چه شد كه مردم را
نامحرم پنداشتيم؟
ببينيد، در همان شبي كه نخستين خبرها به نقل از پنتاگون مطرح شد تا زماني كه نخست‌وزير كانادا موضوع را ادعا كرد با اشخاص بسياري تماس گرفتم. در توييتر حتي افراد خاصي از دولت را مورد سوال قرار دادم و تاكيد كردم اجازه ندهيد اين بازي به دست رسانه‌هاي خارجي بيفتد. اما هيچ‌كس پاسخگو نبود و حتي مشاور رسانه‌اي رييس‌جمهور توييتي تهديدآميز براي خبرنگاران خارج از ايران نوشت.
اتفاقا مي‌خواهم بگويم شما نبايد بترسيد. شما بايد سوال درست را مطرح مي‌كرديد. آنها پاسخگو نبودند بايد به طريقي ديگر آنها را در موقعيت پاسخ قرار مي‌داديد. در توييتر از آنها سوال را مطرح مي‌كرديد و مي‌گفتيد چنين فرضي مطرح است. همه‌اش نبايد از مسوولان انتظار داشته باشيم كه بيايند و حرف بزنند ما هم بايد سوال درست و مناسب را مطرح كنيم.
چرا ما بايد در شرايطي قرار بگيريم كه دو يا سه روز خودمان را به دست رسانه‌هاي خارجي بدهيم و مثل النگ و دولنگ رسانه‌هاي غربي شويم. اين انصاف حكومتداري نيست كه مردمش بازيچه رسانه‌هاي خارجي شوند. اين انصاف نبود كه از رييس‌جمهور تا سفير اوكراين براي ما نظريه بدهد و در مقابل ما فقط شاهد اظهارنظر يك رييس سازمان هواپيمايي كشوري باشيم كه او هم فقط قاطعانه مي‌گفت امكان ندارد.
الان وضعيت را چگونه بايد ارزيابي كنيم و چه اقداماتي را بايد در دستور كار قرار دهيم؟
چند اتفاق افتاده است. نخست اينكه ما از سرمايه اجتماعي كه شهادت سردارحاج‌قاسم سليماني براي‌مان به ارمغان آورد و باعث وحدت ملي شد نتوانستيم استفاده كنيم. متاسفانه فرصت را به فرصت‌طلبان وانهاديم. ديگر اينكه يادمان رفت اين مردم همان مردمي هستند كه در برابر دشمن از ما حمايت كردند ولي ما نامحرم‌شان پنداشتيم. چگونه است كه نتوانستيم زودتر از وقوع يك حادثه و يك خطاي انساني باخبر شويم؟ نكته ديگري كه ما دچارش شده‌ايم اين است كه چنان عنادمان با خارجي‌ها بالا گرفته است كه بعضي وقت‌ها چشم‌هاي‌مان را روي واقعيت مي‌بنديم. حداقل مي‌توانستيم با فرضيه‌هاي آنها سوال‌هاي‌مان را مطرح كنيم.
در مورد سرمايه اجتماعي چه كاري بايد انجام دهيم؟ با مردم؟ يا خانواده قربانيان اين سانحه؟
در درجه نخست بايد به قلوب هم‌وطنان‌مان برگرديم. در گام نخست بايد بگوييم اشتباه كرده‌ايم و بابت اينكه به آنها اعتماد نكرديم عذرخواهي كنيم. بايد همدرد خانواده‌هايي باشيم كه عزيزان‌شان و جوانان‌شان را از دست داده‌اند. من به عنوان يك عضو كوچك اين حاكميت در مقابل خانواده‌هايي كه عزيزشان در اين سانحه از دست رفته است تعظيم و از آنها عذرخواهي مي‌كنم. تا كمر در مقابل‌شان خم مي‌شوم و مي‌گويم شرمنده‌تان هستيم كه نتوانستيم براي‌تان و براي عزيزان‌تان كاري بكنيم و بيشتر اسباب شرمندگي فراهم كرديم. آنها شايد ما را ببخشند ولي آيا مردم كشورمان ما را خواهند بخشيد؟ آيا مردم كه بايد نخست به مسوولان و متوليان اداره كشورشان اعتماد كنند مي‌توانند به ترميم اين زخم بپردازند؟
براي همين نيازمند آن هستيم كه همه دست‌اندركاران اين مخفي‌كاري و نگفتن به مردم را شناسايي كنيم و به عدالت جمهوري اسلامي بسپاريم. واقعا چه شد كه چنان جا و محل گفت‌وگو را بستيم كه نتوانستيم از سرمايه عظيمي كه به دست آورده بوديم محافظت كنيم.