دست و پا زدن در بن‌بست
حتي خواهند گفت چاره‌اي نداشتيم بايد كاري مي‌كرديم اين را از اقتضائات كار جمعي مي‌دانند و اينكه من تنها بودم. اين ناكارآمدي ساختار تصميم‌گيري در درجه اول ناشي از فقدان آزادي بيان و عقيده در سطح مديريت امور است. ساختارهايي كه فضاي عمومي را براي مردم و جامعه محدود كنند، چاره‌اي ندارند كه حداقل در سطح رسمي آزادي به نسبت خوبي را تامين نمايند، چون در آنجا هم نكات و ايده‌ها و نقدهاي خوبي مطرح مي‌شود. به نظرم دولت آقاي پزشكيان از اين نظر مي‌تواند كاستي قبل را جبران كند و نقدها در سطح جلسات رسمي آزادانه بيان شوند. اين نحوه توقف و دست و پا زدن در بن‌بست، تعبير ديگري ندارد جز اقرار با صداي بلند مبني بر شكست و فقدان شجاعت اخلاقي براي بازگشت از مسيري كه پايانش تلخ است.