ضيافت قانون و سرزمين كهن

«طاق‌هاي ضربي بغداد» اثر «عمر زياد حكمت» نوازنده 32 ساله ساز قانون، از اعضاي گروه نصير شمه، نوازنده بزرگ ساز عود، عراقي و اهل بغداد، قلبِ كشوري كه تاريخي كهن دارد و حكايت‌ها در آن جاري بوده و هست، بهانه نگاشتن اين سطور است. اثري با محوريت ساز قانون به نوازندگي عمر زياد حكمت و همراهي «نبيل يوسف شريداوي» نوازنده سازهاي بِندير و دف.  آغاز آشنايي عمر زياد و نبيل يوسف در فستيوال لِلانشادِ الجزاير بوده است و بعدتر به واسطه سفر عمر زياد به ايران و پيشنهادي كه از سوي نبيل و ارژنگ آقاجري، مدير نشر تلسك به او مي‌شود، تصميم مي‌گيرد تا اولين آلبوم خود را در ايران ضبط و منتشر كند.
اين آلبوم شامل 10 قطعه از ساخته‌هاي عمر زياد بر مقامات موسيقايي عربي است؛ اثري سرشار از احساس و تكنيك.
«عمر زياد» اهل سفر است، چندين بار به ايران آمده، و در اين سفر آخر، اصفهان را ديده است و آلبومش را در استوديوي آوآهنگ در اين شهر ضبط مي‌كند و شايد زيبايي‌هاي خيره‌كننده اصفهان براي او آن طور كه خود مي‌گويد الهام‌بخش آثار مشترك ديگري باشد. در پي اين سفرها كه به كشف ريشه‌هاي مشترك مي‌انجامد، اميد است از او شاهد اجراهاي صحنه‌اي (كنسرت) هم باشيم؛ هم در قالب تكنوازي و هم همنشيني با نوازندگان ايراني. البته با اميد به نابودي ويروسي كه بر جانِ آدميان سايه افكنده. اينجا محل خوبي است براي آنكه انتشار اين اثر را به ارژنگ آقاجري تبريك بگوييم، ناشري كه در چنين شرايط سختي دست به تهيه و انتشار اثري مي‌زند كه عميقا زيباست اما كم مخاطب كه شرح اين مخاطب اندك را بارها گفته‌اند و گفته‌ايم. همچنين از اين فرصت استفاده مي‌كنم تا خيلي كوتاه به آموزش موسيقي در كشوري اشاره كنم كه عمر زياد حكمت از آن برآمده است.
عمر از شش سالگي موسيقي را در مدرسه باله و موسيقي عراق شروع كرده و سپس در 15 سالگي وارد هنرستان نغمه و موسيقي بغداد شده است.
همين امر نشان‌دهنده اهميت موسيقي، آموزش و به ثمر نشاندن استعدادها در كودكي و خردسالي است.
اين آموزش با وسواس و دقتي بسيار بالا انجام مي‌شود. به عنوان مثال در خانه عود (بيت‌العود) كه زيرنظر استادِ بزرگ عود نوازي جهان عرب، نصير شمه اداره مي‌شود، حدود يك سال فقط روي اجراي صحيح تكنيك‌هاي دست راست كار مي‌كنند. عمر زياد حكمت در چنين بستري آموخته و اكنون به استادي رسيده است. كاش چنين دقتي در سيستم آكادميك و آموزشي ما نيز بود. كم‌لطفي نمي‌كنم، اما خيلي از اين به ثمر رسيدن‌ها در موسيقي ايران، حاصل عشق و تلاش‌هاي شخصي اساتيد و هنرجويان است كه اين هرگز كافي نيست. رسيدن به يك جامعه ايده‌آل موسيقايي نيازمند كار پايه‌اي، ريشه‌اي و آكادميك است. با هزار اميد براي رسيدن به آن روز، شما را به شنيدن «طاق‌هاي ضربي بغداد» دعوت مي‌كنم و خوب است در آخر به سطري از شعر «بيژن الهي» اشاره كنم كه نام اين اثر ملهم از آن است: 
«يكي، دو هفته مي‌شود كه توي قصرم و هيچ اتفاق نيفتاده‌ست».