روايت جليل عندليبي در گفت‌وگو با «اعتماد»
روزي كه گلپا با گريه به استوديو آمد
گروه هنر و ادبيات| خيلي‌ها از مردمداري گلپا گفته‌اند. از دوستان و آشنايانش تا ديگراني كه دورادور او را مي‌شناختند و به‌طور اتفاقي با او ديدار داشتند. يك راننده تاكسي كه عاشق صداي گلپا بود، از ديدارش با گلپا مي‌گفت. بسيار تلاش كرده بود تا او را از نزديك ببيند؛ شماره تلفن او را پيدا كرده و با او تماس گرفته بود. گلپا هم آدرس خانه را به او داده بود، او هم به خانه‌اش رفته بود و مهمان خانه و آواز گلپا شده بود؛ جليل عندليبي هم يكي ديگر از كساني بود كه در گراميداشت ياد مرد آواز ايران به همين وجه زندگي گلپا اشاره كرد، يعني مردمداري گلپا و اينكه درِ خانه‌اش به روي مردم باز بود. اثر «گريه هم حالي مي‌خواد» به آهنگسازي و تنظيم جليل عندليبي و با صداي اكبر گلپايگاني است كه يكي از كارهاي به يادماندني گلپا به شمار مي‌رود.
عندليبي در ابتدا با ابراز تاسف و تسليت به خانواده گلپا به ويژه همسرش مي‌گويد: «من آنقدر اندوهگينم كه نمي‌توانم توصيف كنم چقدر حالم بد است، چراكه استاد گلپايگاني واقعا يك نابغه بي‌تكرار و اسطوره اخلاق بودند و به شدت پايبند به خانواده؛ واقعا اينجا تسليت مي‌گويم به خانم محترم‌شان كه الحق مهمان‌نوازي مي‌كردند؛ مي‌دانم كه روزهاي دوشنبه در خانه گلپايگاني باز بود و از كوچك و بزرگ براي ديدارش مي‌رفتند. تنها هنرمندي بود كه اينقدر عاشق مردمش بود و تنها هنرمندي بود كه با اين همه شهرتش، هيچ‌گاه دلش نيامد ايران را ترك كند. اين خيلي مهم است. ايشان اسطوره و نمونه يك هنرمند واقعي بودند. نمونه بي‌تكرار و نابغه در آواز، در احساس، در عشق‌ورزي، در جنس صدا و بحق، سلطان آواز ايران لقب گرفت و ديگر كسي جايگزين اين مرد حنجره طلايي نخواهد شد. ايشان واقعا كارهايش را براي موسيقي ايران به بهترين نحو ارايه كرده است و بسيار به هنر و موسيقي ايران خدمت كرد. ما به واقع يك گوهر را از دست داديم.»
عندليبي با تاكيد بر مردمداري گلپا صحبت‌هايش را اين‌طور ادامه مي‌دهد: «آقاي گلپايگاني در منزلش باز بود. به اين موضوع از اين جهت چند بار اشاره كردم كه بگويم، بسياري هنرمندان ديگر را داشته و داريم كه كسي آنها را نمي‌ديد، فخر مي‌فروختند. آخر خيلي براي يك هنرمند و اسطوره مهم است كه در منزلش براي مردم و جوانان باز باشد. واقعا همه جوره عاشق بود و دنيايي از عشق به مردمش داشت. ايشان هميشه همراه مردم بودند و هيچ هنرمندي نداريم كه اين اندازه كارهاي فاخر كرده باشد و براي دل مردم بخواند. آثارش يكي از يكي دلنشين‌تر هستند. موسيقي و آواز گلپايگاني نواي آرامش و صلح بود. مردم را دعوت مي‌كرد به دوستي و عشق. وقتي آثار ايشان را مي‌شنويد واقعا زده نمي‌شويد با وجود اينكه هضم آواز براي عامه مردمي كه با موسيقي آشنايي تخصصي ندارند، واقعا سنگين است. ايشان كسي بود كه اگر بخواهم در يك جمله توصيف‌شان كنم بايد بگويم: گلپايگاني آواز و رديف و دستگاه را پنجاه سال پيش ميان مردم برد.»
عندليبي همچنين به همكاري‌اش با گلپا اشاره مي‌كند و مي‌گويد: «من سي سال پيش قطعه «گريه هم حالي مي‌خواد» را به ايشان دادم كه در واقع وصف حال خودشان بود و اين اثر من را هم با عشق خواندند و يادم هست كه با گريه به استوديو آمدند، چون اجازه نمي‌دادند كنسرت برگزار كند در صورتي كه خيلي دوست داشت اجرا كند؛ متاسفانه بارها و بارها با گروه مولانا مي‌خواستيم اجرا بگذاريم كه بارها هم قول دادند كه كنسرت بدهيم ولي در آخرين لحظات متاسفانه نگذاشتند و اين داغ ماند در دل گلپا و من كه براي مردم كنسرت بدهيم. من خيلي ناراحتم و دوست دارم يك‌بار ديگر به جامعه هنر و كل مردم ايران تسليت بگويم، چون اين بزرگوار، هنرمندي مردمي بودند و ديگر تكرار نخواهند شد.»