حنجره سحرآساي طريقت نقشبنديه

نورمحمد دُرپور يكي از بزرگان موسيقي فولكلور خطه خراسان بود. نورمحمد درپور استاد آواز بود و حنجره سحرآساي او وقف موسيقي خراسان. به گفته حسين درپور فرزند اين استاد فقيد، نورمحمد درپور از اساتيدي همچون جهانگيرخان، مرتضي پري، ياسين مريدار، ملادادخدا كبوداني، عبدالحميد رسولي، خليفه عبدالحميد مجيدي و بسياري افراد ديگر، به عنوان استاد خودشان ياد مي‌كرده است. فرزند استاد درپور در اين رابطه توضيح داده كه «اين تواضع و فروتني استاد را نشان مي‌داد. همانطوركه مي‌دانيد شرايط آن زمان، به شكلي نبود كه يك علاقه‌مند به راحتي بتواند به شهر ديگري برود و نزد اساتيد آموزش ببيند چرا كه مردم در آن زمان درگير كارگري، كشاورزي و دامداري خودشان بودند و منظور استاد از اينكه گفته‌اند زيرنظر فلان استاد بوده‌ام، اين است كه فلان لحن را از آن استاد شنيده و روي آن لحن كار كرده‌اند. به‌طور مثال در مجلسي دور هم بوده‌اند و لحن مرتضي پري را فهميده و روي آن كار كرده نه اينكه نزد آن شخص برود و مستقيم آموزش ببيند.» حسين درپور اضافه مي‌كند كه «تنها موردي كه مي‌توان گفت پدرم در آن استادی داشتند مكتب عرفان بوده‌ است‌؛ استاد درپور از مريدان طريقت نقشبنديه بوده و نزد پير و مراد خودشان درس گرفته و بخش زيادي از شاگردي ايشان، در درس سبقات طريقت بوده‌ است.»
نورمحمد درپور بر اين باور بود كه شايسته نيست انسان هر كلامي را بر زبان بياورد. ‌بيشتر احوالات استاد نورمحمد هم عارفانه بود، او اشعار بسياري را در حافظه داشت. 
نورمحمد دُرپور همكاري‌هايي با غلامعلي پورعطايي و ذوالفقار عسگريان نيز داشته است. همچنين به گفته پسرش، اين استاد فقيد با دكتر محمدرضا درويشي، حميدرضا اردلان، كيوان پهلوان، هوشنگ جاويد، دكتر جهانگير نصري‌اشرفي و همچنين برخي محققان بزرگ موسيقي قبل از انقلاب همچون فوزيه مجد و دكتر محمدتقي مسعوديه نيزهمكاري داشته است. نورمحمد درپور از معدود بازماندگان صاحب سبك در منطقه جنوب خراسان بود كه گنجينه‌اي از نغمه‌هاي شفاهي موسيقي اين مناطق را در سينه داشت و مي‌توان او را نماد موسيقي عرفاني منطقه تربت‌جام و خراسان به شمار آورد كه در روايت‌هايش از شعر شاعران و عارفان نامي اين منطقه استفاده كرده است كه از جمله آنها مي‌توان به شاعران و عارفاني چون حاج قاضي جلال‌الدين‌فقهي سلجوقي، ملا عبدالرئوف مجيدي، شيخ احمد جامي و مولانا عبدالرحمن جامي اشاره كرد. اين هنرمند و استاد بلامنازع موسيقي فولكلور خراسان كه به مدت دو سال از بيماري رنج مي‌برد‌، سرانجام 28 اسفند ماه سال 93 درگذشت.