مي رواقي
اگر آن ميي كه خوردي به سحر نبود گيرا بستان ز من شرابي كه قيامتست حقا
چه تفرج و تماشا كه رسد ز جام اول دومش نعوذبالله چه كنم صفت سوم را
غم و مصلحت نماند همه را فرود راند پس از آن خداي داند كه كجا كشد تماشا
تو اسير بو و رنگي به مثال نقش سنگي بجهي چو آب چشمه ز درون سنگ خارا
بده آن مي رواقي هله اي كريم ساقي چو چنان شوم بگويم سخن تو بي‌محابا
مولانا