درباره آنها كه هم فيفا فراموش‌شان كرد هم فدراسيون
فقط ناديده گرفتن فوتبال زنان را متوقف مي‌كند
مرضيه حسين‌خاني
رخ دادن دو اتفاق به ظاهر بي‌ربط به هم نشان داد وضعيت فوتبال زنان در ايران چقدر اسفناك است. اينكه فوتباليست‌هاي زن ايراني با وجود پتانسيل بالا و انگيزه مثال‌زدني و وجود استعدادهاي كم‌نظير هنوز درگير يك سري مشكلات بديهي هستند. آنها اول از همه بايد به چند آدم لمپن ثابت كنند فوتبال بازي كردن زن‌ها يك فرآيند طبيعي است نه محملي براي تمسخر ديگران و دوم بايد براي ساده‌ترين حقوق‌شان بجنگند وگرنه به راحتي فراموش مي‌شوند و حتي ديگر فيفا هم يادش مي‌رود ايران تيم ملي فوتبال زنان دارد.
اينكه مهدي فنوني‌زاده، ملي‌پوش سابق فوتبال ايران وقتي مي‌خواهد سپهر حيدري را در كل‌كل سرخابي تحقير كند، مي‌گويد «تو رو قرار بودن ببرن فوتبال بانوان اشتباهي آوردن فوتبال آقايون» و سپهر حيدري هم در جواب مي‌گويد: «اتفاقا تويي كه در حق هموطنات نامردي مي‌كني بايد بري تيم بانوان. فقط اگر رفتي تو رو خدا روسري سرت نذار كه همه مي‌گرخن» نشان از يك فقر فرهنگي عميق دارد. اين برمي‌گردد به آموزش‌هاي ناصحيح و جامعه جنسيت‌زده‌اي كه ما در آن زندگي مي‌كنيم. شايد برخي تصور كنند كسي كه يك روز كاپيتان تيم ملي بوده و دنيا ديده به حساب مي‌آيد ديگر نبايد اينقدر نااميدكننده حرف بزند. شايد بعضي‌ها با تعجب رفتار سپهر حيدري را نگاه كنند و از خودشان بپرسند مگر مي‌شود؟ اما بايد بپذيريم انجام بازي ملي و گل زدن از راه دور و باز كردن دروازه سپاهان در دقيقه ۹۶ چيزي به فهم آدم‌ها اضافه نمي‌كند و جاي آموزش را نمي‌گيرد. با اين حال اتفاقي كه رخ داده را مي‌توان با آموزش صحيح و گفت‌وگو حل كرد. اگر هم حل نشد مي‌توان ناديده‌شان گرفت. با خودمان مي‌گوييم دو تا پيشكسوت فوتبال داريم كه دوست دارند خودشان را در سطح نازل‌ترين كل‌كل‌هاي هواداري پايين بكشند و در اين راه از زير پا گذاشتن هيچ چيزي ابا ندارند.
مشكل اصلي جايي است كه پاي قدرت در ميان است و نه مي‌توان ناديده‌اش گرفت و نه مي‌توان با آن كنار آمد. مشكل آدم‌هايي هستند كه پشت ميزشان نشسته‌اند و اظهارات و تفكرات‌شان روي آينده تمام زنان فوتباليست اين سرزمين تاثير مي‌گذارد. آنهايي كه در وزارت ورزش و فدراسيون فوتبال نشسته‌اند و تيم فوتبال زنان ايران را به حال خودش رها كرده‌اند. تا جايي كه در رنكينگ جهاني فيفا تيم زنان ايران اصلا وجود خارجي ندارد. به اين دليل كه بيش از ۲۰ ماه است در بلاتكليفي به سر مي‌برد. نه سرمربي دارد نه اردوي تداركاتي برگزار مي‌كند. نه در بازي دوستانه حضور مي‌يابد و نه به تورنمنتي اعزام مي‌شود. به راستي مديران فوتبال ايران در اين چند وقت براي فوتبال زنان چه كار كرده‌اند؟ ليلا صوفي‌زاده، نايب‌رييس فدراسيون و رييس كميته زنان كه نه جواب تلفن خبرنگاران را مي‌دهد نه خود را متعهد به انجام وظيفه‌اش مي‌داند دقيقا براي چه چيزي حقوق دريافت مي‌كند؟ آيا بايد باور كنيم او كه حتي به خودش زحمت نداد وقتي توهيني آشكار به فوتبال زنان شد موضعي اتخاذ كندكه در تدارك برنامه‌اي براي ارتقاي فوتبال زنان است؟ راستي مي‌دانيد پاداش تيم ملي فوتسال زنان بابت قهرماني در جام ملت‌هاي آسيا سال ۲۰۱۸ هنوز پرداخت نشده است؟ و اين مساله آن قدر لوث شده كه آن بندگان خدا خودشان خجالت مي‌كشند در موردش حرف بزنند.فدراسيون فوتبال در دوران مديريت مهدي تاج و بعد از آن سرپرستي حيدر بهاروند در حال رقم زدن يكي از بدترين دوران مديريتي در فوتبال ايران است. اسمش را سياه‌نمايي بگذاريم يا نقد غيرمنصفانه تاثيري در واقعيت نمي‌گذارد. در همين صفحه ورزش روزنامه اعتماد بارها در مورد پرونده ويلموتس و كم‌كاري فدراسيون نوشتيم. از يتيم بودن تيم‌هاي پايه كه به دست ناموفق‌ترين و بي‌تجربه‌ترين مربيان سپرده شده است. از كميته داورانش گفتيم كه به خاطر لجبازي قصد داشت بهترين داور تاريخ ايران را از ليست بين‌المللي حذف كند. از شرايط نابسامان اقتصادي و نبود آدم‌هاي متخصص در پست‌هاي مربوط به ماركتينگ و حقوقي انتقاد كرديم. حالا هم با جديدترين شاهكار اين گروه مواجهيم. اينكه تيم ملي زنان ايران كه در آخرين رنكينگ فيفا در رتبه ۷۵ دنيا قرار داشت امروز نه در گير و دار صعود يا سقوط كه درگير مرگ و زندگي است. درگير ماندن و حذف شدن. ما از فوتبال زنان ايران تصاوير عجيبي در ذهن داريم. دستكش‌هاي پاره دروازه‌بان تيم فوتبال زنان ملوان، مادري كه بين دو نيمه بچه‌اش را تر و خشك مي‌كرد، بازيكناني كه براي فرار از سرما به آمبولانس پناه بردند و... همه اينها نشان مي‌دهد زنان ايران مي‌خواهند فوتبال بازي كنند. آنها همه سختي‌هاي پيش رو را تحمل كرده‌اند چون مي‌دانند پا در چه مسيري گذاشته‌اند. آنها قبل از اظهارنظرهاي فنوني‌زاده و حيدري بارها و بارها از دهان خيلي‌ها شنيدند كه «زنا رو چه به فوتبال». اما اهميتي ندادند. در اين شرايط تنها چيزي كه مي‌تواند جلوي پيشرفت فوتبال زنان را بگيرد همين به حساب نيامدن‌هاست. همين ناديده‌گرفتن‌ها.
ليلا صوفي‌زاده مدتي پيش در يك گفت‌وگوي رسانه‌‌اي در واكنش به انتقادات گفته بود «وقتي بر بلنداي قله بايستم به همگي سنگ‌ريزه‌هايي كه سر راهم قرار گرفته لبخند مي‌زنم!» خوب است اگر ايشان به قله رسيدند محبت كنند به جاي لبخند زدن به منتقدين كمي به فكر انجام وظايف‌شان باشند و اين دو ماه آخر دوران رياست‌شان بر فوتبال زنان را با خاطره‌اي خوب پشت سر بگذارند. فوتبال زنان را دريابيد!