غزه؛ قهرمان تاريخ

رژيم صهيونيستي كه به هيچ عنوان حاضر به پذيرش آتش‌بس نبود بالاخره بعد از نزديك به پنجاه روز جنگ نابرابر و به شهادت رساندن حدود چهارده هزار نفر كه بيشتر آنها را زنان و كودكان تشكيل مي‌دادند، آتش‌بس موقت چهار روزه را درحالي پذيرفت كه در اين مدت به هيچ‌يك از اهداف خود (نابودي حماس و آزادي اسرا با توسل به زور) جهت جبران لطمات ناشي از حمله 7 اكتبر حماس دست نيافته. كشتار غيرنظاميان آن‌هم با بمباران هوايي توسط پيشرفته‌ترين جنگنده‌هاي روز دنيا و در منطقه غزه كه دفاع هوايي ندارد نيز علاوه بر اينكه هيچ دستاوردي ندارد، خوي آدم‌كشي و خونخواري اين رژيم و حاميان غربي آن خصوصا ايالات‌متحده امريكا را ثابت كرد و معلوم شد كه شعارهاي حقوق بشري آنان فقط جهت فشار به كشورهاي ديگر بوده و زماني كه پاي منافع خودشان در ميان باشد، حقوق انسان‌ها به اندازه پشيزي براي‌شان ارزش ندارد. رژيمي كه در جنگ شش روزه 1967 بين اعراب و اسراييل طي فقط شش روز مساحت خود را دوبرابر كرد و پنج كشور عربي مصر، اردن، سوريه، عراق و لبنان را دچار شكستي سخت ساخت كه از آن به تحقيرآميز‌ترين شكست اعراب ياد مي‌شود، امروز با وجود حمايت‌هاي تمام‌عيار غرب از پس گروهي چريكي آن هم نه در منطقه‌اي كوهستاني، بلكه در منطقه هموار غزه برنمي‌آيد. اما مردم مظلوم غزه را بايد نماد مبارزه در جهت دستيابي به حق و حقوق مسلم خود يعني زندگي در وطن خويش دانست. نماد مبارزه با افراطيوني كه زندگي را فقط و فقط براي خود مي‌دانند و ديگران را مستحق مرگ، نماد مبارزه با انحصارطلباني كه حكومت و آزادي را صرفا براي خود دانسته و ديگران را مستحق حبس، نماد مبارزه با ديكتاتورهايي كه خود قصرها و خودروهاي ساخته شده از طلا دارند و منتقدان خود را خاشقجي‌وار تكه‌تكه يا به حبس‌هاي طولاني‌‌مدت محكوم مي‌كنند. آري مردم مظلوم غزه تحت سخت‌ترين شرايط و در بزرگ‌ترين زندان روباز جهان و با وجود پيشنهاد رژيم صهيونيستي و حاميان غربي آن به پرداخت پول به آنها در قبال مهاجرت از سرزمين مادري خود، حاضر به ترك وطن نيستند و براي آن جان فدا مي‌كنند. آري ايستادگي مردم غزه مي‌تواند الگويي براي مردم كشورهاي جهان سوم باشد كه  به راحتي وطن خود را ترك كرده و راهي ديار غربت مي‌شوند. آري غزه قهرمان تاريخ خواهد ماند.