به بهانه نمايش نسخه اينترنتي فيلم «جهان با من برقص»
دوباره بريم ببينيم؟
تينا جلالي
همه چيز به بهمن ماه سال گذشته برمي‌گردد، وقتي هنوز سينماها به بلاي كرونا مبتلا نشده بودند. ماجرا از آنجا شروع شد كه براي تماشاي فيلم «جهان با من برقص» به كارگرداني سروش صحت و گرفتن يك مصاحبه، دنبال نظرات مخاطبان بودم تا بدانم بعد از تماشاي اين فيلم چه واكنشي نشان دادند و نظرشان نسبت به فيلم چيست؟
نظر منتقدان
در اينترنت مختصر جست‌وجويي كردم، با اينكه نظر منتقدان و نويسندگان سينما از مدت‌ها قبل مشخص بود (ديپلم افتخار جايزه خلاقيت و استعداد درخشان به سروش صحت براي فيلم «جهان با من برقص» ازسوي انجمن منتقدان سينمايي تعلق گرفته) اما بدم نيامد ديدگاه و نقد منتقدان درباره اين فيلم را بخوانم تا فضاي فيلم دستم بيايد. نظرات عموما صفر و صدي بود. يعني يك عده فيلم را دوست داشتند و معتقد بودند در سينماي ايران ساختن چنين فيلمي كه بتواند مخاطب را با حال خوش از سالن‌هاي سينما خارج كند به امري غير متداول در سال‌هاي گذشته تبديل شده ولي فيلم «جهان با من برقص» اين كار را براي مخاطب انجام مي‌دهد و حس زندگي به او مي‌بخشد. در مقابل گروهي هم بودند كه به كل جهان فيلم را درك نمي‌كردند اما در ميان نظرات تيتر يكي، دو نويسنده توجهم را جلب كرد. مثلا اينكه: «جهان با من برقص» را بايد بارها ديد، فيلمي كه ارزش بارها ديدن را دارد. بعد به نوشته هوشنگ گلمكاني منتقد شناخته شده سينما رسيدم كه در اين باره نوشته بود: «جهان با من برقص را چند بار ديدم و براي اينكه حالم بهتر شود مي‌خواهم باز هم ببينم.»
نظر كاربران فضاي مجازي
تمايل داشتم غير از نظر منتقدان، بدانم مردم راجع به اين فيلم چه مي‌گويند. تجربه نشان داده كامنت‌هايي كه مخاطبان زير صفحه‌هاي مربوط به تبليغ فيلم مي‌نويسند نظر حقيقي آنهاست كه بي‌رودربايستي براي خالق اثر مي‌نويسند، از همين روي صفحه شخصي سروش صحت در اينستاگرام را باز كردم تا ببينم آنهايي كه فيلم را تماشا كرده بودند نظرشان چيست يا كاربران براي اين فيلم چه كامنت‌هايي گذاشته‌اند. فارغ از تعريف و تمجيدها و بعضي عقده‌گشايي‌ها، در ميان كامنت‌ها چند نوشته توجهم را به خود جلب مي‌كرد. اينجا هم نظر بعضي مخاطبان تماشاي چند باره فيلم «جهان با من برقص» بود. به طور مثال خانمي نوشته بود: «من فيلم رو ديدم. باز هم دوست دارم ببينمش.» يا هدي نوشته بود: «جهان با من برقص عجيب حس دوباره ديدن به آدم ميده...»
تماشاگران در سالن
بعد از تماشاي فيلم «جهان با من برقص» فارغ از اينكه حس خوبي بعد از تماشاي فيلم داشتم اما تصميم گرفتم در مواجهه با اين سوال كه حاضرم جهان با من برقص را دوباره ببينم يا نه، ترجيح دادم بلافاصله بعد از تماشاي فيلم قضاوتش نكنم. از در سالن سينما كه خارج مي‌‌شدم، همزمان مكالمه دو دختر جواني كه جلوتر از من بودند توجهم را به خود جلب كرد. اولي مي‌گفت: «به بابام بگم بياد اين فيلمو ببينه، حتما خوشش مي‌ياد.» دومي جواب داد: «خيلي فيلم را دوست داشتم با بچه‌هاي دانشگاه قرار بگذاريم دوباره بيايم فيلم رو ببنيم.» از پرديس سينمايي كه بيرون مي‌آمدم با خودم فكر كردم كه در سال‌هاي اخير كمتر به ياد دارم درباره فيلمي از سينماي ايران چنين صحبتي شود كه از منتقدان تا مردم عادي به دوباره ديدن آن تمايل داشته باشند.
بريم دوباره ببينيم؟
دو روز بعد سرميز شام با برادر و برادرزاده‌ام درباره مسائل روز صحبت مي‌كرديم. به آنها گفتم فيلم جهان با من برقص سروش صحبت را ديدم و پيشنهاد مي‌كنم شما هم ببينيد. برادرزاده‌ام با لبخندي از سررضايت بلافاصله در جوابم گفت: «ديشب با بابا رفتيم ديديم، فيلم خوبي بود.» بعد به پدرش و من نگاهي كرد و گفت: «با دوستاي مدرسه تصميم گرفتيم دوباره بريم فيلم رو ببينيم.»
نمايش خانگي
از آنجايي كه زمان اكران اين فيلم با اتفاقات مختلفي در كشور همراه بود از سقوط هواپيماي اوكرايني گرفته تا شيوع ويروس كرونا كه اساسا نمايش فيلم‌ها را با مشكلاتي همراه كرد و بعد هم كه سينماها در سراسر كشور تعطيل شد حالا كه اين روزها با بازگشايي سالن‌هاي سينما نمايش اين فيلم در سينماها و در شبكه نمايش خانگي همزمان شده است، به نوشته‌هاي منتقدان و مردم در آن برهه فكر مي‌كنم و به اينكه هنوز انگيزه زيادي براي دوباره ديدنش دارم.