خبر خوب براي ما و سينما

چه خبر خوبي؛ «رفع توقيف فيلم خانه پدري» اين خبر در اين روزهاي پراسترس - از نگاه شرايط ويژه سياسي و اقتصادي و... - و البته مبارك به خاطر ميلاد پيامبر عظيم‌الشان اسلام(ص) بسيار خوب و خوشايند بود. فارغ از نگاه‌هاي سياسي به حكم اخير دادستان براي توقيف اين فيلم و ورود رييس قوه قضاييه به رفع اين دستور مقام قضايي، بايد كمي بيشتر فيلم خانه پدري را از نگاه سنت‌هاي اشتباه (و نه همه سنت‌ها) تحليل كرد. به قتل رسيدن دختري در اوايل قرن ۱۳۰۰ به دليل نگاه متعصبانه پدر به جنس مونث و اثرات اين قتل ناحق...

به نسل‌هاي بعدي به دليل ريختن «خون ناحق» طبيعتا نمي‌تواند موضوع فيلم را ضدمذهب و فرهنگ ايراني كند! همه ما مي‌دانيم كه تمام آداب و احوال‌مان بر پايه دين و اخلاق نيست و خيلي از اين احوال و آداب براساس سنت‌هاي اشتباه نياكان‌مان بوده است و حال چشم تيزبين يك فيلمساز مهم بخشي از اين فرهنگ اشتباهي را به تصوير كشانده است تا بيننده را متوجه اين نكته كند كه چگونه مي‌شود با يك تصميم اشتباه خانواده‌اي را در نسل‌هاي مختلف درگير و از هم دورشان كرد. قبول كنيم كه وضعيت كنوني ما - با تمام محسنات و معايب - حاصل تصميم‌هاي درست و اشتباه آنان – نياكان- بوده است و فيلمساز وظيفه‌اش است كه با نگاه تيزبين خود اين لايه‌هاي پنهان را در كنج تاريخ بيرون بكشد و براي نسل جديد - نياكان آيندگان- بازآفريني كند! بايد دردمان بياييد از فيلم «خانه پدري» چون همه ما روي بعضي از فرهنگ‌هاي غلط‌مان تعصب داريم و هنوز نمي‌خواهيم‌ باور كنيم كه سينما وظيفه اصلي‌اش «به فكر بردن تماشاگر» است؛ تماشاگري كه مي‌خواهد از همه‌چيز فرار كند و برود سراغ رسانه‌هاي «فست‌فودي» و «سطحي‌نگر» كه از خودش و تاريخش خاطره‌اي نداشته باشد و نفهمد كه اگر فرهنگ اشتباه خودش را درست نكند اين سرزمين درست نمي‌شود از اين فيلم بدش مي‌آيد. عياري گلوي تماشاگر را در سالن نمايش مي‌گيرد و رهايش نمي‌كند تا او بداند كه تصميم اشتباه ريختن خون ناحق، تا كجا مي‌تواند نسل‌هايي را و سرزميني را ويران كند! اين وظيفه يك سينماگر متعهد به خود است وگرنه كدام آدمي حاضر است برود سراغ موضوعي كه اين همه دردسر دارد و خب طبيعي است كه حالا «عياري» همه اذيت‌ها را به جان خريده است تا وظيفه خود را ادا كند! خانه پدري مصداق فرمايش امام خميني (ره) است كه فرمودند: وظيفه هنر دميدن روح تعهد در كالبد انسان‌ها است و مگر خانه پدري به جز تعهد عياري است به انسانيت!