ملاحظاتي كوتاه درباره كودكان كم‌برخوردار در دوران كرونا
كسي به فكر فقرا هست؟
آصفه كامراني| در روزهاي همه‌گيري كرونا آنچه بيشتر از هر موضوع ديگري بشريت را نگران و مضطرب آينده كرده، حفاظت كلي از كودكان است. آنها ممكن است به اندازه ساير گروه‌ها مستعد ابتلا نباشند اما از نظر تاثيرات ثانويه همه‌گيري بر جامعه آسيب‌پذيرتر هستند. پيشنهادات اخير نهادهاي درماني و بهداشتي مبني بر پيشگيري از ابتلا به ويروس كرونا در خانه ماندن است. اين قطعا راهنمايي خوبي است اما آيا در اين پيشنهاد، آسيب‌پذيرترين گروه جامعه هم درنظر گرفته شده‌اند؟ آيا اصلا خانه براي آنها امن‌تر است؟ گرسنگي، سوءتغذيه، استرس و ساير مواردي كه سلامتي را به خطر مي‌اندازد، تركيبي از آسيب‌هايي هستند كه كودكان كم‌برخوردار را در برابر ويروس كرونا آسيب‌پذيرتر مي‌كند و به ايجاد يك سيكل معيوب از بيماري، فقر و مرگ كمك مي‌كند، چراكه فقر مي‌تواند سرايت را تقويت كند و اين سرايت مي‌تواند فقر را عميق‌تر كند. اساسا در اين روزها رفاه جسمي و روحي كودكان آسيب‌پذير ناديده گرفته شده است و آنها در يك نقطه وانهاده اجتماعي رها شده‌اند. در شرايط كنوني آنها در واقع از يك اضطرار وارد اضطرار ديگر شده‌اند و چون طبقه اجتماعي‌شان بدون حفاظ مالي و غيرمالي است، وضعيت اضطراري در زندگي‌شان قاعده محسوب مي‌شود. در طول زمان تاثير همه‌گيري ويروس كرونا ممكن است به قدري وسيع و شديد باشد كه فقر و آسيب‌هاي ناشي از آن را چندين برابر گسترده‌تر كند. افزايش شمار مرگ و مير جهاني بر اثر ابتلا به ويروس كرونا تعداد زيادي از كودكان را بي‌سرپرست كرده است كه مستعد سوءاستفاده مي‌شوند و عدم امنيت مالي در بين خانواده‌ها باعث افزايش كار كودكان، ازدواج اجباري كودك و بارداري نوجوان و در نتيجه ترك هميشگي تحصيلي مي‌شود. كودكان محروم به‌طور كلي از حق آموزش مناسب برخوردار نبوده‌اند و روزهاي شيوع كرونا و پس از كرونا براي بسياري از آنها به معناي محدود بودن يا عدم تحصيل است، چراكه آنها تخصص و ابزار لازم براي ارايه آموزش مجازي را ندارند و والدين اكثرشان هم يا سواد چنداني ندارند يا بي‌سوادند. اين حجم از نابرابري‌هاي اجتماعي مي‌تواند موجب انزواي بيش از پيش اين كودكان، نارضايتي شديد از زندگي و جامعه، نفرت و عقده‌هاي اجتماعي، جدل‌هاي خانوادگي و افزايش نابهجاري‌ها و انحرافات اجتماعي شود. تجربه‌هاي نامطلوب كودكان در اين دوران مي‌تواند به‌گونه‌اي باشد كه زندگي آنها و اطرافيان‌شان را تا آخر عمر تحت تاثير قرار دهد. بنابراين از آنجايي كه انسان اجتماعي است و همين ويژگي‌اش باعث مي‌شود هنگامي كه مساله بقا مطرح مي‌شود با استفاده از خلقيات شگفت‌انگيز و خوب خود با هم مشاركت كنند و يكديگر را ياري دهند، انتظار مي‌رود مداخله‌هاي زودهنگام از طرف نهادهاي حامي كودكان و دولت كه بيشتر از همه مسوول است، براي جلوگيري از عميق‌تر شدن آسيب‌هاي اين كودكان وارد عمل شوند كه در صورت بي‌تفاوتي اين نابرابري ضدانساني موجب تباهي جامعه انساني مي‌شود. فعال حقوق كودكان