدايتي از بيرون زمين دريافت مي‌كردند و نه حمايتي از داخل زمين. تيم ايران دو بازي ديگر در جام جهاني مقابل ايتاليا و لهستان دارد و احتمالا بهترين رتبه‌اي كه مي‌تواند نصيب واليباليست‌هاي كشورمان شود رتبه هشتم يا نهم است. اين رتبه خيلي مهم نيست. مهم بررسي چرايي باخت با نتايج سنگين مقابل رقباست. بررسي اين نكته است كه چرا ما در مقابل تيمي مثل ژاپن اجازه مي‌دهيم حريف 9 امتياز مستقيم از سرويس بگيرد؛ بررسي اين سوال كه در سر دريافت‌كنندگان اول تيم ايران دقيقا چه مي‌گذرد؟ در سر كادر فني چه مي‌گذرد كه براي حل اين مشكل چاره‌اي نمي‌انديشند؟ در بازي‌هاي قبل نيز به اين نكته اشاره كرده بوديم كه ايران به حريفان به راحتي اجازه مي‌دهد كه از سرويس صاحب امتياز شوند. فرقي هم ندارد اين تيم تونس، مصر، ژاپن يا امريكا باشد. در بازي با امريكا ديديم چطور آرون راسل با سرويس فاصله يازده امتيازي ايجاد كرد.

فرصت كم است و هر چه سريع‌تر بايد براي رفع نواقص تيم فكري انديشيده شود. مطمئنا انتخابي المپيك كه چند ماه بعد در چين برگزار مي‌شود جاي هيچ آزمون و خطايي نيست.