ادامه از صفحه اول
سرنوشت نامعلوم محلات تهران در دوره كرونا
چنانكه در دوره شوراي چهارم آماري در دست‌ها مي‌چرخيد حاكي از اينكه 11 درصد شوراياران محلات تهران، يعني بيش از 300 نفر، صاحب بنگاه معاملات ملكي بودند و حدود 60 الي 70 درصدشان هم سازنده و توسعه‌گر و بساز و بفروش. علي ايحال، هنوز شوراييان نزديك به يك سال از خدمت‌شان باقي مانده و انتخابات شوراياري محلات كه در دوره پنجم برگزار شده است نيز هنوز ابطال نشده است. كافي است شورا، مجلس و شهرداري دست به دست هم بدهند و با كمك فكري شوراياران و تشكلات دوستانه آنها و نيز به ياري دانشگاهيان و حتي حقوقدانان باتجربه در امور حق بر شهر و شورا، در حل اين مشكلات و گره‌هاي كور بكوشند و تا فرصت كافي براي حل مشكل قانوني برگزاري انتخابات شوراياري‌ها، اصلاح ساختار مديريت محله و نوشتن قراردادهاي عادلانه براي مديران سراهاي محلات وجود دارد، بهتر است اين كار به انجام و سرانجام برسد. خوشبختانه هزاران نمونه و نكته در تاريخ خودمان و در تجربيات كشورهاي جهان وجود دارد كه مي‌توان از آن بهره جست. حتي به همان دوران اول شوراياري برگرديم، بهتر است تا نگذاريم اين سرمايه‌هاي اجتماعي و پتانسيل‌هاي محلي ارزشمند جلوي چشم‌مان نابود شوند!
اين توهين نابخشودني‌است
نمي‌توان نصف چرخه خشونت كه در عكس‌العمل به دست مي‌آيد را محكوم كرد، بايد تمام چرخه را محكوم كنيم. بايد نيمه اول آن نيز كه مبتني بر توهين و تحقير و مبارزه‌طلبي عليه مسلمانان بي‌نماينده فرانسه و سپس همه هم‌كيشان آنهاست را محكوم كرد. در هيچ دموكراسي نبايد خشونت از هر شكلش تقديس شود. اگر رفتار فيزيكي پليسي در امريكا يا فرانسه يا ايران، حق كرامت و مصونيت انسان‌ها را تباه مي‌كند، به همان اندازه خشونت عقيدتي نيز بايد محكوم و زوال‌پذير باشد.
عقايد خشن يك‌بار اروپا را به نازي‌ها سپرد و پاريس را اشغال كرد. يك‌بار ديگر در سربرنيتسا و كوزو و حالا نيز در چرخش است. نمي‌شود يك ببر درنده را با رنگ دموكراسي به گهواره مردم نزديك كرد و شمايل پلنگ صورتي به درنده‌اي داد. دموكراسي و آزادي بيان نمي‌تواند، خشونت و تنفر را توجيه كند و جهان هنر و نقاشي و تجسمي و كاريكاتور نمي‌تواند تنفر و خشونت و لحاظ نكردن كرامت ميليون‌ها انساني كه لاييك يا مسيحي نيستند را در خود بگنجاند. هنر كاريكاتور اگر ترسيم وضع موجود و كاراكترهاي ظلم، فساد، بي‌عدالتي، استبداد و استعمار و تحقير انسان روزگار ماست، سوژه‌هاي جالبي در اروپا و فرانسه دارد كه البته شجاعت پرداخت و هزينه آن زياد است. در هيچ كدام از آنها چهره پيامبر مهرباني دخالتي نداشته است. شارلي با نگاه حقوق بشري، دستگاه خشونت صليبي است تا روزنامه.