ادبِ امر به معروف و نهي از منكر
ابن سينا درباره امر به معروف در يك سطر در فصل بيست و سوم نمط نهم نكاتي را مطرح كرده است كه بسياري در يك كتاب هم نتوانسته‌اند اين‌گونه جمع صورت بليغ و ژرفاي معني كنند:
يكي از كتاب‌هاي دوران ساز در تاريخ فرهنگ و انديشه در ايران و اسلام كتاب ممتاز و يگانه «اشارات و تنبيهات» ابن سيناست. ابن سينا در تاريخ فرهنگ و تمدن اسلامي در قله‌اي قرار دارد كه در قلمرو پزشكي و فلسفه و منطق و عرفان و موسيقي و رياضي، آنان كه پس از ابن سينا آمده‌اند، همگان بر سر خوان او نشسته‌اند. كتاب اشارات، خوشبختانه مورد توجه بزرگان انديشه و مفاخر فرهنگ در كشور ما قرار گرفته است، شرح امام فخر رازي و خواجه نصيرالدين طوسي، به كتاب پرآوازه ابن سينا، طنين و تلالو بيشتري بخشيده است. در دوران معاصر هم كتاب اشارات به عنوان كتاب درسي در حوزه‌هاي علميه جايگاه ويژه‌اي يافته و شروح متعددي بر آن نوشته شده است. علامه سيد محمد حسين طباطبايي در درس اشارات مي‌گفت و اين سنت در درس و بحث شاگردان ممتاز ايشان مرحوم آيت‌الله حسن‌زاده و آيت‌الله جوادي آملي تداوم يافته است. در اين مقدمه كه طولاني شد، خواستم اهميت ويژه «اشارات» را بيان كرده باشم، براي بيان اين نكته كه ابن سينا در نمط نهم اشارات كه بيان مقامات عارفان و تبيين كمال انساني است، سخن بسيار مهمي درباره امر به معروف و نهي از منكر دارند. بديهي است كه مخاطب اين سخن در درجه اول عالمان ديني يا طلابي هستند كه اين روزها در فضاي حقيقي و مجازي خلق خدا را امر به معروف و نهي از منكر مي‌كنند. آيت‌الله حسن‌زاده در شرح خود با لطافت و بين سطور به اين موضوع اشاره كرده‌اند كه بدخلقي، متهم كردن مردمان و تحقير آنان تا چه حد خلاف قرآن و برهان و عرفان است.