مجلس به اسم يا به رسم؟
تعداد تخت‌هاي بيمارستاني اين طرح‌ها بيش از ۷۰۰۰ است. علت اصلي نيز در اغلب موارد فشارهاي نمايندگان براي آغاز و كلنگ‌زني آنها با بودجه‌هاي ناپايدار است كه منجر به چند مشكل مي‌شود. نه تنها طرح خيلي گران‌تر از برآورد اوليه تمام مي‌شود، بلكه فساد هم بيشتر و كيفيت كار هم پايين مي‌آيد و از همه مهم‌تر اينكه بهره‌وري طرح‌هاي تكميلي هم خيلي كم است، چون اغلب اين طرح‌ها بر اساس «راه بنداز و جا بنداز» تصويب و اجرايي شده و فاقد مطالعه توجيهي بوده است.
براي درك ماجرا كافي است كه به سخنان استاندار مازندران كه يكي از بهترين استان‌هاي كشور كه پرجمعيت هم هست توجه كنيم كه هفته گذشته گفت: «من تحت فشار دوستان قرار نمي‌گيرم. دوستان مطالبي فرمودند بيشتر براي راي‌آوري! با فشار مضاعفي كه بود الان آمديم كلاردشت بيمارستان زديم. ضريب اشغال تخت صفر است. عباس‌آباد تنكابن بيمارستان زديم. ضريب اشغال تخت 10 درصد! در شهر نكا بيمارستان دوم زديم. ضريب اشغال تخت ۲۰ درصد! من اين كارهاي غيرعلمي بيمارستان‌سازي‌ها را نمي‌كنم. در دوران من انجام نخواهد شد. فشار مضاعفي كه نمايندگان محترم بگذارند زير بار نمي‌روم.»
اين وضعيت در سراسر كشور و در تمام حوزه‌هاي آموزشي، صنعتي، فرهنگي وجود دارد. اين وضعيت و كارايي مجلس ايران است. راه‌حل آن حذف مجلس نيست، بلكه تشكيل مجلس واقعي است كه نه فقط اسم، بلكه رسم مجلس را هم داشته باشد. حمايت از حزبي شدن كشور و نيز لغو ضوابط خاص صلاحيتي براي نمايندگي است. بالطبع اگر چنين شود ديگر شاهد مجلسي نخواهيم بود كه حتي نمايندگانش خواهان تعطيلي آن مي‌شوند.