حسين عليزاده از حال و هواي خود در اين روزهاي كرونايي گفت
روادار و هواخواهِ تجربه‌هاي نو
اسماعيل ساغري
از مطالبي كه روز گذشته در حوزه موسيقي در رسانه‌ها منتشر شد، حرف‌هاي حسين عليزاده، آهنگساز، پژوهشگر و نوازنده موسيقي ايراني درباره حال و هواي اين روزهاي خودش، موسيقي ايراني و مسائل ديگر از جمله آموزش آنلاين موسيقي بود. در اين حرف‌ها كه در ايسنا منتشر شد، عليزاده گفته است اگرچه خودش در فضاي آنلاين حضور ندارد اما مخالفتي هم با آموزش آنلاين ندارد. او همچنين يادآوري كرده كه هر از گاهي به بهانه رفع دلتنگي يك سري كليپ ضبط مي‌كند و براي هنرجويانش مي‌فرستد.
عليزاده كه در ماه‌هاي گذشته موسيقي 3 فيلم را ساخته درباره كارهايي كه قصد دارد اين روزها انجام دهد، گفته است:«يك سري كار از گذشته دارم كه آنها نياز به ضبط دارند و اگر فرصت شود آنها را ضبط مي‌كنم. در حال حاضر به دليل بيماري كرونا شرايط خاصي را تجربه مي‌كنيم كه قبلا تجربه نكرده‌ايم.»
او گفته در اين مدت مشغول نوشتن كتاب‌هاي آموزشي بوده و در خانه كارهايي در اين زمينه انجام مي‌داده:«اين كارها را انجام مي‌دادم تا اگر روزي امكان برگزاري كلاس حضوري فراهم شد، دستم براي آموزش هنرجويان پر باشد».
عليزاده كه در سال آغازين دهه 30 متولد شد، حالا سال آخر ششمين دهه از عمر خود را مي‌گذراند. او از پدري اهل اروميه و مادري اهل تهران در محله سيدنصرالدين بازار تهران متولد شد. در هنرستان موسيقي تحصيل كرد و بعد به دانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران رفت و همزمان در مركز حفظ و اشاعه موسيقي به يادگيري و اجراي كنسرت پرداخت. هوشنگ ظريف، حبيب‌الله صالحي، محمود كريمي، علي‌اكبر شهنازي، داريوش صفوت، نورعلي برومند، سعيد هرمزي، يوسف فروتن و عبدالله دوامي از كساني هستند كه عليزاده نزد آنها موسيقي آموخته است.
عليزاده در سال ۱۳۴۷ عضويت در اركستر رودكي را تجربه كرد. عضويت او در كانون چاووش در كنار كساني چون محمدرضا لطفي و پرويز مشكاتيان با خلق آثار ماندگاري در موسيقي ايران همراه شد.
در سوابق آموزشي و تحصيلي حسين عليزاده، تحصيل در اروپا هم ديده مي‌شود. در سال‌هاي آغازين دهه 60 شمسي به آلمان رفت و در دانشگاه آزاد برلين درس خواند. عليزاده جداي از خلق آثار هنري در وجه آموزش موسيقي هم نقش مهمي در ايران دارد. او با آموزش به هنرجويان موسيقي تاثير مهمي در تربيت موسيقيدانان و نوازندگان پس از انقلاب داشت. او اوايل دهه 70 رياست هنرستان موسيقي را بر عهده گرفت و اين در نوع خود اتفاق مباركي براي هنر موسيقي بود.
سال‌هاي آخر دهه ۷۰ بود كه گروه 4 نفره‌اي تشكيل شد كه تا نيمه دهه 80 در نقاط مختلف دنيا كنسرت برگزار كرد و عليزاده يكي از اعضاي آن گروه بود. گروهي كه ديگر اعضاي آن را محمدرضا شجريان، كيهان كلهر و همايون شجريان تشكيل مي‌دادند.
حاصل كار عليزاده در عرصه موسيقي، جداي از كار آموزش هنرجويان، چند ده آلبوم موسيقي است كه او در آنها در مقام آهنگساز حضور داشت. «سواران دشت اميد، نينوا، نوروز، تركمن، شورانگيز، راز و نياز، نوبانگ كهن، ماه و مه، نواي نور، غمنومه فريدون و...» از آلبوم‌هايي هستند كه از عليزاده در مقام آهنگساز منتشر شده است.
او براي فيلم‌هاي سينمايي و مجموعه‌هاي تلويزيوني متعددي موسيقي ساخته كه از آنها مي‌توان به «گبه، دلشدگان، زير تيغ، آواز گنجشك‌ها، عشق طاهر، آسمان زرد كمعمق، در چشم باد، آتاباي، ابر و آفتاب و... اشاره كرد.
از ديگر خصلت‌هاي عليزاده، رواداري و نگاه منعطف او به موسيقي و نوآوري‌هايي است كه نسل‌هاي جوان‌تر و بعد از او به آن دست مي‌زنند. در حالي كه بسياري از اساتيد موسيقي در مقاطعي، موضع‌گيري مخالف و بعضا شديدي در قبال بعضي از تجربه‌گرايي‌ها داشتند و بعضي‌ها حتي تعبير «غوره نشده، مويز شدن» را براي جوانان اهل تجربه‌گرايي در موسيقي به كار ميبردند، عليزاده در عين ناباوري و در حالي كه خيلي‌ها فكر مي‌كردند او يكي از سركوب‌گران تجربه‌هاي جديد و تلفيقي موسيقي سنتي با انواع ديگر موسيقي باشد، آشكارا حمايت كرد و اي بسا حمايت او راهگشاي خيلي از خلاقت‌هايي شد كه مي‌توانست در محاق بماند و هرگز شكوفا نشود. او در يك كلام در زمره استاداني است كه اعتقاد ندارند شاگرد تنها و تنها با چهارزانو بنشيند و تلمذ كند؛ بلكه هواخواه پروبال دادن به شاگردان خويش است تا بتوانند حجمي از وسعت لايتناهي هنر موسيقي را از آن خود و خلاقيت هنري‌شان كنند. اين، خصلت ارزشمندي است و بايد قدردان آن بود.