خطر سرمازدگي حكمرانان
در ميان ۲۹۱ شوراي عالي و انواع و اقسام كميسيون كه تصميم‌گيري‌ها را به خود منحصر كرده‌اند، معلوم است كه اصولا ميز مشخص و مسوولي براي تصميم‌سازي و تصميم‌گيري وجود ندارد. هر چند كه مسعود نيلي عنوان نوشتار تلخ خود را «خطر سرمازدگي حكمرانان» گذاشته است؛ اما با اين توضيحات مي‌توان دريافت كه نظام تصميم‌گيري در لابه‌لاي ده‌ها شوراي عالي و كميسيون ديري است كه به كما رفته است. دير وقتي است كه در اين كشور هيچ تصميمي گرفته نمي‌شود، چراكه شوراها اصولا براي تصميم‌گيري خلق نشدند، بلكه فرصت تصميم را كه وظيفه ذاتي مديران است، از آنها سلب كرده‌اند. حال كه در باور تحليل‌كنندگان و كارشناسان و دلسوزان بسيار از اين سوي و آن سوي در شرايط دشوار قرار گرفته‌ايم، راه چاره چيست؟ همگان بر اين نكته انگشت مي‌گذارند كه شرايط امروزين كشور، ضرورت سرعت چاره‌جويي، ابتكار عمل مسوولانه و تصميم‌گيري شجاعانه را در محدوده ساعت و دقيقه قرار داده است. آنچه كارشناسان مي‌گويند دست‌كم توقف فعاليت شوراها و تمركز تصميم‌گيري در دست سران قواست. امروز اعتماد بر سران قوا و اعطاي اختيارات كافي و لازم به آنان، شايد كارآمدترين راهكاري است كه مي‌تواند كشور را از راه دشواري كه در پيش دارد، به سلامت عبور دهد.